Το γεγονός συνέβη λίγο μετά τη δίκη για το στρατόπεδο εξόντωσης του Μαϊντανεκ (Majdanek) όπου οι ναζί είχαν δολοφονήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο περίπου 230.000 ανθρώπους εκ των οποίων οι 60.000 ήταν Πολωνοί εβραίοι. Η δίκη έλαβε χώρα στα 1983-1984. Ήταν μια δίκη που έγινε στην Φρανκφούρτη, εναντίον γερμανών φρουρών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε αυτή τη δίκη είχαν έρθει πολλοί επιζώντες από την Πολωνία, το Ισραήλ και αλλού για να καταθέσουν. Οι κατηγορούμενοι βέβαια, όπως αναμενόταν, αθωώθηκαν, ανάμεσά τους και ένα ζευγάρι που ζούσε στο κρατίδιο του Έσσεν, κοντά στο Γκίσεν.
Δύο εβδομάδες μετά την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου, λοιπόν, το ζευγάρι αυτό βρέθηκε στο σπίτι του, στα κρεβάτι τους νεκρό, με κομμένους τους λαιμούς τους. Είχαν πέσει ήσυχοι να κοιμηθούν. Τότε ήταν που οι εφημερίδες αναμετέδωσαν την είδηση σε ένα μικρό μονόστηλο, ανάλογο με το μέγεθος αυτό που αφιέρωναν στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα χωρίς νεκρούς. Το ρεπορτάζ αναφερόταν βέβαια στην υπόνοια ότι ίσως έχει σχέση με τη δίκη και ότι η αστυνομία ανέλαβε την έρευνα. Από τότε μέχρι σήμερα δεν ακούστηκε ξανά απολύτως τίποτα, δηλαδή δεν βρέθηκαν οι δράστες (αιωνία τους η μνήμη λοιπόν αν δεν ζουν πια). Το χειρότερο που μπορούσε τότε να συμβεί στη γερμανία θα ήταν να βρουν τους δράστες, οπότε… φτηνά την γλίτωσαν οι γερμανοί.
Όπως είδαμε και στη γερμανική περίπτωση αλλά και σε άλλες, υπάρχουν μπόλικες λύσεις σχετικά με την «επεξεργασία του παρελθόντος». Αυτές ήταν οι πιο τελεσίδικες και απόλυτες, μιας και γλιτώνεις και τα περί αίτησης αναθεώρησης της δικαστικής απόφασης, την αποφυλάκιση μετά τα δύο τρίτα ή τα τρία πέμπτα της ποινής κλπ.
Stepanyan TSP, 16 – 10 – 2013 (με τη βοήθεια του Café Morgenland)