“Μου τα επιρρίπτουν επειδή είμαι Αλβανός, όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους (Αλβανούς)… Οι Έλληνες μου έχουν πάρει τα πιο όμορφα μου χρόνια, γι΄ αυτό θα βγω και πάλι. Δεν θα σταματήσω, καλύτερα να με σκοτώσουν. Θα πάρω μαζί μου και μια αλβανική σημαία. Θα προτιμήσω καλύτερα να σκοτωθώ, αλλά όμως θα διαλύσω και εκείνους που θα προσπαθήσουν να με σταματήσουν.”
Σε ένα προηγούμενο κείμενο έγινε η υπόθεση ότι ο εξαγγελόμενος εκσυγχρονισμός του υπουργού δικαιοσύνης για τις φυλακές θα αφορούσε βασικά στους κρατούμενους με μπλε ταυτότητες. Από τις 11.000 κρατούμενους των ελληνικών φυλακών σήμερα (αριθμό που δίνει το υπ. δικαιοσύνης πάντα), τα προνόμια του εκσυγχρονισμού (ερωτική συνέυρεση, σπουδές, προσμέτρηση της εργασίας, άδειες κτλ) θα τις απολάμβανε ο ελληνικός πληθυσμός και πιο συγκεκριμένα ένα κομμάτι του που θα δούλευε πιο αρμονικά στις φυλακές με τους ανθρωποφύλακες και τους διάφορους ντίλερς. Αν αφαιρέσουμε δηλαδή από τις 11.000 κρατούμενους, τις 7.000 κρατούμενους που είναι ξένοι (62%), θα αναζητήσουμε στο υπόλοιπο ελληνικό 38% τους ευεργετημένους από τις νέες ρυθμίσεις (ε, φανταζόμαστε δεν θα ναι οι κρατούμενοι/ες της ΣΠΦ οι ευεργετημένοι/ες…) Είπαμε, επίσης, ότι αυτές οι νέες εξαγγελόμενες ‘ευεργεσίες’ θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνον αφού το άλλο υπουργείο, το δημόσιας τάξης, έβαζε μπρος στρατόπεδα κράτησης μεταναστών για έναν νέο πληθυσμό 10.000 κρατουμένων, αποκλειστικά ‘ξένων’, αποκλειστικά διωκόμενων για το … αδίκημα της παράνομης εισόδου στην χώρα, και μόνον με την προϋπόθεση ότι οι συνθήκες στα στρατόπεδα κράτησης θα είναι τρισάθλιες. Επιβεβαιώνονται, νομίζω, και η υπόθεση και το συμπέρασμα εκείνου του κειμένου. Το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται μιας και είναι γεγονός ότι ο πληθυσμός των στρατοπέδων κράτησης μεταναστών αυξάνεται ραγδαία. Αλλά κι η υπόθεση μοιάζει να επιβεβαίωνεται με το δεύτερο βήμα … ‘αποσυμφόρησης’ των φυλακών που αναγγέλθηκε από το ελληνικό κράτος.
Το δεύτερο βήμα ‘αποσυμφόρησης’, λοιπόν, είναι η πρόωρη απέλαση 3.300 ‘ξένων’ φυλακισμένων από τις ελληνικές φυλακές, συγκεκριμένα 2.300 Αλβανών, 500 Βούλγαρων και 500 Ρουμάνων. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, το ελληνικό κράτος έχει βάλει μπρος διακρατικές συμφωνίες με τα τρία αντίστοιχα βαλκανικά κράτη όπου τους ζητεί να μεταφέρει … δωρεάν τους κρατούμενους σε φυλακές εντός των συνόρων τους. Το “γιατί-δεν-τους-στέλνουν-να-εκτίσουν-τις-ποινές-στην-χώρα-τους;” είναι άλλο ένα πάγιο ακροδεξιό αίτημα το οποίο πλασάρει αυτή η κυβέρνηση και εν γένει άλλη μια νίκη επιβολής της φασιστο-ατζέντας. Το ότι λέμε “φασιστοατζέντα” φυσικά δεν πρέπει να μπερδέψει κανέναν για τον φορέα του αιτήματος – και οι πασόκοι και οι νεοδημοκράτες το υποστήριζαν το αίτημα. Το σπρώξιμο για αυτό το παλιό αίτημα υποτίθεται έδωσε η ώθηση της υπόθεσης με τους 8 δραπέτες αλβανικής καταγωγής από τις φυλακές Τρικάλων.
Η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση των Τρικάλων ξύπνησε για άλλη μια φορά τις μνήμες περί “αλβανικής εγκληματικότητας” με αυτή την απαίσια εσάνς των 90ς που τότε κοσμούσε σχεδόν κάθε δελτίο ειδήσεων κάθε μέρα στην ελλάδα. Και για όποιον δεν θυμάται, η εφημερίδα (ΤΟ ΒΗΜΑ) το λέει καθαρά διά στόματος αστυνομίας ότι τέρμα “οι Αλκέτ Ριζάϊ” από την ελλάδα – χρησιμοποιώντας την φιγούρα ενός αλβανού ληστή της δεκαετίας του 2000 ο οποίος απασχόλησε και ξεφτίλισε και ξαναξεφτίλισε το ελληνικό κράτος στις διάφορες μορφές του (μπάτσοι, εισαγγελείς, ανθρωποφύλακες) σε διάφορες φάσεις της καριέρας του – Ξεχνάει άραγε κανείς τις απειλές εκτέλεσης στον εισαγγελέα του και πόσοι πολιτικοποιημένοι κρατούμενοι (δεν) το έκαναν αυτό;;; Ο “Ριζάϊ” στην δεκαετία του 2000 έγινε ΤΟ παράδειγμα της εγκληματοποιημένης φιγούρας του Αλβανού μετανάστη στην ελλάδα. Το άρθρο του Βήματος λέει “Στέλνουν Ριζάι κι άλλους 500 στην Αλβανία” σα να λέει ότι ‘500 … Ριζάι επιτελούς μας αδειάζουν την γωνιά’, σχεδόν αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ριζάϊ είχε και τον προσωπικό του στρατό που αριθμούσε άλλους 500 σαν και του λόγου του.
501 άτομα, λοιπόν, πρακτικά απελαύνονται πρόωρα μιας και όπως φαίνεται το ελληνικό κράτος παραχωρεί το δικαίωμα του να τους κρατά σε ελληνικές φυλακές για αδικήματα που τελέστηκαν στην ελλάδα, αλλά το παραχωρεί το δικαίωμα του αυτό λόγω της αγαθής πρόθεσης του να … αποσυμφορήσει τις φυλακές. Έτσι, με αυτό τον τρόπο, το ελληνικό κράτος προχωρά σε ακόμη μια βαθιά του ρατσιστική έμπνευση, επιβεβαιώνοντας βέβαια ένα πάγιο ρατσιστικό σκεπτικό: ότι δηλαδή η ‘εγκληματικότητα’ έχει εθνικότητα και είναι βασικά εισαγόμενη η ρημάδα η εγκληματικότητα. Η μόνη στατιστική, λοιπόν, για το ‘έγκλημα’ παραμένει αυτή που γίνεται βάσει εθνικότητας του … ‘εγκληματία’, ενώ τα άλλα κριτήρια σπανίως φαίνονται πουθενά (ηλικία, φύλο κτλ). Αλλά, βέβαια, και το γεγονός ότι σε μια χώρα όπου οι μετανάστες δεν αντιστοιχούν ούτε καν στο 10% της ελληνικής κοινωνίας, αποτελούν το 62% του φυλακισμένου της πληθυσμού (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία πάντα), είναι ενδεικτικό του πως καταλαβαίνουν το “έγκλημα” και τον “μετανάστη” και οι μπάτσοι και οι δικαστές και τα υπουργεία…
Αλλά, πάμε παρακάτω. Σκοπεύουν, λένε, έτσι να μειώσουν και την εγκληματικότητα. Γιατί, όλοι μας θα γνωρίζουμε προφανώς (;) ότι αυτοί οι 2.300 Αλβανοί και 1.000 λοιποί Ρουμάνοι και Βούλγαροι είχαν κάτι στο DNA τους ή στην καταγωγή τους που … τους έκανε εγκληματίες! Με τέτοια γελοία επιχειρήματα οι προπαγανδιστές των μπάτσων προσπαθούν στην συνέχεια να μας πείσουν ότι είναι οι συμμορίες αυτών των ξένων κακοποιών που διαφθείρουν το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα και όχι βέβαια οι ανθρωποφύλακες, οι ρουφιάνοι-προνομιούχοι των φυλακών και οι διευθυντές των φυλακών… Μάλιστα, σύμφωνα με το άρθρο από το ΒΗΜΑ, αυτοί βρήκαν και τα ‘κάνανε όσα κάνανε, μιας και … για άλλη μια φορά οι μετανάστες που πέρασαν από τις φυλακές … εκμεταλλεύθηκαν το φιλόξενο και ευαγές περιβάλλον των ελληνικών φυλακών. Με νόημα υπογραμμίζει η αστυνομία πως οι αλβανικές φυλακές όπου θα καταλήξουν οι Αλβανοί κρατούμενοι της ελλάδας είναι … “κατά πολύ σκληρότερες”. Εμ… σκληροί άνθρωποι οι Αλβανοί, όχι φιλόξενοι σαν τους έλληνες, που σκοτώνουν για ένα καρπούζι, πυροβολούν 200 μετανάστες που ζητούν δεδουλευμένα στα χωράφια της Μανωλάδας και φτιάχνουν όλο και μεγαλύτερα, όλο και περισσότερα στρατόπεδα κράτησης. Η φιλοξενία μιλάει από μόνη της!
Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση εκδικητικής πρόωρης απέλασης των Αλβανών κρατουμένων των ελληνικών φυλακών πρέπει να τονιστεί ότι το χαρτί της ‘αλβανικής εγκληματικότητας’ μόνον δευτερεύουσα σημασία έχει – σημασία σίγουρα μεγάλη πάντως γιατί το ξαναπαίξιμο της φιγούρας του ‘αλβανού εγκληματία’ είναι βέβαια κάτι που έχει επενδυθεί με τόνους προπαγάνδας και έχει αποδειχθεί και θα ξαναποδειχθεί και για την δεύτερη γενιά μεταναστών στην ελλάδα αρκετά πολύτιμο.
Πρωτεύουσα, όμως, σημασία σε αυτή την περίπτωση μοιάζει να έχει κάτι άλλο: αυτό που το ελληνικό κράτος προσπαθεί να σπάσει είναι η ουσιαστική συνεργασία και, κατ’ επέκταση, οι μόνοι τόποι συνεργασίας και ειλικρινούς συνύπαρξης αλβανών κι ελλήνων, οι οποίοι τόποι ήταν οι φυλακές. Οι φυλακές για αυτούς τους ανθρώπους, τους αλβανούς μετανάστες, έχασαν το περιβόητο φόβητρο τους, αμφισβητήθηκαν στην πράξη οι λειτουργίες τους και – παρά το ότι κι εκεί βέβαια οι μετανάστες την είχαν πιο άσχημα από άποψη προνομίων από τους έλληνες – κατάφεραν με έναν απλό τρόπο να αντιστρέψουν και λίγο-πολύ να καταστρέψουν τον ρόλο για τον οποίο τους προόριζαν οι έλληνες ανθρωποφύλακες. Ποιος ήταν αυτός ο απλός τρόπος; Δεν ήταν απαραίτητα ένας τρόπος που τον επινόησαν και τον περάτωσαν οι ίδιοι. Μάλλον το ελληνικό κράτος έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του. Αλλά με μια μεθοδολογία σίγουρη που λέει εμπειρικά κι ιστορικά αποδεδειγμένα ότι όσο εκμεταλλεύεσαι μια σειρά ανθρώπων, άλλο τόσο τους χρειάζεσαι και θα σπας το κεφάλι σου κάθε φορά για να βρεις λύσεις στα προβλήματα που θα σου προκαλούν. Οι αλβανοί μετανάστες που πέρασαν για χρόνια από τις ελληνικές φυλακές τις κάνανε σπίτι τους, όπως κάνανε σπίτι τους την παρανομία της ύπαρξης στην οποία τους είχε καταδικάσει το ελληνικό κράτος εξαρχής. Και, βέβαια, η παρανομία είναι κι αυτή παραγωγική για το ελληνικό κράτος και την σάπια κοινωνία του. Και, βέβαια, η παρανομία είναι ελεγχόμενη και η άλλη όψη του νόμιμου νομίσματος που πλασάρει το ελληνικό κράτος. Αλλά, βέβαια, η παρανομία έχει και τις στιγμές αφάνειας της, έχει και τα σκοτάδια της, έχει και τις χαραμάδες της όπου έζησαν, ζουν, θα ζουν πιο άνετα και βολικά αυτοί για τους οποίους επιφυλάσσεται.
Η συνεργασία Ριζάϊ-Παλαιοκώστα υπήρξε ένας εφιάλτης για το κράτος – εφιάλτη τον οποίο όπως έδειξε η ιστορία της τελευταίας εικοσαετίας εν ελλάδι απέτρεψε να ζήσει με πολύ απλά και εύκολα μέσα το ελληνικό κράτος όταν επρόκειτο για την σύνδεση της αριστεράς με τους μετανάστες. Αφενός, οι αριστεροί – και οι αναρχικοί φίλοι τους – ήταν και είναι ρατσιστές με τη βούλα, αφετέρου οι μετανάστες, αργά ή γρήγορα, το κατάλαβαν και εύκολα αυτή η στενή και ειλικρινής συνεργασία αποτράπηκε εξαρχής. Από τις ίδιες τις συνθήκες αυτής της σχέσης. Ο Δεκέμβριος του 2008 και η συνύπαρξη στον δρόμο ήταν απλά μια στιγμή, μέσα στον ωκεανό των απογοητεύσεων, των ματαιώσεων και των προδοσιών που έζησαν οι πολιτικοποιημένοι μετανάστες στην ελλάδα – αυτοί δηλαδή από πλευράς μεταναστών που προσπάθησαν να επενδύσουν στην σχέση με τους έλληνες αριστερούς: βλέπε τις ιστορίες από το φόρουμ αλβανών μεταναστών, το στέκι αλβανών μεταναστών, τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας κτλ, ιστορίες που έχουν αποτυπωθεί πολλές φορές και σε χαρτί [π.χ. εδώ & εδώ & εδώ]. Οι προδοσίες και οι ματαιώσεις αυτές εγγράφηκαν σε μια μακρά περίοδο κοινωνικών-πολιτικών σχέσεων. Νέοι μετανάστες πολιτικοποιημένοι, φυσικά, μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι και καταλήγουν σύντομα στο δίλημμα που τους παρουσιάζουν αναρχικοί και αριστεροί: αφομοιώσου ειδάλλως θα σε σταμπάρουμε σαν ‘αλβανό εθνικιστή’, σαν ‘αλβανό πρεζέμπορα’, σαν ‘αλβανό χρυσαυγίτη’, σαν οτιδήποτε, παλατζάροντας ανάμεσα σε μια εκ νέου εγκληματοποίηση του αλβανού και σε έναν “κινηματικό στιγματισμό” του (σε αυτούς τους κύκλους το δεύτερο ισούται σχεδόν με το πρώτο). Όλα αυτά, μέχρι να σταματήσουν οι έλληνες να έχουν το στάτους του “καλού φίλου” στα μάτια κάποιων μεταναστών – πράγμα όχι δύσκολο βέβαια σήμερα μιας και οι αριστερές διαμεσολαβήσεις παίρνουν την κατιούσα.
Στις φυλακές, όμως, έγινε κάτι άλλο. Ο εφιάλτης πραγματώθηκε. Κι ένας αλβανός έγινε ντουέτο ζωής με έναν έλληνα. Και δεν έγινε μονάχα με την περίπτωση του Ριζάϊ και του Παλαιοκώστα. Αφενός, οι Ριζάϊ δεν είχαν να ντρέπονται για τίποτα όταν κολυμπούσαν (όπως το ψάρι στο νερό) στα νερά της ισόβιας παρανομίας, όπου και τους προόριζε εξάλλου ο συρφετός της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους τους, οι Παλαιοκώστες, αφετέρου, έδειξαν αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και ουσία στον τρόπο που συσχετίστηκαν με τους εγκληματοποιημένους μετανάστες – θα τολμούσα να πω ότι οι δεύτεροι έδειξαν και “μπέσα”, υπονοώντας βέβαια ότι ‘αλβανοποιήθηκαν’, αρνούμενοι μια εικοσαετή παράδοση ελληνικής ξεφτίλας (αλλά φοβάμαι κιόλας μήπως μας κράξουν οι σύντροφοι/ισσες με τα καθαρά πολιτικά κριτήρια…). Όλα αυτά, όμως, δεν αρέσουν πάνω απ’ όλα στο κράτος. Κι αν οι ντεμέκ αντιεθνικιστές/ανθέλληνες κτλ, γνήσια κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, εκφράζουν τα αντι-αλβανικά τους αισθήματα με όρους αισθητικο-πολιτισμικούς (π.χ. “δεν μ’ αρέσουν οι κάγκουρες και τα παπάκια τους, η μόστρα τους κι η αρρενωπή τους κουλτούρα, τα μπλε φώτα στα αμάξια κι η μουσική μ’ ανοιχτά τα παράθυρα” κτλ κτλ), το κράτος έχει εξίσου σοβαρούς λόγους και τρόπους να δείξει πως έλληνες κι αλβανοί πρέπει να μείνουν χωριστά σε κάθε επίπεδο. Αυτή τη θεμελιώδη και άγραφη κοινωνική νόρμα φαίνεται να έσπασαν κάποιοι στις φυλακές κι αυτό το μέτρο τώρα – για την ‘αποσυμφόρηση’ και καλά – ήρθε να λύσει αυτό ακριβώς το πρόβλημα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ριζάϊ έκανε κι άλλο έγκλημα – τα είχε με ελληνίδα. Οπότε υπέπεσε και σε άλλη παραβατική συμπεριφορά σε σχέση με την κοινωνική νόρμα, πράγμα απαράδεκτο για τα ελληνικά ήθη και έθιμα, για αυτό και από κει και πέρα ανέλαβε να στιγματίσει και την φίλη του και αυτόν εκ νέου φυσικά ο αντίστοιχος μηχανισμός στιγματισμού με βάση τον (σεξουαλικό και ρατσιστικό) καταμερισμό εργασίας της ελληνικής κοινωνίας.
Αν προχωρήσουν αυτές οι διακρατικές συμφωνίες, δεν πρέπει να μας ξεφύγει – τουλάχιστον τους υπόλοιπους που δεν έχουμε πρόβλημα με τους … κάγκουρες – ότι αυτό δημιουργεί πια το εξής προηγούμενο: μια τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση κάθειρξης για έναν μετανάστη (κάτι που ούτως ή άλλως δεν είναι δύσκολο να γίνει δυνατό) θα τον στέλνει πλέον κατευθείαν στην απέλαση. Είναι κι αυτό ένα μήνυμα για το μέλλον, με αγάπη από την ελλάδα, ένα μήνυμα εκφοβισμού για την δεύτερη γενιά. Μέχρι τότε, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι για τους Ριζάϊ που θα πάνε σε αλβανικές φυλακές, απέναντι στον εξοργιστικό χαρακτήρα του νέου μέτρου που τους αποκόβει βέβαια από κάθε τους κοινωνικό περιβάλλον την τελευταία εικοσαετία, το μόνο ευχάριστο ίσως είναι ότι θα ξεφύγουν οριστικά από όλες τις πλευρές του ελληνικού βούρκου (φυλακές, μπάτσοι, ελάρ/ελάν κτλ). Εύχομαι, φυσικά, να οδηγηθούν και πάλι σύντομα εκτός φυλακών, με ελικόπτερο ή χωρίς.
Stepanyan TSP, 27 – 04 – 2013.