Για όποιον δεν γνώριζε τον Blanche θα έπρεπε να ειπωθεί πως ήταν ένας μπάτσος από τις πρώτες μέρες επιβολής του Άπαρτχάϊντ. Κι ακόμη ότι ανήκε μεταξύ των ιδρυτών μιας σκληροπυρηνικής οργάνωσης λευκών στη Νότια Αφρική, οργάνωσης που όχι μόνο στήριζε το καθεστώς του Apartheid από το 1973, έτος ίδρυσης της οργάνωσης του, μέχρι και το 1994 αλλά και που είχε αρνηθεί να ακολουθήσει την ηγεσία του Άπαρτχαϊντ στην απόφαση της παράδοσης της εξουσίας στο Νέλσον Μαντέλα.
Η οργάνωση του αποτελούταν από ένα κράμα σκληρών ιδεολόγων του νεοναζισμού και της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, και στα καλύτερά της στηριζόταν από ένα 5-7% του πληθυσμού τους καιρούς του κυνηγιού μαύρων στο Νότο της Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια η ένδοξη οργάνωση του Blanche είχε επανέλθει στο προσκήνιο με καλογυαλισμένα νέα εργαλεία, δανεισμένα από τις πολιτικές ταυτότητας, αυτή τη φορά για να παλέψει ενάντια «στο ρατσισμό από τους μαύρους προς τους λευκούς της Νοτίου Αφρικής». Τα λάβαρα της Afrikaner Resistance Movement, με την … παράξενη ομοιότητά τους με τη σβάστικα, βγήκαν για λίγο από εκεί που ήταν καταχωνιασμένα. Ο ίδιος ο Blanche είχε λάβει αμνηστία για πολλά εγκλήματά του κατά τη διάρκεια του Άπαρτχαϊντ από την Επιτροπή για την αποκατάσταση της Αλήθειας που είχε ιδρυθεί ως ο κεντρικός μεταβατικός θεσμός δικαιοσύνης για να σηματοδοτήσει το πέρασμα από το ρατσιστικό καθεστώς σε αυτό της αστικής δημοκρατίας.
Ο Blanche καταδικάστηκε μία φορά μόνο, σε τρία χρόνια φυλάκιση, και για λόγους ‘άσχετους’ με την εγκληματική του δράση στο παρελθόν στο Άπαρτχαϊντ: οι νέες του δραστηριότητες ήταν, είπανε τα δικαστήρια, μια επίθεση και μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον ενός άλλου μαύρου. Όταν πια μπήκε στη φυλακή, ο εκδημοκρατισμός της Ν. Αφρικής είχε προχωρήσει λιγάκι… δηλαδή μπαίναν και λευκοί στη φυλακή. Συγκεκριμένα, Blanche ήταν ο ένας από τους συνολικά μόλις τρεις λευκούς κρατούμενους της χώρας (σε σχέση με τον αριθμό μηδέν είναι πρόοδος ο αριθμός τρία, μην πείτε). Τον τελευταίο καιρό, αποφυλακισμένος πια, είχε μόνο κάτι προβλήματα με δύο από αυτούς τους μαύρους κωλοεργάτες στην πλούσια φάρμα του, λίγο έξω από το Ventersdorp – η άρνηση του να δώσει αξιοπρεπέστερους μισθούς ήταν η αφορμή της διένεξης.
Ο 69χρονος Eugene Ney Terre’ Blanche στις 2 Απριλίου 2010 έπεσε ήσυχος στο κρεβάτι του, στη φάρμα του, στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ventersdorp, 80 χλμ έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική. Στις 3 του Απρίλη, 2010, όταν πια είχε βυθιστεί στον ύπνο ο τελευταίος ήχος που (ίσως) άκουσε ήταν αυτός κάποιων μεταλικών σωλήνων και δύο ματσετών που προσγειώνονταν στο πρόσωπό του. Ο Blanche βρέθηκε από τους συγγενείς του την επόμενη μέρα, το πρόσωπό του ίσα που μπορούσε να αναγνωριστεί από τα 28 χτυπήματα. Κάποια από τα λεφτά του έλειπαν. Έτσι έκλεισε μια σελίδα του νοτιοαφρικάνικου ρατσισμού. Για το θάνατο του Eugene Terre Blanche, καταδικάστηκε σε ισόβια ο 29χρονος Chris Mahlangu, μετανάστης αγρότης γης από την Ζιμπάμπουε. Ο Chris ισχυρίστηκε ότι ο Terre’Blanche τον είχε βιάσει. Είπε, επίσης, στο δικαστήριο πως δεν αισθάνθηκε ότι έκανε κάτι κακό, γιατί απάλλαξε τον κόσμο από ένα τέρας…
Stepanyan TSP, 16 – 10 – 2013
* προς τιμήν του Chris Mahlangu (η φωτογραφία του από την δίκη)