μετά από ρουκέτα της χαμάς, σε σπίτι στο Ashkelon,
νότιο ισραήλ. αυτή τη φορά χωρίς ανθρώπινες απώλειες.
αντισημίτες στην αθήνα καταριούνται την αστοχία των ρουκετών
της χαμάς για υψηλές απώλειες από πλευράς “σιωνιστών”
Τις τελευταίες 5 μέρες τα κανάλια και οι εφημερίδες, αριστεροί και δεξιοί βάλανε και πάλι μπροστά το θέμα “το Ισραήλ κάνει πόλεμο” εστιάζοντας σε ένα θερμό – μα και θεαματικό – πολεμικό επεισόδιο (από τα εκατοντάδες) μεταξύ ισραήλ και χαμάς. Θεαματικό, γιατί αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη τρέχουν γύρω στις 40 ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών (και αντάρτικων στρατών) που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα όσα εκτυλίσσονται στη μέση ανατολή – οι λεγόμενοι “αφανείς πόλεμοι” – ωστόσο, το Ισραήλ προσφέρει σίγουρα τηλεοπτικά νούμερα. Αυτό και μόνον το γεγονός, αποτελεί λόγο για να οφείλει κανείς να προσέχει πως σουλατσάρει στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής με αναλύσεις και αποψάρες στο θέμα που έχει ονομαστεί “παλαιστινιακό”. Αλλά επειδή πιστεύω ότι η διεισδυτικότητα και η νηφαλιότητα κάθε άλλο παρά αναγνωρισμένες αξίες μεταξύ των ελλήνων είναι – μάλλον ο αντισημιτισμός έχει κερδίσει το παιχνίδι πριν καν αρχίσει – αξίζει να συνεχίσουμε πέρα από τις παραινέσεις για οφειλόμενη προσοχή στην εξέταση των γεγονότων.
Αν τα συζητάω αυτά εδώ, είναι γιατί – δυστυχώς για τους έλληνες αντισημίτες, αριστερής και δεξιάς κοπής, κι ευτυχώς για εμάς – ο αντισημιτισμός δεν είναι πια ένα θέμα που απασχολεί μόνο εφτά-οχτώ άτομα ανάμεσα σε όσους βλέπουν ανταγωνιστικά το Υπάρχον. Αντιθέτως, όλο και περισσότερος κόσμος συζητάει σήμερα και – ευτυχώς – ενσωματώνει μια ιδεολογική κριτική σε σχέση τη “μία και μοναδική άποψη” του κινήματος γύρω από αυτούς τους “παλαιστίνιους” κι αυτούς τους “εβραίους…-εεε,-συγγνώμη-ισραηλινούς-ήθελα-να-πω”.
Το γιατί περισσότεροι πλέον συζητούν βαθύτερα όχι τόσο το τι γίνεται στο Ισραήλ αλλά το από ποια πολιτική θέση εκπορεύεται η κλασική ελληνική κριτική στο Ισραήλ, είναι ένα ερώτημα που ξεπερνά τις φιλοδοξίες αυτού του σημειώματος. Ωστόσο, σίγουρα ένας λόγος πιστεύω για αυτή την όψιμη μεταστροφή είναι είναι το γεγονός πως η ενασχόληση με το “παλαιστινιακό” με τον τρόπο που όλοι από πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες μάθαμε και μεγαλώσαμε να έχουμε – με τα παλαιστινιακά μαντήλια στο λαιμό – και να το συζητάμε, βρωμάει αριστερίλα, δηλαδή αντιιμπεριαλισμό, εθνικισμό και, βεβαίως, αντισημιτισμό. Είναι ένα εύκολο θέμα στην ελλάδα, σχεδόν αυτονόητο, στην κορυφή της ατζέντας της ελληνικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς μα όχι μόνον! Ήταν για δεκαετίες, παράλληλα, και στην κορυφή της ατζέντας του ελληνικού κράτους. Π.χ., πως το λέγανε αυτό το κόμμα άραγε που φιλοξενούσε τον Αραφάτ στα συνέδρια του και στήριζε ολόψυχα την δεύτερη (τη σοσιαλιστική, έτσι;) Ιντιφάντα; ΠΑΣΟΚ το λέγανε! Ε, ουρά αυτωνών ήταν και η αριστερά. Και ήμασταν κι εμείς, ως πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες. Απλά εμείς χάναμε τα αυτόγραφα στα συνέδρια. Κι η αριστερά; Η αριστερά, επιπλέον, εξαργύρωνε κύρος και ψήφους τουλάχιστον από τις … μεγαλειώδεις πορείες έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, όταν αυτή φτιάχτηκε το 1991. Κάτι είναι κι αυτό.
Ο αναρχικός χώρος, τρίτος και καταιδρωμένος, καθώς ούτε ανάλυση είχε για το τι ειναι αυτό που το λένε “ιμπεριαλισμό” αλλά ούτε και για αυτό που το λένε “αντιιμπεριαλισμό”, ακολουθούσε σαν (βίαιη) ουρά στην πρεσβεία. Κι αυτό, μάλιστα, σε αντίθεση με τις διεθνιστικές τάσεις που ενσωμάτωνε αυτός ο πολιτικός χώρος πριν τα μέσα του ’80 και την πλήρη … πασοκοποίηση της ελληνικής αριστεράς, όταν κάτι Διεθνείς Βιβλιοθήκες και κάτι τέτοιοι τύποι στηρίζαν ανένδοτοι τουλάχιστον μια πιο συνεπή αναρχική και διεθνιστική στάση του στυλ “δεν στηρίζω ούτε αραφάτ ούτε ισραήλ”. Αυτοί οι τύποι, όμως, παρήλθαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και η αναρχία ακολούθησε ΚΚΕ, μικρά και μεγάλα, στα όλα τους μέσα στη δεκαετία του ’90. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει από την ατζέντα το “αντισημιτικό…-ε-συγγνώμη-αντισιωνιστικό-μίσος”! Είπαμε. Ουρά σε όλα.
Αν σήμερα συζητάει κανείς αλλιώς για το θέμα, μεταξύ ανθρώπων που σκέφτονται εχθρικά τόσο για το Υπάρχον όσο και για τον αντισημιτισμό, όμως, αυτό – κατά την ταπεινή μου γνώμη – γίνεται γιατί δεν υπάρχει πια μόνο αυτή η πλειοψηφική αριστερή άποψη-κραυγή “θάνατος στο ισραήλ!”. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις πια. Ή τουλάχιστον κάποιες και κάποιοι προσπαθήσαμε να υπάρχουν. Διστακτικά; Ναι, στην αρχή. Με αντιφάσεις; Μπορεί. Αλλά και με συνέπεια.
Αναγνωρίσαμε τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος γιατί σκεφτήκαμε και ψάξαμε βαθιά και προς τα πίσω το κυνήγι των παντοτινών “Άλλων” και βγάλαμε τα οριστικά μας συμπεράσματα πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Κι έπειτα αναγνωρίσαμε τη συνέχεια του αντισημιτισμού μετά το Ολοκαύτωμα ως αντισιωνισμού και άρα το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του ισραήλ γιατί συμφωνήσαμε μεταξύ μας ότι αυτό, όσο περνάει από το χέρι μας, δεν θα επιτρέψουμε να ξαναγίνει.
Περιφρουρήθηκε, μάλιστα, ως κόρη οφθαλμού αυτή η … άλλη άποψη, από νωρίς – και χάρη στην ανεκτίμητη βοήθεια των αντιφασιστών μεταναστών από τη γερμανία Cafe Morgenland – από δυο-τρεις βασικές κακοτοπιές όπως εμφανίστηκαν σε γερμανικό και ευρωπαϊκό γενικά πλαίσιο από όψιμους ‘φίλους του ισραήλ’. Αυτές οι κακοτοπιές είχαν/έχουν και ονόματα: ρατσισμός ενάντια στους μουσουλμάνους, φιλοσημιτισμός (σαν ένας αντίστροφος αντισημιτισμός) και, βέβαια, πατριωτισμός.
Το ημερολόγιο έγραφε Ιανουάριος του 2009 όταν το “ο αντισιωνισμός είναι αντισημιτισμός!” του terminal 119 δόθηκε σα σύνθημα μέσα σε μια γενικότερη ατμόσφαιρα δημιουργικότητας (καταστροφικότητας δηλαδή) στο ελληνικό συγκείμενο, κατά τον Δεκέμβρη του ’08. Πιστεύαμε κάποιες και κάποιοι τότε, ότι τα αυτιά θα ‘ναι πιο ανοιχτά σε νέες απόψεις την περίοδο εκείνη. Και πράγματι. Τα ξεροκόμματα του ξαναζεσταμμένου αντιιμπεριαλισμού που είχαν ρίξει μεγάλα και μικρά ΚΚΕ τις μέρες του Δεκέμβρη, καίγοντας αμερικάνικες και ισραηλινές σημαίες στις διαδηλώσεις του, για να αποπροσανατολίσουν εθνικά τη νεολαία του Δεκέμβρη, πεταχτήκαν στα σκουπίδια. Ο εχθρός των τότε νεολαίων αναγνωριζόταν ξεκάθαρα εδώ, “στην ίδια μας τη χώρα”.
Από την άλλη, σήμερα, κανείς δεν θα ‘λεγε ότι είμαστε κοντά σε μια αντίστοιχη περίοδο δημιουργικότητας. Ίσα-ίσα. Μας έχουνε πάρει φαλάγγι. Οι φασίστες κάνουν το κομμάτι τους, με σβάστικα ή χωρίς, με κράτος ή χωρίς, με κρίση ή χωρίς. Αυτή είναι μια ατμόσφαιρα δηλητηρίου, ασφυκτική. Ε, πρέπει κανείς/καμιά να ‘χει υπόψη ότι ακριβώς σε αυτή την ατμόσφαιρα απλώνουν τα δίχτυα τους οι αντισιωνιστές/αντισημίτες όταν βγάζουν τα πανό “θάνατος στους σιωνιστές” έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Ψαρεύουν σε μια θάλασσα με σκατά δηλαδή, ελπίζοντας για λίγο αντι-εβραϊκό μένος και γιαλαντζί φιλανθρωπίες προς τους άραβες (τους εκεί βέβαια τους άραβες, όχι τους εδώ, τους μετανάστες, αυτοί είπαμε είναι “πρόβλημα”!).
Τις τελευταίες 5 μέρες οι σαλτιμπάγκοι ξαναβγάζουν την εθνικόφρονη και διψασμένη για αίμα εβραίων πραμάτια τους στα διάφορα σούπερ μάρκετ του μίσους. Ο αντισημιτισμός θα πουληθεί και πάλι με εκπτώσεις. Παρακαλώ, ας τους πει κάποιος ότι δεν αγοράζουμε πια τα ληγμένα τους ελληνικά προϊόντα!
Καλύτερα νηστικοί παρά ξεφτίλες και αντισημίτες.
Stepanyan TSP, 18/11/2012