Ήταν Απρίλιος του 2012, λίγο πριν τις εκλογές, όταν το ελληνικό κράτος αποφάσισε να εξαπολύσει την επίθεση του σε οροθετικές, τοξικοεξαρτημένες και εργαζόμενες του σεξ. Οι κάμερες ήταν έτοιμες, ο όχλος διψούσε, η διεύθυνση του ΚΕΕΛΠΝΟ μπορούσε, οι δύο υπουργοί (υγείας και δημόσιας τάξης, ανδρέας λοβέρδος και μιχάλης ΔΕΛΤΑ) το ‘θελαν. Η επιχείρηση είχε ως εξής. Ένα πρωί ξαμολήθηκαν μπάτσοι με βανάκια για να μαζέψουν γυναίκες από τον δρόμο, γυναίκες που θα προσέγγιζαν το πρότυπο της ‘ξένης πόρνης’, αν και στην πλειοψηφία τους ούτε ‘ξένες’ ούτε ‘πόρνες’ ήταν. Μαζέψαν στην αρχή γύρω στις δέκα, έπειτα περισσότερες, οι προσαγωγές έφτασαν τελικά τις λίγες εκατοντάδες. Τις τραβούσαν στα τμήματα της πόλης. Εκεί τις έβαζαν να κάνουν το γρήγορο τεστ του HIV και αν έβγαιναν αρνητικές, θα τις ξαναπετούσαν στους δρόμους. Αν έβγαιναν θετικές, ακολουθούσε η δημόσια διαπόμπευση τους από τα media και το αστυνομικό κράτος. Το σενάριο των υπουργείων έλεγε πως όλες αυτές δουλεύαν στις υπηρεσίες σεξ της Αθήνας, ήταν οροθετικές και σκορπούσαν – με γνώση τους, άρα με δόλο – τον ιό σε αθώους οικογενειάρχες που πήγαιναν μαζί τους για να ξεχαρμανιάσουν από την μίζερη ζωή τους. Οι έλληνες οικογενειάρχες πρέπει να προστατευτούν, είπε ο λοβέρδος. Οι φωτογραφίες των οροθετικών βγήκαν στα κανάλια, στις εφημερίδες, στο σάιτ της αστυνομίας έτσι ώστε να αναγνωριστούν από τους πορνο-πελάτες τους. Το γεγονός ότι, αν και στην αρχή παρουσιάστηκαν σαν ‘μετανάστριες’ και ‘εργαζόμενες του σεξ’, τελικά δεν ήταν, πνίγηκε σαν πληροφορία μέσα στον θόρυβο των media. Οι φωτογραφίες και τα στοιχεία τους παρουσιάστηκαν όμως με έναν τέτοιο στρατηγικό τρόπο για να μην βαλτώσει η ‘υγιεινιστική εκστρατεία’, ώστε να δοθεί πρώτα στη δημοσιότητα η φωτογραφία μιας ρωσίδας σεξεργάτριας. Έτσι λειτούργησε η εκστρατεία και στο συμβολικό επίπεδο. Ο χαρακτηρισμός ‘Ρωσίδα’ και μόνον μπορούσε να λειτουργήσει σαν συναγερμός στην πορνοπελατεία όλης της χώρας (με τζίρο ένα δις ευρώ) μιας και είναι γνωστές τόσο οι φαντασιώσεις όσο και τα στερεότυπα που κυκλοφορούν για δαύτες.
Ελλείψει τρελών αγελάδων, κοτόπουλων, Η1Ν1 κτλ, το ελληνικό κράτος θέλησε αυτή του η επιχείρηση να συσπειρώσει ξανά εθνικά τον ελληνικό όχλο, βάζοντας στο μυαλό πολλών την πιθανότητα μιας ασθένειας που είχε προκύψει από επαφή των ελλήνων αντρών με ‘ξένες’. ‘Ο ξένος ιογενής εισβολέας απειλεί την αρμονία της ελληνικής γαμο-κανονικότητας’, αυτό ήταν το στόρι που πάνω-κάτω προσομοίαζε με κάποιο σενάριο ταινίας εισβολής εξωγήινων. Ωστόσο, το γεγονός ότι το υπουργείο αποκάλυψε τα προκεχωρημένα φυλάκια του εχθρού εντός των γραμμών του έθνους επιχειρήθηκε να αναγνωστεί ως μία ακόμα από τις στοργικές φροντίδες που μπορεί να προσφέρει το ελληνικό κράτος στον όχλο του (και, εκλογικά μιλώντας, οι καλοί κ.κ. λοβέρδος και χρυσοχοϊδης στους ψηφοφόρους τους). Το ΚΕΕΛΠΝΟ αναδείχτηκε σε ιατρικό μπάτσο που βοηθούσε άρρωστες γυναίκες (και ίσως θύματα trafficking μεταξύ τους) να προφυλακιστούν, τιμωρώντας τες για την ασθένεια τους. Από την άλλη, ο δόλος για διασπορά του ιού του HIV δεν μπορούσε με τίποτα να αποδειχθεί και άρα, μετά τις εκλογές του 2012, τα θύματα της εκστρατείας του ελληνικού κράτους θα μπορούσαν να αρχίσουν να αποφυλακίζονται και να αθωώνονται (ήδη, καμιά δεκαριά απ’ αυτές που τελικά κρατήθηκαν προεκλογικά σήμερα αθωώθηκαν).
Όλη αυτή την αηδιαστική ιστορία αλλά και κατά πολύ ανάλογη του επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας την κατέγραψε συνοπτικά και συγκεκριμένα το ντοκιμαντέρ RUINS από την Ζωή Μαυρουδή. Χάρηκα που πήγε καλά το ντοκιμαντέρ γιατί πράγματι έκανε πλήθος προβολών με γεμάτες αίθουσες. Από την άλλη, το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με το ότι την κρίσιμη εποχή ελάχιστες/οι αξιοπρεπείς στάθηκαν στο πλευρό των διωκόμενων (ως) οροθετικών δείχνουν απλά την εκκωφαντική απουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας (και των θεατών του ντοκιμαντέρ) από το πλευρό των θυμάτων ή έστω την απουσία τους από την δημόσια κατακραυγή των θυτών. Εντάξει, θα μου πείτε, πρόκειται για αυτό το γνωστών προθέσεων και ικανοτήτων ΣΥΡΙΖο-υποκείμενο που θέλει δραχμή αλλά και πολυτέλειες, δικαιοσύνη αλλά και ΜΑΤ, ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και κονέ με ελληνική εκκλησία, στρατόπεδα κράτησης μεταναστών αλλά και κλιματισμό για ‘τους καημένους τους ανθρώπους’, αυτό το υποκείμενο που εν ολίγοις θέλει τον ‘Άλλο’ να παραμείνει σαν αιώνιος γείτονας, να μην χαλάει την ζαχαρένια του για να τρέχει σε συγκεντρώσεις αλλά, τουλάχιστον, να απολαμβάνει ένα ντοκιμαντέρ για το θέμα ξεπλένοντας τις ενοχές του με σχόλια τύπου ‘πω ρε, χούντα, χούντα….’.
Εξάλλου, το να ψάχνεται αποδιοπομπαίος τράγος από πλευράς του κράτους με βάση λόγους υγείας, δηλαδή βάσει ενός κοινωνικά αναγνωρισμένου «κοινού καλού», αποτελεί έναν τρόπο προσέγγισης όλων των μελών του ελληνικού όχλου, ανεξαρτήτως της ψήφου που θα ρίξουν τελικά στις εκλογές. ‘Όλα για την υγεία’, όπως έλεγε και μια τηλεοπτική εκπομπή. Η υγεία των ελλήνων, θα έλεγα εγώ, αν δούμε πως αρθρώνεται τα τελευταία χρόνια ο λόγος περί δημόσιας υγιεινής στο δημόσιο χώρο. Δύο απλά ενσταντανέ . Πρώτον, η στρατιωτικοποίηση της ορολογίας περί δημόσιας υγιεινής δηλώνει συμπτωματικά μια εθνικοποιημένη αναπαράσταση της υγείας (των ελλήνων) και των πιθανών προσβολών της. Για παράδειγμα, ανακοινωθέντα όπως αυτό στην περίπτωση των οροθετικών μιμούνταν ξεκάθαρα κρατικές συμβουλές για άμαχο πληθυσμό εν καιρώ πολέμου, του στυλ «απασφαλισμένη υγειονομική βόμβα οι μολυσμένες με HIV ιερόδουλες». Δεύτερο, η αξία της υγείας των οροθετικών, πιθανόν μη-ελληνίδων, κρίνεται σε χειρότερη μοίρα – π.χ. ακόμα και για τα μάτια του … κόσμου δεν τις έθεσαν σε θεραπεία αλλά τις φυλάκισαν κατευθείαν – απ’ αυτή των ελλήνων οικογενειαρχών οι οποίοι ειναι και αυτοί που πρέπει να ενημερωθούν βασικά για τους … υγειονομικούς κινδύνους. Ως παράπλευρο αυτονόητο της ιστορίας αναδεικνύεται ότι καλώς κάνουν οι έλληνες οικογενειάρχες και … επισκέπτονται χωρίς προφυλάξεις τις Ρωσίδες.
Όπως κάθε γνήσιο προϊόν σκέψης αυτής της κοινωνίας, έτσι κι αυτή η καμπάνια άρχιζε και τελείωνε με ένα διπλό, σχεδόν σχιζοφρενικό, μήνυμα για όποιους/ες τουλάχιστον πίστεψαν πως το όλο θέμα προέκυψε … για λόγους υγείας. Από τη μια, εμφανίστηκε μια φρενίτιδα σεξουαλικού υγιεινισμού που δήθεν σκόρπιζε ανησυχία για το καλό όλων. Από την άλλη, θάφτηκε κάτω απ’ το χαλάκι το πόσο γουστάρουν την πορνεία – και δη την ‘ξένη’ – οι έλληνες πατριάρχες αλλά και πόσο βολικά αρθρωμένη είναι είτε η άνθιση της είτε η καταστολή της, αδιαφορώντας στην ουσία για τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας και ρυθμίζοντας τα όλα στην εντέλεια για τους κυρίως θύτες αυτής της ιστορίας, τους πορνοπελάτες και το κράτος τους.
Οπότε, πιστεύω, οι λίγες/οι που συμπαραστάθηκαν στις οροθετικές, ακόμη κι αν δεν το ‘θελαν, κινήθηκαν με όρους αντεθνικούς και έκ-φυλους. Στον αντίποδα, ως μεγάλα σκουλήκια της ιστορίας αυτής, πέραν των ιθυνόντων της εθνικής καμπάνιας υγείας, αναδείχθηκαν βέβαια οι υπάλληλοι του ΚΕΕΛΠΝΟ, οργάνωση η ύπαρξη της οποίας έγινε ευρύτερα γνωστή το 2011 σε μια άλλη περίπτωση διαχείρισης υγειονομικής βόμβας (αυτοί είναι πυροτεχνουργοί πια, όχι γιατροί): σε αυτή της ηρωικής απεργίας πείνας των 300 μεταναστών από την Κρήτη που ζητούσαν να πάρουν τόσο εκείνοι όσο και οι υπόλοιποι μετανάστες χαρτιά νομιμοποίησης της ύπαρξής τους στην ελληνική επικράτεια. Τότε, το ΚΕΕΛΠΝΟ παρείχε και πάλι τα επιχειρήματα για την εκκένωση της κατάληψης της ‘Υπατίας’ με βάση υγειονομικούς λόγους. Για το καλό των ίδιων των μεταναστών δηλαδή αλλά και των ελλήνων που ζούσαν γύρω τους φυσικά.
Σε εκείνη τη φάση, της απεργίας πείνας του 2011, μπορεί πολλοί να μην θυμούνται την ξεφτιλισμένη στάση της ελληνικής αριστεράς αλλά μπορούν πια όλοι/ες να ξέρουν τι κατάλαβε αυτή η αριστερά μέσα από τον αγώνα των μεταναστών. Τα επιχειρήματα υγείας που πρόβαλε το κράτος άπλωναν μια γκρίζα ζώνη απέναντι στην οποία η κοινοβουλευτική και μη αριστερά δυσκολευόταν να απαντήσει. Είτε γιατί συμμεριζόταν κάποιες απ’ αυτές τις ανησυχίες η ίδια, όντας πατριωτική στον πυρήνα της, είτε γιατί αύριο-μεθαύριο και η ίδια θα κληθεί, αν κυβερνήσει, να επιτελέσει βιοπολιτικούς σχεδιασμούς με βάση το «κοινό καλό» και καταλάβαινε ότι μια τέτοια μετωπική σύγκρουση με το ΚΕΕΛΠΝΟ θα ήταν επιζήμια προεκλογικά. Φάνηκε καλή ιδέα, όμως, στα λαϊκίστικα θινκ τανξ του ΣΥΡΙΖΑ αλλού να καπελώσουν κι αλλού να ιδρύσουν κοινωνικά ιατρεία που θα απευθύνονταν, ενόψει αποσύνθεσης των κρατικών δομών υγείας, στους φτωχότερους αυτής της κοινωνίας. Έτσι, βέβαια, θα μπορούσε να πλασάρει η ίδια η αριστερά το τι εννοεί λέγοντας «δημόσια υγεία», δίχως να κεντράρει στους αποκλεισμούς των ‘Άλλων’, αλλά ουσιαστικά πετυχαίνοντας τους παρασκηνιακά. Είχαν μάθει, βλέπετε, καλά το μάθημα τους από την απεργία πείνας και γρήγορα προσπάθησαν τα κοινωνικά ιατρεία αυτά τα οποία αρχικά, π.χ. στην Θεσσαλονίκη, είχαν προκύψει κυρίως για μετανάστες, να τα εξελληνίσουν καταλλήλως. Στο κοινωνικό ιατρείο Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα, μετά την αποχώρηση 10-15 μη-ΣΥΡΙΖαίων μελών του ιατρείου, το ποσοστό των ελλήνων ασθενών αυξήθηκε από 45% σε 70% (πιθανόν μέχρι τις επόμενες εκλογές να αφήσουν ένα 5% μεταναστών ασθενών για το αντι-ρατσιστικό ξεκάρφωμα ενώ, φυσικά, ούτε λόγος για Ρομά – ίσως ξανθούς Ρομά μόνον).
Σήμερα που τα κοινωνικά ιατρεία ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, προκειμένου να μαζευτούν ψήφοι έναντι εμβολίων, χαπιών και διαγνώσεων (οι μετανάστες εξάλλου δεν ψηφίζουν, remember?), η αριστερά έχει πια τη δική της σειρά να δείξει πως μιλά και συμπεριφέρεται σχετικά με την υγεία των ελλήνων. Κι η ελληνική αναρχία από κοντά φυσικά με τα δικά της (κοινωνικά πάνω απ’ όλα!) εγχειρήματα. Η αποτύπωση της όλης σαπίλας πλέον δεσπόζει και στους τοίχους των Εξαρχείων.
Κατά την περίοδο των διώξεων κατά των οροθετικών κάποιες είχαν τολμήσει να χτυπήσουν δίπλα στην κατάληψη του Βοξ (σ.σ. ‘κοινωνικό κέντρο’ το λένε οι θαμώνες) και απέναντι από την πλατεία Εξαρχείων ένα στένσιλ με μια γυναίκα που απειλητικά έστρεφε το όπλο της προς τον θεατή του στένσιλ. Δίπλα γραμμένο με spray έστεκε το σύνθημα: «Ο σεξουαλικός υγιεινισμός είναι μια απάτη, ευνουχισμός σε κάθε φαλλοκράτη!». Ήταν μία από τις λίγες ηχηρές απαντήσεις που είχαν δοθεί δημόσια από αυτόνομα γυναικεία crew (μαζί με μια μικροφωνική και μια αφίσα). Σήμερα που γεννήθηκε – οποία μεγάλη πρωτοτυπία! και οποία πολιτική ευστοχία! – η αυτόνομη δομή υγείας εξαρχείων, δίπλα στην κατάληψη του Βοξ, θεωρήθηκε πως το σύνθημα αυτό παραήταν ‘αντι-κοινωνικό’ για να χωρέσει στα όνειρα μιας αυτο-οργανωμένης δομής υγείας. Έτσι, αρχικά οι φερέλπιδες κοινωνικοί ιατροί έσβησαν το σύνθημα, βάφοντας τον τοίχο με ένα ευπρεπές χρώμα γκρι, για να θυμίζει νοσοκομείο. Έπειτα, το ευφάνταστο όμως λογότυπο της αυτόνομης δομής υγείας (ένα ραβδί και ένα φίδι τυλιγμένο γύρω του – σ.σ. για να θυμίζει κανονικό νοσοκομείο, καταλάβατε;) έχασκε λίγο αμήχανα με το στένσιλ της γυναίκας με το όπλο. Σε φάση: τι; Θα έρχονται οι ασθενείς και θα ‘ναι αυτή η τύπισσα να τους σημαδεύει; Οπότε οι κοινωνικοί ιατροί έσβησαν τελείως και το στένσιλ, ολοκληρώνοντας την προσπάθεια φίμωσης του αυτόνομου γυναικείου λόγου. Πλέον, στην είσοδο της αυτοοργανωμένης δομής μπορείς να διαβάσεις μόνο το – στα ελληνικά διατυπωμένο φυσικά – πρόγραμμα του ιατρείου. Γιατί έτσι τους αρέσει. Γιατί κι ο έλλην φαλλοκράτης θέλει το ιατρείο του!
Stepanyan TSP, 06 – 11 – 2013.