Ένας πολύ απλός λόγος που οι συλλήψεις των χρυσαυγιτών δεν θα έπρεπε να μας αφήσουν να παραδοθούμε σε ένα αίσθημα αμείωτης χαράς είναι το γεγονός πως ο φασισμός αποτελεί μια κοινωνική σχέση, μια σχέση θυτών και θυμάτων. Και με τη σύλληψη τεσσάρων-πέντε φυσικών προσώπων, η κοινωνική σχέση δεν καταργείται, ούτε και ζημιώνεται ντε και καλά ηθικά. Τα όσα θα επακολουθήσουν τους επόμενους μήνες πιστεύω θα αναδείξουν αυτή την κατεύθυνση σκέψης. Σίγουρα, εκείνο το Σάββατο που φορέθηκαν χειροπέδες σε μια σειρά νεοναζί τα ελληνικά μίντια μας πουλούσαν ένα προϊόν θελκτικό, αλλά δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά ούτε και η σημαντικότερη. Εκείνο το βράδυ, επιπλέον, μπορεί να μην σημειώθηκαν και επιθέσεις κατά μεταναστών. Πράγμα που δεν ίσχυσε και για τις αμέσως επόμενες μέρες όμως. Η ελληνική αστυνομία, μάλιστα, έκανε σαφές στους μετανάστες της Αθήνας τουλάχιστον, δηλαδή τους κυρίως δέκτες της φασιστικής βίας και τον έναν από τους δύο πόλους της … κοινωνικής σχέσης – ‘φασισμός’, ότι αυτοί δεν έχουν κανέναν λόγο να χαίρονται μιας και η ρουτίνα με τις κλούβες, τα γκλοπ, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις εναντίον τους δεν επιφυλλάσσει μεγάλες εκπλήξεις. Οι νεοναζί, εξάλλου, αποτέλεσαν κι αποτελούν την κορυφή ενός ρατσιστικού παγόβουνου με άλλες δύο έλικες, το κράτος αλλά βασικά και την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο βουλευτής της χ.α. μιχάλης αρβανίτης ανέλαβε την υπεράσπιση του μιλιταρισμού του, ως χρυσαυγίτη, προσφεύγοντας στο: «εμείς οι έλληνες άντρες γουστάρουμε τα όπλα». Η τελευταία γραμμή υπεράσπισης του χρυσαυγιτισμού είναι η ελληνική ματσίλα, η ελληνική ρατσίλα και όλα αυτά που περνάνε στην καθημερινότητα απαρατήρητα και στα οποία συναινούν οι χιλιάδες, σιωπηλοί ή μη, δολοφόνοι.
Η προσφυγή στην ταυτότητα του «έλληνα άντρα» για να υπερασπιστεί ένας χρυσαυγίτης την οπλοφορία του, προδίδει τις αντιστοιχίες άρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων του φασισμού και της πατριαρχίας, εντός ενός κιτς αλλά πάντα νομιμοποιημένου ελληνικού φολκλόρ. Στο ζήτημα της πατριαρχίας ή, αλλιώς, ‘ανδρικό ζήτημα’, δεν υπάρχει κάποιο ντε και καλά διευθυντήριο που να διατάζει την εφαρμογή των πατριαρχικών συνηθειών, ούτε και κάποια ομάδα που να ‘χει αποτελέσει την πρωτοπορία έκφρασης του ‘ανδρισμού’, ωστόσο, το ευρύ κοινωνικό (ελληνικό σώμα) – και μέσα σ’ αυτό και οι εκπρόσωποι των επαναστατικών του πρωτοποριών βέβαια – δουλεύει ακούραστα τόσο για την υπεράσπιση της «κουλτούρας του βιασμού» όσο και για την περιφρούρηση της – ελληνικού τύπου – ηγεμονικής αρρενωπότητας.
Stepanyan TSP, 02 – 11 – 2013.
(οι φωτό είναι από τα εξάρχεια)