[:en]
Εδώ και 5 μέρες, μετά την δολοφονία του αντιφασίστα και ράπερ Παύλου Φύσσα, κατακλυζόμαστε από μια συνεχή ροή ειδήσεων και πληροφοριών, πολλές εκ των οποίων εμφανίζονται σα να ‘ναι πρωτάκουστες. Ολόκληρα σεντόνια άρθρων με φωτογραφίες, πολλά μπλα-μπλα κι ακόμη και απολογισμοί παλιότερων ρατσιστικών δράσεων των νεοναζί, που ξαφνικά ανακαλύπτονται ξανά, παρελαύνουν από μπλογκς, ηλεκτρονικές εφημερίδες και δελτία ειδήσεων. Ο καταιγισμός συνεχίζεται και ανάμεσα στην ασταμάτητη ροή κοινοτυπιών, άχρηστων πληροφοριών και ταυτολογιών του τύπου ‘οι ναζί είναι ναζί’, η αλήθεια είναι ότι μερικά αξίζουν για να μείνουν στη μνήμη μας. Αυτά δεν είναι απαραίτητα νέες ειδήσεις ή πληροφορίες, αλλά και υλικό που αναδύθηκε, ό,τι πρέπει για πολιτικά συμπεράσματα δηλαδή με βάση μια πολιτική δολοφονία.
1) τα αυτονόητα: ο χριστιανός προσεύχεται, ο στρατιώτης παρελαύνει και ο φασίστας μαχαιρώνει
Ο Παύλος Φύσσας έβγαζε αντιφασιστικά τραγούδια, είχε αντιφασιστική στάση ζωής και πιθανόν να είχε μοιράσει και κανα δυο μπουκέτα σε χρυσαυγίτες. Το έκανε μάλλον, όπως ακούστηκε, και λίγο πριν δολοφονηθεί. Σίγουρα ήταν ένα αγκάθι στο μάτι των χρυσαυγιτών της περιοχής, παίζει να τον είχαν άχτι, όπως είπε ο πρώτος χρυσαυγίτης που μίλησε στην εφημερίδα ‘Έθνος’.
Από την άλλη, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθόλου το θύμα της δολοφονίας και τις ισορροπίες που ο ίδιος κρατούσε στη γειτονιά του, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η χρυσή αυγή θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει και χωρίς να έχει σκοτώσει τον Παύλο Φύσσα. Το να πέσει ο Φύσσας νεκρός, με άλλα λόγια, δεν ήταν προϋπόθεση για να μπορέσει η χρυσή αυγή να κάνει κάτι που πριν την δολοφονία δεν θα μπορούσε να κάνει.
Όπως και να ‘χει πάντως, αυτό που πέτυχε η χρυσή αυγή, έστω κι αν δεν το ‘θελε – που δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι δεν το ‘θελε – είναι να διαδώσει τον φόβο πως οποιοσδήποτε είναι αντιφασίστας και το εκφράζει επίμονα και ενοχλητικά, ανεξαρτήτως βαθμού εμπλοκής σε αντιφασιστικές δραστηριότητες, μπορεί να φάει μια θανάσιμη μαχαιριά.
Αν μη τι άλλο, ένα κόμμα νεοναζί που οργανώνει ομάδες κρούσης και οι οποίες, εκτός σπανίων περιπτώσεων συλλογικής άμυνας ή ενοχλητικών ατομικοτήτων όπως ο Φύσσας, πρέπει να διατηρούν το ‘καλό όνομα τους’ στην πιάτσα, θα αξιοποιήσει γόνιμα τη διάδοση του φόβου σε αυτούς που θέλουν να αντιδράσουν στον φασισμό ατομικά.
Είναι ένα από τα πιο εύκολα συμπεράσματα που βγαίνει από την δολοφονία του Φύσσα. Τούτοι εδώ έχουν το «θάρρος» να σηκώσουν μαχαίρι και να σε «φάνε», αν είσαι αντιφασίστας. Οι φασίστες, φαίνεται, να σπάνε τα ταμπού το ένα μετά το άλλο και να «αποθρασύνονται». Το πρώτο πέσιμο από μια τέτοια ομάδα κρούσης που κουβαλούσε μολότοφ εναντίον αντιφασιστικής συναυλίας, πρέπει να θυμίσω, έγινε 5 Ιουλίου του 2012 και τώρα έχουμε και την πρώτη δολοφονία αντιφασίστα, γεγονότα φυσικά όχι του ίδιου μέτρου, αλλά γεγονότα αναμενόμενα σε ένα βαθμό από το πως εξελισσόταν το πράγμα μέχρι τώρα.
2) πώς εξελισσόταν το πράγμα μέχρι τώρα;
Αν μοιράσεις σε ένα κομμάτι του πληθυσμού – που μάλιστα το ‘χεις εφεδρεία για την κρίση, πληρωμένο και σχετικά οργανωμένο για να κάνει ό,τι χρειαστεί – λεφτά, μαχαίρια, όπλα και γραφεία για να συναντιέται, τότε έχεις φτιάξει τα ολόδικα σου «τάγματα εφόδου». Πρέπει να ξεπεράσουμε το αρχικό σοκ και θα αρκούσε, πιστεύω, να διαβάσουμε απλώς ελληνική ιστορία του παρελθόντος. Τα ‘χουν πει «τάγματα εφόδου», τα ‘χουν πει «τάγματα δημοκρατίας», τα ‘χουν πει «τάγματα ασφαλείας», τα ‘χουν πει «τάγματα κυνηγών». Τα είχανε φτιάξει ως ειδικό αστυνομικό σώμα, τα είχανε φτιάξει σαν παρα-στρατιωτικό σώμα κυνηγιού κομμουνιστών, τα είχανε φτιάξει σαν προσωπικό στρατό οπαδών πολιτικών κομμάτων, τα είχανε φτιάξει σαν τάγματα απόστρατων, επίστρατων, φιλο-βασιλικών και άλλα τέτοια. Οπότε, εντάξει, ας το μάθουμε επιτέλους, η χώρα τούτη είχε τέτοιες ομάδες από παλιά. Το ‘χουνε το know how.
Πάμε παρακάτω: εδώ και χρόνια, για να μην πούμε μια δεκαετία, έχουμε γνωρίσει με κάθε πιθανό τρόπο την ασυλία που απολαμβάνουν οι χρυσαυγίτες και οι ακροδεξιοί από την αστυνομία και τα δικαστήρια. Ο Περίανδρος ένω έφαγε αρχικά 17 χρόνια, δεν έκατσε στη φυλακή για πάνω από τέσσερα, ο Δ. Παπαγεωργίου των «αυτόνομων εθνικιστών», με στήριξη Καρατζαφέρη και ενώ διωκόταν για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, έκατσε φυλακή δυο μήνες και μετά ξαναβγήκε στην ενεργό δράση. Η Θ. Σκορδέλη που μαζί με δυο άλλους ναζί μαχαίρωσαν τρεις Αφγανούς μετανάστες απόλαυσε πρόσφατα την 8η αναβολή της δική της, εδώ και 2,5 χρόνια περίπου. Οι μπάτσοι το Φεβρουάριο του 2008 είχαν αφήσει τους χρυσαυγίτες να κάνουν παράλληλα με τα ΜΑΤ …. τη δική τους επέλαση με μαχαίρια, ενώ το 2005 οι πυροβολισμοί από το μπαλκόνι των γραφείων της χρυσής αυγής που τραυμάτισαν αντιφασίστες κατέληξαν χωρίς συλληφθέντες από τη μεριά των φασιστών. Δολοφονίες μεταναστών από ακροδεξιούς τα τελευταία χρόνια, όπως π.χ. του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν τον Μάη του 2011 στα Κ. Πατήσια, παραμένουν βολικά ανεξιχνίαστες. Όσοι συλλαμβάνονται, σε ακραίες περιπτώσεις, δεν προφυλακίζονται ενώ όσων φθάνουν κάποτε οι υποθέσεις στα δικαστήρια, φυσικά δεν φυλακίζονται.
Δεν αναφέρω καν όλα τα περιστατικά εδώ. Είναι εκατοντάδες και, φυσικά, η εκδοχή αυτή, της συνεργασίας μεταξύ αστυνομίας και χρυσής αυγής, έχει υποστηριχθεί αρκετές φορές και από πρώην μέλη της χρυσής αυγής. Οι πρόσφατες δύο συνεντεύξεις αποχωρησάντων χρυσαυγιτών από την οργάνωση το παραδέχονται, ο Κουσουμβρής το ‘χει γράψει και το ‘χει πει και, επίσης, το ‘χουν πει δημοσιογράφοι και μπάτσοι κτλ, κτλ. Το να πει κανείς τώρα ότι δεν ξέρει για ποια συνεργασία μιλάμε μεταξύ αστυνομίας-δικαστηρίων και χρυσής αυγής, θα σημαίνει ότι είναι απλώς ηλίθιος.
Αλλά, δυστυχώς, πρέπει να πάμε παραπέρα. Η συνεργασία αστυνομίας-δικαστηρίων και χρυσής αυγής σημαίνει απλά κι ωραία συνεργασία ‘κράτους και χρυσής αυγής’. Γιατί να συνεργάζεται άρα το κράτος με την χρυσή αυγή, πρέπει να αναρωτηθούμε. Επειδή, ακριβώς λοιπόν, έχουμε ή θα ‘πρεπε να έχουμε εικόνα της ιστορίας του ελληνικού κράτους, θα ‘πρεπε να γνωρίζουμε ότι το πράγμα έχει ξαναγίνει. Και έχει ξαναγίνει.
Τα παραπάνω, παρόλο που μπορεί να ήταν λίγο κουραστικά, γράφτηκαν για να πάμε στο επόμενο συμπέρασμα που ‘ναι και το κρισιμότερο. Σε μια κοινωνία και σε ένα κράτος όπου οι φασίστες απολαμβάνουν ασυλία, είναι επόμενο πως – είτε τους πει το κράτος είτε όχι να δολοφονήσουν – μια δολοφονία δεν θα αργήσει να έρθει. Η απόλαυση της ασυλίας είναι αδύνατον να μη γίνει αντιληπτή και από τους ίδιους τους μαχαιροβγάλτες ή και τα πιο ηλίθια στελέχη του κόμματος. Έτσι, αυτά τα στελέχη και αυτά τα μέλη του κόμματος, θα εκμεταλλευτούν την ασυλία ανεβάζοντας τον πήχη της βίας που ασκούν. Εξάλλου, είναι συνήθως χωρίς κόστος, έτσι δεν είναι; Ποιος είναι εκεί για να τους εμποδίζει να τραμπουκίζουν, να τραυματίζουν, να σκοτώνουν ακόμη; Κανείς. Αυτό θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη από όλους τους κρυφο-συριζαίους και εντός του χώρου, καθώς και όσους προμοτάρουν λύσεις τύπου να απευθυνθούμε στους ζαλισμένους μα φιλήσυχους δημοκράτες κατοίκους του κέντρου ή να προωθήσουμε λύσεις του στυλ «βάλτε κλιματισμό στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών». Η λογική της δημοκρατικής διαβούλευσης με τους «λιγότερο δολοφόνους» έχει αποτύχει. Και έχει ξανα-αποτύχει.
3) «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»
Ακριβώς για αυτά τα αυτονόητα τους θαυμάζει ενα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας (να μην ξεχνάμε ότι οι θαυμαστές τους ειναι πολλαπλάσιοι των ψηφοφόρων τους). Και επειδή είναι έτσι, η χα έκανε δύο θεμελιακά λάθη στην συγκεκριμένη συνγκυρία. Το ένα είναι ότι δολοφόνησε έλληνα (αντιφασίστα μεν, αλλά έλληνα). Ήταν νωρίς για μια τέτοια πράξη, πρόωρο. Το άλλο είναι ότι πέταξε αμέσως τον δικό της στα σκουπίδια. Αυτά τα δύο λάθη είναι που εμπεριέχουν τον κίνδυνο να ξανα-περιθωριοποιηθεί, αν τουλάχιστον δεν τα διορθώσει (αιτιολογώντας φασιστικά την δολοφονία και παίρνοντας υπό την προστασία της τον δράστη). Αυτό ήταν το αναμενόμενο από τους οπαδούς, κρυφοθαυμαστές και μέλη της και όχι «να κάνει την κότα», «να κρατά θυληπρεπή σταση», να εκφράζεται υποτακτικά και με ευλάβεια απέναντι στη δικαιοσύνη, στις αρχές κλπ.
Η απόδειξη; Οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την ελλάδα ενάντια στο έγκλημα. Αυτές περιείχαν ένα καθάριο μήνυμα. «Εντάξει αυτά με τους πακιστανούς και τους αφγανούς. Αλλά έλληνα? Το παρατραβήξατε.» Αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή που εκφράστηκε στους δρόμους. Έτσι δεν είναι υπερβολή αλλά ωμή πραγματικότητα, το ότι οι διαδηλώσεις αυτές νομιμοποίησαν, μάλλον πιστοποίησαν και εκ των υστέρων τα μέχρι τώρα εγκλήματα τους ενάντια στα «αποβράσματα» των ξένων ορδών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το άρθρο του ΒΗΜΑτος που παραδέχεται 2,5 χρόνια μετά ότι η δολοφονία του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, του μετανάστη στα Κ. Πατήσια, έγινε από τους φασίστες «σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις», ενώ στα μέσα Μάη του 2011, οπότε και έγινε η δολοφονία, αστυνομία και ΜΜΕ γράφανε πως διερευνώνται «όλα τα κίνητρα». Στον δε ελληνικό επαναστατικό ‘χώρο’ το θύμα λοιδορούταν ως ‘έμπορος ναρκωτικών που τον σκοτώσαν οι δικοί του’, συμπληρώνοντας έτσι επάξια τα αστυνομικά και δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Γιατί βγάζουν οι εφημερίδες τώρα δίχως κόστος πως ο μετανάστης αυτός δολοφονήθηκε από φασίστες; Βέβαια, τρία χρόνια μετά κανείς δεν θα … εξεγερθεί, μα ούτως ή άλλως δεν υπήρχε ούτε τότε η διάθεση για … εξέγερση μιας και το θύμα είχε κάνει το λάθος να γεννηθεί στο Μπαγκλαντές.
Τα παραπάνω, όμως, θα πρέπει να τα πάρει υπόψη της κάθε νέα εθνικοσοσιαλιστική ομάδα που θα διαδεχτεί την σημερινή εκπρόσωπο των ναζί, αν αυτή «τελειώσει». Αυτή η σιγουριά προέρχεται από την εκτίμηση ότι η κυρίαρχη αιτία δημιουργίας και ανάπτυξης αυτής της οργάνωσης δεν ήταν ούτε τα λεφτά των εφοπλιστών (όπως λέει το κκε), ούτε η μέρκελ (όπως λέει ο σύριζα), ούτε κάποια κόλπα της εξουσίας (όπως λέει η αναρχία) κλπ., αλλά οι εξεγερτικές τάσεις και τα επαναστατικά συναισθήματα αυτής της τεράστιας μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, που ήθελε ακριβώς αυτά (και παραπάνω μάλιστα), τα οποία έκαναν πράξη οι της ΧΑ. Μιας ΧΑ που είναι ένα από τα πιο αυτόχθονα λαϊκά κινήματα της μεταπολίτευσης. Ναι, λαϊκό κίνημα. Γνήσιος εκφραστής του αγνού ελληνικού λαού. Σάρκα από την σάρκα του. Με όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά (και αξεσουάρ), συμπεριλαβανομένου και του αντισυστημικού. «Κρεμάλα στα λαμόγια» ουρλιάζουν αυτοί που δεν τα κατάφεραν (παρά τις τεράστιες προσπάθειες τους) να γίνουν αξιόλογα λαμόγια, όταν ήταν η ώρα. Και ξέρουν ότι μόνο η ΧΑ θα το υλοποιήσει. Επί λέξει.
Ή να πάμε στο κυρίαρχο θέμα του ελληνικού λαού (όχι αυτό με το μνημόνιο, το κυρίαρχο είπαμε, το άλλο, αυτό με τους λαθροτέτοιους). Μήπως θεωρεί κανείς σοβαρές λύσεις αυτές που προσφέρει η αριστερά «και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» για το «μεταναστευτικό πρόβλημα»; Η λύση δίνεται στο δρόμο. Κάθε μέρα. Με μαχαίρια και ρόπαλα. Στις εργατικές συνοικίες, στους κρητικούς αγρούς, στην ελληνική ύπαιθρο, στα στέκια μεταναστών, στα νοσοκομεία κλπ., κλπ. Οπλισμένη με μισό εκατομμύριο ήδη και άλλο μισό μελλοντικών (μέχρι πρότινος υπολογισιμών) ψηφοφόρων της και σιγονταρισμένη με μερικά ακόμα εκατομμύρια «συμπαθούντων» της. Ο αντισυστημικός της κατάλογος δεν τελειώνει σε αυτά, με αυτά αρχίζει. Ο κόσμος το ‘χει τυμπανο και η ελληνική αριστερά και αναρχία κρυφό καμάρι δηλαδή.
4) Νίκαια μεριά: η εργατική τάξη πάει στον ελληνικό παράδεισο
Φυσικά, δεν είναι μόνο μια τέτοια ψυχική απόλαυση όλο κι όλο το κίνητρο για συμμετοχή στα της χρυσής αυγής. Το ξέρουμε καιρό τώρα πως προπύργια του ΚΚΕ σε όλη τη χώρα, είχαν γίνει και προπύργια ρατσισμού και εθνικισμού. Δεν είναι καν παράδοξη αυτή η μετακίνηση, ακόμα και σε Νίκαια, Κερατσίνι, Κόκκινιά, Πέραμα, αφού η απόσταση ανάμεσα στον εθνικό λόγο του ΚΚΕ και των νεοναζί έχει λίγες ουσιαστικές διαφορές, ενώ η χρυσή αυγή ανοίγει τον δικό της κύκλο αγοράς σε αυτές τις περιοχές, όπως και αλλού. Οι ‘εργατικές τσέπες’ των πάλαι ποτέ κόκκινων προπυργίων δεν χαλιούνται εξάλλου από ένα κόμμα, ακόμα και των νεοναζί, αναζητά επαγγελματικά στελέχη και έσοδα από μπραβιλίκια, εισφορές και κρατικές χορηγίες. Κάποιοι θα προσληφθούν έστω για να σηκώνουν το μαχαίρι ή να εισπράττουν τα νταβατζιλίκια. Κάτι είναι και αυτό, πέρα από την ψυχική απόλαυση.
Αυτό το στοιχείο, όμως, τόσο κρίσιμο που είναι – με την αποκάλυψη της οικονομικής-ταξικής καταγωγής του δολοφόνου Ρουπακιά δεν χωρά καμιά αμφιβολία – πρέπει μάλλον να μας ωθήσει και σε ένα ακόμα συμπέρασμα. Ο λαός, στον οποίο απευθύνεται η αριστερά, ή οι εργάτες, στους οποίους απευθύνεται η αναρχία ως … καταπιεσμένους, δεν έχουν κάποια ‘καλή φύση / ουσία’ πάνω τους, δεν τους κάνει κάτι ‘αντιφασίστες’ λόγω της ταξικής τους θέσης, του ταξικού τους πάτου ή του κακού τους ριζικού. Με λίγα λόγια, από την πλευρά των εργατών έρχεται και το θύμα και ο θύτης στη συγκεκριμένη φασιστική δολοφονία. Άρα το κριτήριο ‘εργάτης’ δεν μοιάζει να παίζει και μεγάλο ρόλο σε σχέση με την τοποθέτηση στο δίπολο ‘φασισμός-αντιφασισμός’. Αντίθετα, αναδεικνύεται εδώ ο σημαντικός ρόλος του ηθικού κριτηρίου για το τι στάση θα πάρει κανείς σε σχέση την υπεράσπιση του φασισμού ή την ενεργό αντιφασιστική στάση.
Ας μη βιαστεί κανείς να αντιτεθεί στις παραπάνω γραμμές, μην ρίχνοντας μια ματιά στο πως οι εφημερίδες εκθέτουν το προφίλ του δολοφόνου. Το γεγονός ότι δούλευε στην ιχθυόσκαλα και ΔΕΝ ήταν αφεντικό ή ως οδηγός σε επιχείρηση που μετέφερε πετρέλαια ή ακόμη και το ότι είχε ανάγκη τη δουλειά όλη η οικογένεια του, την οποία οικογένεια η χρυσή αυγή βόλεψε στο κυλικείο της οργάνωσης και στη λάντζα, δεν είναι παρά επιχειρήματα ενός ‘ταξικού ξεπλύματος’ της χρυσής αυγής. Συμπέρασμα των παραπάνω είναι ότι οι νεοναζί βολεύουν τους ‘δικούς τους’, πράγμα που όντως γίνεται μάλλον σε ένα βαθμό, αλλά παράλληλα πως η χρυσή αυγή, έτσι, με αυτές τις ‘αγαθοεργίες’ προβάλει σαν να δίνει τις δικές της μερικές λύσεις στο … μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας. Βέβαια, εντάξει, αν αυτός δούλευε στο κυλικείο το πρωί, το βράδυ θα ‘κανε υπερωρίες με πεσίματα σε μετανάστες. Τι να κάνουμε, θα πει κάποια (και θα ‘χει δίκιο), έχει κάθε δουλειά τα ρίσκα της. Αλλά για να σηκώνει ο κάθε Ρουπακιάς το κάθε τέτοιο ρίσκο, έχει σίγουρα περάσει το στάδιο όπου έκρινε τις πράξεις του ηθικές και δίκαιες. Εδώ ακριβώς, σε αυτό το στάδιο της συνείδησης και όχι στην καλή, κακή ή χειρότερη φορολογική δήλωση, κρύβεται το μυστικό που διαχωρίζει ένα σκουπίδι όπως ο Ρουπακιάς με έναν αγωνιστή και σύντροφο όπως ο Παύλος Φύσσας.
Όποιος έχει αποκρύψει στα ενδότερα της ψυχής του και του μυαλού του αυτή τη θεμελιώδη ηθική διαφορά, είναι επόμενο πως το μόνο που βλέπει και θα μπορεί να δει είναι ιδεολογικά σχήματα. Ένα τέτοιο σχήμα ήρθε στο μυαλό κάποιων από αυτούς που «κυνηγάνε» τους χρυσαυγίτες, στο μυαλό του ταλαντούχου κ. Δένδια.
4) ο ταλαντούχος κ. Δένδιας
Ας ξεπεράσουμε την ηλιθιότητα της εκτός τόπου και χρόνου ΔΗΜΑΡ που ξαναθυμήθηκε απλά την τότε επικοινωνιακή σαπουνάδα του Δένδια περί ‘αντιρατσιστικού νομοσχεδίου’. Είπαμε, άνθρωποι μου, η χώρα δεν έχει ανάγκη αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Εγώ θα πρόσθετα ότι σίγουρα δεν έχει ανάγκη ένα τέτοιο νομοσχέδιο που να το φτιάξει ο Φώτης και ο Αλέξης μαζί με τον ταλαντούχο κ. Δένδια – και μάλιστα ένα νομοσχέδιο στη συζήτηση για το οποίο δεν θα συμμετάσχουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και συνήθη θύματα της συγκεκριμένης βίας, οι μετανάστες που μένουν σε αυτό το βρωμότοπο.
Ας ξεπεράσουμε και την ηλιθιότητα ότι η χρυσή αυγή θα βγει εκτός νόμου, μιας και όπως μας διαβεβαίωνε το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο πριν λίγο καιρό, η λύση αυτή είναι εκτός ατζέντας. Εντάξει, τώρα, αν λόγω καμιάς ευρωπαϊκής πίεσης λέγεται έτσι και καμιά μαλακία για τα μάτια της Ευρώπης δε νομίζουμε ότι πρέπει εμείς να ασχοληθούμε με αυτό το ενδεχόμενο…
Λυπάμαι που απογοητεύω με την ανάλυση αυτή τους οπαδούς ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, από τον ελληνικό κινηματικό χώρο, ανθρώπους σίγουρα με βαθιά πίστη στη δημοκρατική νομιμότητα τούτου του πολιτεύματος και τα δημοκρατικά ιδεώδη πολλών γειτόνων τους στις γειτονιές Αθήνας, Θεσσαλονίκης κτλ, αλλά δεν βλέπω πως σήμερα είναι η ώρα για δημοκρατικές θεσμικές διεκδικήσεις. Θα τους συμβούλευα κι αυτούς να γυρίσουν σελίδα στο βιβλίο που έχουν μπροστά τους ή, ακόμη καλύτερα, να πετάξουν το βιβλίο που διαβάζουν στα σκουπίδια. Όχι ότι έχω τίποτα, βέβαια, με τις θεσμικές διεκδικήσεις και τη δημοκρατία, απλά η ανυπομονεσία τους να εγκαταστήσουν κλιματισμό στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών και οι ωραίες, δημοκρατικές τους ιδέες μερικές φορές, σε στιγμές τήξης συγκεκριμένα, δεν αφήνουν παρά την απαίσια αίσθηση ότι κάποιοι μας τρίβουν στη μούρη το προνόμιο του ότι είναι έλληνες και μπορούν ακόμα να ομιλούν ψύχραιμα και περισπούδαστα περί θανάτου (των Άλλων πάντα).
Να πάμε, λοιπόν, στα σοβαρά. Ο ταλαντούχος κ. Δένδιας δήλωσε, βέβαια, την γνώμη του ο άνθρωπος πως ίσως υπάρχει ένα νομικό κενό το οποίο μπορεί να καλυφθεί με ένα νομοσχέδιο για τα περίφημα ‘τάγματα εφόδου’. Ετοιμότατος ο κ. Δένδιας. Την επόμενη κιόλας μέρας της δολοφονίας βγήκε να πει αυτή την γνώμη για το νόμο για τα ‘τάγματα εφόδου’. Ούτε στο συρτάρι να την είχε. Γιατί, βέβαια, μπορεί τα τάγματα αυτά, όπως τα λένε, να υπήρχαν πριν τις εκλογές του 2012 ακόμη, αλλά μέχρι τότε είναι γνωστό ότι έκαναν επιθέσεις σε μετανάστες, άρα ανθρώπους των οποίων η ζωή έχει μικρότερη αξία για ένα δημοκρατικό βασίλειο όπως η ελλάδα, ενώ τώρα που σκοτώθηκε ένας έλληνας, το νομοσχέδιο έχει πια την ηθική του βάση.
Λοιπόν, η πρόταση Δένδια η οποία αναμένεται να είναι η πρώτη επίσημη απάντηση του κράτους στα γεγονότα των τελευταίων ημερών – πέρα από την φυλάκιση προφανώς του Ρουπακιά και ίσως των Πατέλη, Λαγού – μας λέει το εξής εμάς τους νοήμονες άνθρωπους, οπλισμένους με κοινή λογική. Ότι το κράτος δεν μπορεί να διώξει ποινικά επαρκώς μια συμμορία δολοφόνων (π.χ. την τοπική οργάνωση Νίκαιας) γιατί μάλλον ο ελληνικός ποινικός κώδικας δεν τιμωρεί μέχρι σήμερα την ανθρωποκτονία, τις επικίνδυνες σωματικές βλάβες, τη σύσταση συμμορίας, τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κτλ.
Ωραία. Τώρα εμείς με την κοινή λογική πρέπει να σκεφτούμε ότι ο ελληνικός ποινικός κώδικας όχι μόνο έχει όλα αυτά τα αδικήματα μέσα του, τα περιγράφει και τα αξιολογεί ιδιαίτερα βαριά ποινικά, αλλά τα έχει ενισχύσει όλα τους με το καπέλο του αντι-τρομοκρατικού νόμου ο οποίος έχει αναπροσαρμοστεί 3 φορές μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και διπλασιάζει τουλάχιστον τις ταρίφες για κάθε κατηγορούμενο με το ταβάνι του διαρκούς εγκλήματος της τρομοκρατίας που επισύρει 25 έτη κάθειρξης.
Και άρα πρέπει εμείς οι της κοινής λογικής να μην πιστέψουμε ακριβώς τον ταλαντούχο κ. Δένδια και να υποψιαστούμε ότι τούτος εδώ κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Ο ορισμός ‘τάγματα εφόδου’ που μάλλον ανήκει στα media, είναι αρκετά θολός για να περιλαμβάνει και άλλες δράσεις, πλην αυτών του πυρήνα Νίκαιας, οι οποίες απέχουν μίλια από το να μιλάνε 30 άτομα στο τηλέφωνο και να σπεύδουν στην Αμφιάλη βραδιάτικα με πτυσσόμενα, μαχαίρια, ίσως και όπλα, για να κάνουν ένα ‘χτύπημα’. Οι λέξεις ‘τάγματα εφόδου’ μπορεί στο μυαλό των διαβασμένων αριστερών να αναφέρονται στην προαναφερθείσα ελληνική ακροδεξιά παράδοση, μα δεν θα ‘πρεπε να πιστέψουμε ότι το ίδιο έχει στο μυαλό και ο ταλαντούχος κ. Δένδιας, ένας άνθρωπος που έχει δείξει τις δικές του ιδιαίτερες προτιμήσεις στη θεωρία των δύο άκρων. Και έχω στο μυαλό μου κανα δυο πιθανότητες για το τι μπορεί να εννοεί ο ταλαντούχος κ. Δένδιας με τον όρο «τάγμα εφόδου» και πως αυτό, τραβώντας το από δω και ξεχειλώνοντας από ‘κει, θα μπορούσε να περιλαμβάνει αντιφασιστικές ή άλλες αριστερές δραστηριότητες. Και άρα θα ‘πρεπε μάλλον να προσανατολιστούμε στην ασφαλή κρίση πως ο κ. Δένδιας, με αφορμή μια δολοφονία ενός αντιφασίστα από μια ακροδεξιά ομάδα, έχει σκοπό να περάσει ένα νόμο που θα στοχεύει αντιφασιστικές μάλλον δραστηριότητες.
5) όλα καλά στο Βόλο
Ας απομακρυνθούμε λίγο από τη ‘διεφθαρμένη’ χρυσαυγίτικη τοπική Νίκαιας και το «τάγμα εφόδου» της το οποίο έχει καρα-καρφωθεί στα media τις τελευταίες μέρες από τους δυο αποσκιρτήσαντες χρυσαυγίτες τουλάχιστον. Ας πάμε κάπου αλλού, στο Βόλο, που ‘ναι αδιάφθορος και δεν έχει «τάγματα». Ας μην σκεφτούμε για λίγο τον Λαγό του οποίου ράβουν τη στολή φυλακής, μέσα και έξω από την οργάνωση του, κι ας πάμε στο Βόλο και τον κ. Ηλιόπουλο, όπου άλλοι 25-30 χρυσαυγίτες ξεκίνησαν να τον βρίζουν περίπου μια εβδομάδα πριν την δολοφονία Φύσσα.
Αν διαβάσει, όμως, κανείς την καταγγελία των Βολιωτών (του Αλμυρού, για την ακρίβεια) και τις συνεντεύξεις των χρυσαυγιτών στο ‘Έθνος’, θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για τον ίδιο πυρήνα: τρώνε τα λεφτά των μελών, είναι αδιαφανείς εσωτερικά οι διαδικασίες τους κτλ, κτλ. ‘Big deal!’, θα πει κάποιος και δικαίως – μιας και, αφενός, το να ‘ναι διεφθαρμένοι οι χρυσαυγίτες βουλευτές είναι σα να λέμε ότι το νερό είναι υγρό, αφετέρου, αυτή η εσωκομματική διαφθορά δεν είναι κάτι το πρωτότυπο αν αναλογιστούμε ότι τα ίδια και χειρότερα έχουν βγει στη φορά για σχεδόν όλα τα κόμματα της ελληνικής βουλής. Οπότε, ποιό το θέμα;
Το ενδιαφέρον της επιστολής του Αλμυρού είναι πολύπλευρο για όποιον διαβάζει από αντιφασιστική σκοπιά αλλά είναι τουλάχιστον ένα σημείο το οποίο θα ήθελα να επισημάνω. Μάλιστα, αυτό το σημείο είναι κοινό και με τα όσα λένε οι συνεντευξιαζόμενοι, πρώην χρυσαυγίτες του ‘Έθνους’. Ενώ οι βασικές κατηγορίες κατά των σημερινών βουλευτών και στελεχών της χρυσής αυγής κεντράρουν στη διαφθορά, την υποκρισία, τη διγλωσσία και τις παράνομες μπίζνες… οι ‘καταγγέλοντες’ και στις 3 περιπτώσεις προβάλουν για τους εαυτούς τους μια αγνή ιδεολογική στάση, εθνικοσοσιαλιστική, μια καθαρή στάση ‘κυνηγιού των λαθρομεταναστών έξω από τη χώρα’, μια αδιάφθορη και με συνέπεια στάση υπεράσπισης ενός ιδανικού οράματος για την χρυσή αυγή. ‘Η ηγεσία μας πρόδωσε αλλά τα μέλη είναι ακόμα αγνά και προσπαθούν για το συλλογικό εθνικοσιαλιστικό καλό’, λέει η αφήγηση. Π.χ. ο πρώτος συνεντευξιαζόμενος στο ‘Έθνος’ κατηγορεί την τοπική χρυσή αυγή της Νίκαιας πως παίρνει τα ρούχα του κόσμου (σ.σ. των ελλήνων) και τα δίνει ‘στους Πακιστανούς’ να τα πουλάνε με ποσοστα για τη Χ.Α. Ή κατηγορεί τον Λαγό ότι έχει βάλει στην οργάνωση τη φίλη του (στο «ιδεολογικό») η οποία είναι Αλβανίδα. Δηλαδή, εδώ για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, οι οπαδοί και τα χαμηλόβαθμα στελέχη της χρυσής αυγής καταγγέλουν την χρυσή αυγή ότι δεν είναι τόσο ρατσιστική και εθνικιστική όσο διατείνεται ότι είναι. Θα είμαι ακραίος, οπότε θα εμπιστευτώ πλήρως τα λεγόμενα των καταγγελόντων. Και αναρωτιέμαι αν κανείς ηλίθιος αντιφασίστας σκέφτεται πια ότι παίζουν κανένα ρόλο οι καταγγελίες περί διαφθοράς και υποκρισίας και ασυνέπειας στην χρυσή αυγή. Είναι τόσο γελοίες – όταν μιλάμε για ένα ναζιστικό κόμμα – όσο και το να διαπιστώνουν άλλοι πως ο Μιχαλολιάκος δεν είναι αρκετά ξανθός και με λευκό δέρμα για να είναι αρχηγός μιας οργάνωσης που προάγει τον άριο φυλετισμό.
Είναι διεφθαρμένοι ή μη; Έτσι, εισάγει κανείς ουσιαστικά νορμάλ ερωτήματα για νορμάλ καταστάσεις σε ένα νεοναζί πλαίσιο. Έτσι ξεπλένει κανείς νεοναζί. Κι ενώ το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάει το δάχτυλο. Έτσι, το επιφανειακό συμπέρασμα (το δάχτυλο) είναι η διαφθορά και η θέληση κάποιων, ίσως λίγων ίσως πολλών, για περισσότερη διαφάνεια, ενώ εκεί που θα άξιζε κανείς να μείνει είναι ότι υπάρχει ακόμα δυναμικό για μια … σοβαρότερη χρυσή αυγή.
6) μια … σοβαρότερη χρυσή αυγή
Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία, μια τρομερή προφητεία αφέθηκε να ξεστομιστεί από το μαντείο του ΣΚΑΪ, διά στόματος του δημοσιογράφου Μπάμπη Παπαδημητρίου. Πολλοί που έβλεπαν τις δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές του Μαή-Ιούνη 2012, αντιλαμβάνονταν την πλήρη εξέλιξη του κόλπου του Σαμαρά: η χρυσή αυγή κάλπαζε κοντά στο 15% αφήνοντας πίσω την ‘φαγωμένη’ ΔΗΜΑΡ και τους ‘άχρωμους’ ΑΝ.ΕΛ., δείχνοντας σταθερά ως τρίτη δύναμη. Και με τα τελευταία απομεινάρια της μεταπολιτευτικής συνείδησης, μέχρι και ο πιο απλός στο νου ψηφοφόρος μπορούσε να κάνει την πρόσθεση: ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει κάτι κοντά στο 25% κι άλλο τόσο η Ν.Δ., οπότε ο κρίσιμος παίκτης που θα πάει με ασφάλεια – πριν ακόμα τις επόμενες εκλογές – τη Ν.Δ. στο 40% είναι αναμφίβολα η χρυσή αυγή (25 + 15 = 40, έτσι δεν είναι;). Ο μπαμπούλας μπορούσε με άνεση να βγει στους δρόμους και να κάνει τα δικά του. Η Ν.Δ. να έχει την καραμέλα πως δεν θα ανεχτεί άλλες διαρροές «προς τα ακροδεξιά» κι έπειτα το επιχείρημα «τι ΣΥΡΙΖΑ, τι χρυσή αυγή», έτσι ώστε αν καταποντιστεί η μία (σύμμαχος), να πάρει μαζί της στον τάφο και τον άλλο (εχθρό).
Εικάζω πως ένα άλλο σενάριο που τρομοκράτησε τα επιτελεία του κράτους και των ΣΚΑΪ-Καθημερινής ήταν αυτό πως στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ, το οποίο φλερτάρει με τον εκτοπισμό του από τη βουλή, θα χάσει στην πορεία προς τις εκλογές όλη του τη δύναμη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο δελτίο ειδήσεων όταν ο δημοσιογράφος που έκανε την προφητεία περί σοβαρής χρυσής αυγής που θα μπορούσε να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. για την επόμενη κυβέρνηση – στην τελική ακολουθώντας άλλα προηγούμενα ξεπλύματα των νεοναζί από Παπαχελά, Κασιμάτη, Τέλογλου κλπ – δεν εξέφραζε παρά την αγανάκτηση του για το ότι το ΚΚΕ έμοιαζε ανήμπορο να απορροφήσει ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως η επίθεση στο Πέραμα να έγινε, λοιπόν, για να αναθαρρήσει εκλογικά το ΚΚΕ, κερδίζοντας και πάλι τη συμπάθεια και συσπειρώνοντας κάποιους αριστερούς ψηφοφόρους.
Οι δημοσκοπήσεις που εμφανίστηκαν στις 22 και 23 Σεπτεμβρίου, πάντως, δρομολογούν τις εξελίξεις με βάση την προφητεία του Παπαδημητρίου. Και, εν γένει, η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα αξιοποιείται – και χρονικά – επαρκώς από το ελληνικό κράτος. Το ΚΚΕ ανέβηκε, η ΝΔ παίρνει προβάδισμα καθώς έχει «βούληση αντιμετώπισης των νεοναζί» (!) και ο ΣΥΡΙΖΑ στάσιμος. Η χρυσή αυγή λίγο πριν την κάθαρση ή τη διάλυση της για να αναδυθεί εκ των σταχτών της, ακολουθεί το παιχνίδι. Και ένα άλλο μεγάλο θετικό για το κράτος που δεν είναι αμελητέο, έχει να κάνει με το ακούραστα επαναλαμβανόμενο σενάριο τα τρία τελευταία χρόνια.
Η ελληνική κυβέρνηση παίζει ένα μόνιμο χαρτί απέναντι στους δανειστές της. Είναι το εξής: αν θέλετε κάποιος να σας αποπληρώνει, πρέπει να είναι κράτος. Για να συνεχίσει να υπάρχει κράτος, πρέπει να υπάρχει πολιτική σταθερότητα, δηλαδή κάποιος αξιόπιστος και αναγνωρισμένος από την Ευρώπη στο τιμόνι της χώρας και να μην παρεμβάλλουν αντιμνημονιακοί, ακρο-αριστεροί ή ακρο-δεξιοί. Αυτό το στόρι δένει υπέροχα – και για εσωτερική κατανάλωση – με την περιβόητη ‘θεωρία των 2 άκρων’, έδεσε τότε επί Παπανδρέου και Παπαδήμου με τους αγανακτισμένους και την ‘αριστερή πίεση’, δένει έτσι και τώρα υπέροχα με την δολοφονία Φύσσα, τις χειμαρρώδεις ξαφνικά αποκαλύψεις περί ‘ταγμάτων ασφαλείας’ και την ‘ακροδεξιά πίεση’. Η ‘Καθημερινή’ το έλεγε στο κεντρικό άρθρο της αρχισυνταξίας της, ευθαρσώς, δυο-τρεις ημέρες πριν την δολοφονία Φύσσα: «Η τρόϊκα να αναλάβει τις ευθύνες της» [15-09-2013] κι από κάτω τα εξής ευνόητα:
«Η διαπραγμάτευση με την τρόικα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Εχει όμως φτάσει η ώρα να αναγνωρίσουν οι εταίροι και δανειστές τα όρια των κοινωνικών και πολιτικών αντοχών της Ελλάδας. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων και η υπερφορολόγηση δεν μπορούν να συνεχισθούν. Ούτε η κοινωνία ούτε το πολιτικό σύστημα θα αντέξουν νέα μέτρα. Η τρόικα και οι ισχυροί εταίροι μας πρέπει, προφανώς, να το γνωρίζουν αυτό.
Αν επιμείνουν σε νέα μέτρα, θα έχουν εκείνοι την ευθύνη για όσα θα ακολουθήσουν.
Είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι ούτε η τρόικα ούτε οι ισχυροί εταίροι μας επιθυμούν μια περιπέτεια με τη μορφή μιας πειραματικής αριστερής διακυβέρνησης ούτε και τη θεαματική άνοδο ενός ακροδεξιού μορφώματος – εφιάλτη από εκείνους που πλήρωσε ακριβά η Ευρώπη στο σκοτεινό παρελθόν της.»
Με λίγα λόγια ‘μη μας πιέζετε άλλο με τα μέτρα, θα γίνουμε φασίστες ή Κούβα εδώ κάτω!’ Και μάλλον την ευθύνη για την δολοφονία Φύσσα την έχει η τρόϊκα, έτσι;
Η ναυαρχίδα ‘Καθημερινή’, έδωσε απλώς τη γραμμή που θα βλέπαμε να παίζεται τις υπόλοιπες μέρες μετά την δολοφονία και στα υπόλοιπα media. Και η δολοφονία έδωσε έναν πιο ρεαλιστικό τόνο στις ανησυχίες της φυλλάδος περί ανάδυσης στην εξουσία ενός πλήρως ακροδεξιού μορφώματος. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν το μόνο ενδεχόμενο για το μέλλον του ελληνικού κράτους και η Ε.Ε. νομίζω, από την πλευρά της, μπορεί να μην πεισθεί και ποτέ για τη σοβαρότητα ενός τέτοιου ενδεχομένου, τουλάχιστον όχι όσο η ελλάς δεν έχει πρωτογενές πλεόνασμα και αναγκάζεται, λόγω δανείων, να παραμένει μέσα στην Ε.Ε. για να τα παίρνει. Και πόσο μάλλον αφού ήδη αχνοφαίνονται πολιτικά εκτοπίσματα που παίρνουν τις αποστάσεις τους, καταρχήν, από την ‘θεωρία των 2 άκρων’ (σ.σ. Βενιζέλος, Μπακογιάννη).
Τώρα, αν τα αριστερά κόμματα είχαν ανακαλύψει έστω και αργά τους φασίστες, θα έλεγε κανείς/καμιά ‘κάλλιο αργά παρά ποτέ’. Αλλά για αυτούς το θέμα των νεοναζί είναι θέμα υπολογισμού και τακτικής. Όλες τους οι αντιφασιστικές προτάσεις κατευθύνονται από τη θέληση τους για αύξηση ή μείωση της επιρροής, των ψήφων τους, αυτών ή των άλλων κλπ. Μια απαγόρευση π.χ. της χρυσής αυγής, για τον σύριζα θα είχε τον κίνδυνο αύξησης της ΝΔ… και μάλιστα 5 λεπτά πριν από την κατάκτηση της εξουσίας… πράγμα καταστροφικό! Βέβαια, και να ‘ναι έτσι, θα ‘πρεπε να αναρωτηθούμε: τι σχέση έχουν όλα αυτά με αντιφασισμό;
8) οι «αντί»
Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί σε άλλες σκέψεις από αυτές που κάνουν οι ‘ξαφνιασμένοι’ αντιφασίστες.
Πρώτον ότι η ελληνική κοινωνία δεν θέλει και δεν μπορεί, λόγω του ότι είναι μέχρι το μεδούλι της διαβρωμένη απο το εθνικιστικό, ομοφοβικό, αντισημιτικό και ρατσιστικό δηλητήριο, να ξεπεράσει την «κρίση» της. Εδώ δεν βοηθάνε ούτε μνημόνια ούτε αντιμνημόνια.
Δεύτερον, ότι πρέπει να πάρουμε αυτή την πραγματικότητα σαν δεδομένο και από αυτό το δεδομένο, πετώντας τις αυταπάτες «αλλαγής της κοινωνίας» και «εξέγερσης» (το δεύτερο μάλιστα είναι και άκρως επικίνδυνο) στον κάλαθο των αχρήστων, να σταθούμε με συνέπεια απέναντι σε αυτόν τον βόθρο που αυτοβρίζεται σαν ελληνική κοινωνία, δίνοντας του όπου και όταν μπορούμε με την στάση μας τα κατάλληλα λεκτικά ή πρακτικά χτυπήματα, τέτοια που να πονάνε τουλάχιστον. Η ίδια αυτή η πρακτική που προξενεί πόνο σωματικό ή ψυχολογικό, είναι ο πήχης της επιτυχίας ή αποτυχίας και της προσωπικής μας ευτυχίας.
Όλα τα άλλα τα αφήνουμε ευχαρίστως στους κινηματάκηδες είτε στην κοινοβουλευτική τους είτε στην επαναστατική τους έκδοση.
Stepanyan TSP, 24-09-2013.[:]