Ένα από τα σημαντικότερα χτυπήματα που έφαγε η χ.α. με τις συλλήψεις εναντίον των στελεχών της έλαβε χώρα στον Πειραιά, τον δήμο αυτόν δηλαδή τον οποίο το ελληνικό κράτος, ήδη εδώ και 80 χρόνια, χειρίζεται με μια συγκεκριμένη επιχειρησιακή ευαισθησία και με μια στρατηγική ιδιαιτερότητα. Ο Πειραιάς ανέκαθεν αναπαριστούσε την ‘βρώμικη αυλή’ της Αθήνας, είτε μιλάμε για το κράτος που είχε στοιβάξει εκεί, κοντά στα λιμάνια και τις βιομηχανίες, τους πρόσφυγες και τον λούμπεν κόσμο του μεσοπολέμου, τον κόσμο δηλαδή που δεν θα ‘μετρούσε’ να κατοικεί, να κυκλοφοράει και να φαίνεται δίπλα στους ευυπόληπτους Αθηναίους και το ‘ευρωπαϊκό’ κέντρο, είτε μιλάμε για το κράτος που μπορούσε να ανεχτεί ένα κλάδο παρα-οικονομίας και μαφίας να ανθίσει στις γειτονιές αυτές (Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Φάληρο και πέριξ), παράλληλα με την επίσημη εξουσία, αποκομίζοντας κάθε τόσο κάποια κέρδη για την αναπαραγωγή του. Φυσικά, παρά την φαινομενική αυτονομία κινήσεων των επιμέρους μαφιών που ανθούσαν στον Πειραιά, το ελληνικό κράτος, όπως είναι λογικό, δεν απουσίαζε. Κάθε τόσο, λοιπόν, έφτανε η στιγμή να τραβηχτούν τα γκέμια. Όποτε κανείς παρα-αυτονομούταν και ξεσάλωνε, η τάξη θα αποκαθίστατο και η ζωή θα γυρνούσε στα παλιά. Αστυνομία, στρατός, εκκλησία και δήμοι ήταν, για παράδειγμα, ανέκαθεν κάποιοι κλασικοί κρατικοί φορείς αυτοί που θα επανέφεραν την τάξη στον Πειραιά. Καθόλου παράδοξα, όμως, αυτοί οι ίδιοι κρατικοί φορείς στελεχώνονταν, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά τον εμφύλιο, στον Πειραιά από κόσμο ‘πειραιώτικο’ ή τέλος πάντων κόσμο ο οποίος μπορούσε να προσαρμοστεί στα ήθη και τα έθιμα της πόλης. Έτσι, ο κάθε φορέας από τους παραπάνω που και που μπολιαζόταν και από τα λεγόμενα ημι-αυτόνομα δίκτυα εξουσίας που ανθούσαν στον Πειραιά (ανθρώπους δηλαδή που δουλεύανε το τράφικινγκ της περιοχής καθώς και το λαθρεμπόριο ή εκβιασμούς, ‘προστασία’ και άλλες τέτοιες αγαθές δραστηριότητες).
Αν κρίνουμε από τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών, στον Πειραιά φαίνεται να είχαν αποπειραθεί να αναπτύξουν και είχαν ήδη κινήσει σε λειτουργία ένα παρόμοιο ημι-αυτόνομο δίκτυο με καλές άκρες και στο κράτος. Νίκαια-Κερατσίνι-Πειραιάς-Πέραμα είχαν ήδη γευτεί ένα δίκτυο ‘προστασίας’ μαγαζιών, τραμπούκικων επιθέσεων με ρατσιστικό και φασιστικό χαρακτήρα (π.χ. σε μετανάστες αλιεργάτες αλλά φυσικά και την πρόσφατη δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα), απόπειρες εκφοβισμού των όσων ήδη ηγεμόνευαν σε ορισμένα πεδία του ως τα τώρα παιχνιδιού (π.χ. δολοφονικού χαρακτήρα επίθεση στο ΚΚΕ στο Πέραμα κτλ), φυσικά πλήρη αστυνομική κάλυψη (όπως φάνηκε στην περίπτωση της Ασφάλειας Πειραιά και την διοίκηση του ΑΤ Νίκαιας, πιθανόν και από πολλά άλλα της ευρύτερης περιοχής) και ένα σωρό άλλες επιτυχίες.
Ήταν εδώ και καιρό γνωστό, εξάλλου, ότι οι χρυσαυγίτες σε συγκεκριμένες γειτονιές του Πειραιά είχαν μεγάλη επιτυχία και οι απόψεις τους ήταν ευρέως διαδεδομένες – αυτό αντικατοπτρίστηκε π.χ. στη νίκαια με 5.000 κουκιά, στο κερατσίνι με 4.500, στο πέραμα με 1.500 κ.ο.κ. Αν πιστέψουμε και τις καταθέσεις κάποιων “μετανοημέων” χ.α. της Νίκαιας, η εκεί τοπική οργάνωση απολάμβανε πλήρους αποδοχής τον ελληνικό όχλο. Το, δε, αντι-μουσουλμανικό ρατσιστικό μίσος αν μη τι άλλο, σε γειτονιές και περιφερειακές περιοχές του Πειραιά είχε εκφραστεί πολλαπλά, και με ακραίους τρόπους ακόμα κι αν δεν το αναλάμβαναν κάποια τάγματα εφόδου (βλέπε π.χ. το αλυσσόδεμα και τον βασανισμό μετανάστη στη Σαλαμίνα κτλ).
Η Νίκαια, αντίστοιχα, ήταν η μόνη περιοχή που μπόρεσε να στήσει σωστά τον μηχανισμό που ήθελε η χρυσή αυγή για τις περιπτώσεις προστασίας και τις επιθέσεις. Στην ίδια τη Νίκαια οι επιθέσεις ήταν εκατοντάδες. Και το λεγόμενο “τάγμα” της Νίκαιας αναλάμβανε εργολαβίες και περιφρούρηση και εκτός έδρας, πάλι αν πιστέψουμε τα όσα είπαν πρώην μέλη της τοπικής. Όπως μάθαμε μετά τις συλλήψεις, οι χρυσαυγίτες είχαν συνάψει τα δικά τους κονέ και με διάφορες άλλες ήδη υπάρχουσες κλίκες του Πειραιά (π.χ. στον Ρέντη, απ’ όπου τροφοδοτούσαν τα συσσίτια τους). Επιπλέον, είχαν ένα έρεισμα στους ταξιτζήδες, πράγμα που εκφράστηκε και από την συνδικαλιστική τους ομάδα (με την ονομασία ΛΑΣΙΤΑ).
Με λίγα λόγια, η ευρύτερη περιοχή Πειραιά και περιχώρων ήταν ένα βολικό playground για τους νεοναζί. Κι αυτό συνέβη και σε ιδεολογικό επίπεδο. Σε επίπεδο μητρόπολης Πειραιώς εξάλλου, έχει εδώ και χρόνια κατσικωθεί ο πλέον εθνικιστικής και αντισημίτης μητροπολίτης, ο Σεραφείμ, οπότε και εκεί υπήρχε μια βολική συνθήκη ενώ δήμαρχος Πειραιά ήταν ο ξάδερφος του αρχηγού της χ.α., Βασίλης Μιχαλολιάκος.
Μια παρένθεση για το πόστο της δημαρχίας Πειραιά: Το ότι ακόμα και σε επίπεδο δημαρχίας στον Πειραιά, η πολιτική αντιπαράθεση έπαιρνε έναν λιγάκι πιο άγριο χαρακτήρα, μπορούμε να το διαπιστώσουμε από την βόμβα που μπήκε στα 2001 έξω από το σπίτι του Βασίλη Μιχαλολιάκου κατά τη διάρκεια εκείνης της προ-εκλογικής περιόδου και για την οποία είχε κατηγορηθεί προφανώς λανθασμένα η 17Ν. Η 17Ν είχε βέβαια αρνηθεί ότι είχε βάλει εκείνη την βόμβα και σε δεύτερη φάση ο Β. Μιχαλολιάκος είχε υπονοήσει ότι η βόμβα είχε τοποθετηθεί από … άλλους. Η αντιτρομοκρατική – επειδή είναι πονηρή μάλλον – είχε εξερευνήσει το ενδεχόμενο η επίθεση να έγινε κατ’ εντολή του πολιτικού αντιπάλου του Β. Μιχαλολιάκου για την δημαρχία Πειραιά, του Π. Μαντούβαλου, επίσης στελέχους της Ν.Δ. και συνηγόρου υπεράσπισης ενός ‘νονού της νύχτας’ του Πειραιά.
Να ξαναγυρίσουμε, όμως, στο προβάρισμα των φαιών στολών στην περιοχή. Σαν άλλη μια συνιστώσα στον χάρτη που έφτιαχνε η χ.α. πρέπει, νομίζω, να προσθέσουμε την συμμετοχή οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού σε φασιστικές ομάδες – πράγμα που επισημάνθηκε σε μία περίπτωση τουλάχιστον στο Πέραμα όσο και σε πάμπολλες άλλες στη Νίκαια. Τέλος, είναι γνωστό ότι μέλος της κεντρικής επιτροπής της χ.α. είναι αδερφός αρχι-συνδεσμίτη του ολυμπιακού.
Όλα τα παραπάνω αν τα συνδυάσουμε μαζί με την καθολική κατάρρευση του μύθου πως οι γειτονιές πέριξ του Πειραιά είναι γειτονιές ‘επαναστατικές’, καθώς είναι γειτονιές με εργατική-ταξική-αντιφασιστική ιστορία – που όμως στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 ψήφισαν δαγκωτό χ.α. – μας δίνουν ίσως τους λόγους που η χ.α. έστησε ένα τόσο καλό δίκτυο σε αυτές τις περιοχές.
Φυσικά, από την άλλη, ο όψιμος κρατικός αντι-ναζισμός δεν στόχευε να διαλύσει αυτά τα δίκτυα εξουσίας και ούτε ντε και καλά να συγκρουστεί με τις φασιστικές αντιλήψεις των ελλήνων ψηφοφόρων και των ηγετών τους. Αυτό που έκανε στην ουσία ήταν να τα βάλει με 10-15 συγκεκριμένα άτομα τα οποία είχαν θέσεις-κλειδιά στο νεοναζιστικό κύκλο εξουσίας γύρω από τον Πειραιά. Ο βουλευτής της περιφέρειας Πειραιά Ι. Λαγός, για παράδειγμα, μπήκε στη φυλακή και απ’ όσο δείχνουν τα στοιχεία που βγαίνουν στη φόρα (άσχετα με ναζισμό και περισσότερο σχετικά με … οικονομικές απάτες και εγκληματικές οργανώσεις), είναι ο μόνος που θα κάτσει για αρκετό χρόνο εκεί μέσα. Συνέλαβαν επίσης μαχαιροβγάλτες και πρωτοκλασάτα στελέχη των πυρήνων Νίκαιας, Πειραιά, Περάματος (άνω των 10 ατόμων) και, τέλος, μια σειρά αστυνομικών που δουλεύανε στις υπηρεσίες της ευρύτερης περιοχής (μεταξύ των οποίων αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ, ανθυπαστυνόμος της Ασφάλειας Πειραιά και ένας επικεφαλής διμοιρίας των ΜΑΤ που έδρασε στο Κερατσίνι – ο, δε, διοικητής του ΑΤ Νίκαιας απλώς καθαιρέθηκε). Οι συλλήψεις είναι γύρω στις 30 και όπως μπορεί κανείς να δει από τον παραπάνω μίνι απολογισμό, οι μισές περιστράφηκαν γύρω από την αποδυνάμωση των φασιστών σε μια βασικά μεγάλη περιοχή. Οι άλλες μισές συλλήψεις κινήθηκαν μεν γύρω από πρωτοκλασάτα στελέχη της οργάνωσης, βασικά βουλευτές, αλλά ακριβώς επειδή είναι βουλευτές είναι και λογικό πως θα συναντήσουν τα χρονικά τους όρια είτε πάνω στο εξάμηνο, είτε μετά τις εκλογές.
Γιατί είμαι τόσο προκατειλημμένος απέναντι στον όψιμο κρατικό αντιναζισμό; Μα, γιατί πρώτον οι φασίστες και οι απόψεις τους κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν και σε άλλα στρατόπεδα. Μερικά απ’ αυτά ποτέ δεν ταυτίστηκαν με τους νεοναζί, αλλά δεν τους αποκήρυξαν κιόλας, τουλάχιστον μέχρι να συλληφθούν και να υποστούν αυτή την αναγκαστική μείωση δύναμης. Γιατί, δεύτερον – και σημαντικότερο, αυτές οι συλλήψεις δεν γίνεται να εκτιμηθούν στην σωστή τους έκταση όσο δεν βλέπουμε ποιος τις καρπώνεται. Και υπάρχουν διάφοροι που τις καρπώνονται, είτε σε επίπεδο κρατικό (αυτονόητα, αυτοί που τις ξεκίνησαν) είτε σε επίπεδο τοπικό. Κι αυτοί, φαίνεται, δεν είναι αυτοί που θα έπρεπε να τις καρπωθούν: δηλαδή οι μετανάστες και όσοι/ες άλλοι/ες αποτέλεσαν τόσο καιρό εν δυνάμει στόχο της χρυσής αυγής.
Εδώ και χρόνια ο μητροπολίτης Σεραφείμ, για παράδειγμα, τον οποίο ο Ν. Μιχαλολιάκος έλεγε ότι “αξίζε”, φρόντισε πολλάκις να επιδείξει πολλά από τα στοιχεία της ιδεολογίας της χρυσής αυγής, ξεκαθαρίζοντας ότι ο ίδιος μισει τους εβραίους (τα λόμπι τους κτλ):
1. Εἶναι διϊστορικῶς ἀποδεδειγμένο τό ἄσβεστον μῖσος καί ἡ τρομακτική ἐμπάθεια πού ἀδιαπτώτως τρέφουν ἀπό γενεάς εἰς γενεάν οἱ ραββίνοι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ
2. οἱ ὁποίοι μιμούμενοι κατά πάντα τούς προπάτορας αὐτῶν Ἄννα, Καϊάφα καί τά μέλη τοῦ Συνεδρίου ἀνασταυρώνουν διά τῶν ψευδολογιῶν, τῶν πλαστογραφημένων, χαλκευμένων καί κιβδήλων στοιχείων εἰς κάθε μετρητή στιγμή τοῦ χρόνου τό Πανάγιον Θεανδρικόν Πρόσωπον τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ
3. ἐνστερνιζόμενοι πλήρως τήν Καμπαλά καί τό Ταλμούδ μέ τό ἐξόχως φρικιαστικό σατανιστικό τους περιεχόμενο
4. Πλήρης ἀπόδειξις καί διά τούς τυχόν ἀφελεῖς ἀποτελοῦν τά προβληθέντα ἀπό τόν τηλεοπτικόν δίαυλον κατασκευάσματα τοῦ Σιωνιστικοῦ καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ.
5. ἐχρηματοδοτήθησαν ἀπό τόν Σιωνιστικό καί διεθνές Ἑβραϊκό λόμπυ διά νά προβάλουν τά ἀναίσχυντα καί ἀνιστόρητα καί φαιδρά ψεύδη του
6. μέ κατηγοροῦν ὅτι ἀναιτίως καί δίχα ποιμαντικῆς συνέσεως ἀναφέρομαι εἰς τούς λειτουργούς καί ἐκπροσώπους τοῦ Σιωνισμοῦ. Τίθεται λοιπόν δι’ αὐτούς τό κρίσιμον ἐρώτημα συμφωνοῦν μέ τάς ἀνωτέρω κακουργίας τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Σιωνισμοῦ καί ἄν ὄχι ἀναμένομεν ὅλοι τό ἀντίστοιχον ψήφισμα ὡς ἀποδεικτικόν τῆς θεολογικῆς των εὐαισθησίας. Ἄλλως δυστυχῶς συντάσσονται μετ’ αὐτῶν καί βεβαίως ἡ κρίσις «οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
7. “Το «σιωνιστικό τέρας με τα γαμψά νύχια» (!) προκαλεί την γενοκτονία των Παλαιστινίων, ενώ ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο με την βοήθεια της Μασονίας – εχθρός τους είναι όλη η υφήλιος και σκοπός τους η επανίδρυση του Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ, ενώ η ελληνική εβραϊκή κοινότητα στα πλαίσια του παγκόσμιου Ιουδαϊσμού έχει σκοπό την δημιουργία της Νέας Εποχής”.*
Ο Σεραφείμ, βέβαια, θυμήθηκε (16/12/2013) ότι οι χρυσαυγίτες είναι και … παγανιστές (κάτι που είναι χειρότερο από το να είναι νεοναζί μάλλον στη συνείδηση του παναγιοτάτου) μόνον όταν οι χρυσαυγίτες συνελήφθησαν και, κυρίως, για να αποτινάξει από πάνω του τον χαρακτηρισμό “διαμάντι” (13/12/2013) που του επεφύλαξε ο – προφυλακισμένος πια – Ν. Μιχαλολιάκος.
Αυτές οι αποστάσεις, όμως, έλαβαν και υλική διάσταση. Έτσι, ξεκίνησε ένας άτυπος εμφύλιος στο ακροδεξιό στρατόπεδο γύρω από το ποιος θα ταϊσει, θα ποτίσει και θα καυλαντίσει τους έλληνες στρέιτ ρατσιστές και φασίστες. Όταν ο Σεραφείμ άδειασε δημόσια την χ.α., οι χρυσαυγίτες αποφάσισαν να κινηθούν μόνοι τους στον Πειραιά με ανακοίνωση συσσιτίου στις 21/12/2013, δυο μέρες πριν τα χριστούγεννα, ακόμα κι όταν ο Β. Μιχαλολιάκος τους απαγόρευσε το συσσίτιο. Αλλά, όπως και να σε λένε, ‘χρυσή’ ή ‘εθνική’ αυγή ή όπως γουστάρεις, είναι ρε γαμώτο να τα βάζεις με τους παπάδες;
Η μητρόπολη Πειραιώς όχι μόνον διοργάνωσε ένα ντούρο εκκλησιαστικό μαζικό συσσίτιο 2 μέρες μετά το συσσίτιο της χ.α., με 4.000 σακούλες φαγητό και παρουσία του ίδιου του Σεραφείμ, αλλά έφτασε – και σε πλήρη αντίφαση με τα προηγούμενα λεγόμενα του ίδιου του μητροπολίτη – να θυμηθεί μέχρι και το τρίτο ράϊχ!
«Είναι απαράδεκτο να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε δικούς μας και σε ξένους. Τότε πραγματικά εγκαθιδρύουμε έναν εκφασισμό της ζωής που οδηγεί αναπόδραστα στην τραγωδία και στη μίμηση του ανισόρροπου εκείνου Τρίτου Ράιχ που γκρέμισε τον πολιτισμό της Ευρώπης και συσσώρευσε εκατομμύρια θυμάτων, εκατόμβες θυμάτων με αποτέλεσμα το μεγάλο εκείνο κακούργημα εις βάρος του ανθρωπισμού και της οικουμένης. Νομίζω ότι τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες δεν έχουν θέση στην Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας» (23/12/2013). Αντιφά λοιπόν κι ο Πειραιώς Σεραφείμ!
Μέρες που ‘ταν (χριστούγεννα), στη μάχη των συσσιτίων για τον όχλο μπήκαν κι άλλοι. Στις 23/12/2013, την ημέρα δηλαδή που τάϊζε ο Σεραφείμ στον Αγ. Νικόλαο, τα ΝΕΑ δημοσίευαν άρθρο με τον γλαφυρό τίτλο “Πείνασα και μου δώσατε να φάω”, προβάλλοντας το μοίρασμα φαγητού από την εκκλησία. Ενώ μια εβδομάδα αργότερα εμφανίστηκε το άρθρο “Δίνουν μάχη κατά της πείνας”.
Κι αυτή δεν ήταν ούτε η μόνη υπενθύμιση του Σεραφείμ ότι αυτός κρατάει τα ηνία στον Πειραιά ούτε η τελευταία. Ένα μήνα πιο πριν, τον Νοέμβριο του 2013, ο παπα-ράμπο του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού κήρυξε – για άλλη μια φορά – τον πόλεμο στους ομοφυλόφιλους, ‘πιέζοντας’ (άδικα) το κράτος να μην ψηφίσει το ‘σύμφωνο συμβίωσης’ παρά την καταδίκη της χώρας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο (27/11/2013). Ενώ στις 2 Ιανουαρίου προσέφυγε στο ΣτΕ κατά της ανέγερσης τζαμιού στον Ελαιώνα, αρπάζοντας ό,τι μετερίζι με κόπο προσπαθούσαν να φτιάξουν οι ντόπιας κοπής νεοναζί.
Στις 22 Ιανουαρίου έδωσε και τον άρτο τον επιούσιο στον Β. Μιχαλολιάκο (δήμαρχο Πειραιά και εκ νέου υποψήφιο δήμαρχο Πειραιά στις εκλογές του Μάη 2014) και όλοι πια θα μπορούσαν να πάνε στα σπίτια τους να κοιμηθούν ευχαριστημένοι.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά αλλά για κερασάκι στην τούρτα αφήνω χαρακτηριστικό απόσπασμα από την δημόσια επιστολή του Σεραφείμ στον αντώνη σαμαρά (01/12/2013): “Εν ταυτώ δραττόμεθα της ευκαιρίας όπως υπομνήσωμεν Υμίν την απαίτησιν σύμπαντος του Ελληνικού λαού διά την ανακήρυξιν ΑΟΖ και την εντατικοποίησιν των μέτρων κατά της λαθρομεταναστεύσεως, αι οποίαι θα εγγράψουν το Υμέτερον όνομα χρυσοίς γράμμασιν εις τας συνειδήσεις των πανελλήνων”.
Ενάντια στους μετανάστες, φυσικά ενάντια στους εβραίους, ενάντια στους ομοφυλόφιλους, ενάντια στο τζαμί και – μα τον άγιο – επιθετική εξωτερική πολιτική. Ο Ν. Μιχαλολιάκος είχε αν μη τι άλλο αρκετούς λόγους να πει ότι ο Σεραφείμ “αξίζει”. Ε για κάτι τέτοια, δεν εμπιστεύομαι τον όψιμο κρατικό αντιναζισμό. Και ο Σεραφείμ είναι μονάχα ο ένας κρίκος αυτού του πλέγματος εξουσίας του ελληνικού κράτους, εδαφικοποιημένου στον Πειραιά. Οι συχνές του δημόσιες παρουσίες και ανακοινώσεις μας βοηθούν να παρακολουθούμε τις κινήσεις του. Αλλά δεν είναι ο μόνος κρίκος. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως αν ψάξει κανείς τους συνεργάτες που ανακοίνωσε η χ.α. στον Πειραιά, θα δει απλώς πρώην συνεργάτες του δημάρχου Β. Μιχαλολιάκου. Στη θέση των μπάτσων που έφυγαν, άλλοι πήραν τα πόστα και μάλλον ούτε αυτοί θα είναι οι πιο ακραίοι αντι-ρατσιστές, κ.ο.κ. Οι επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, εξάλλου, δεν τελείωσαν και ο όψιμος κρατικός αντιναζισμός δεν συνεχίζει να πιάνει δράστες. Όσο για τέτοιους φαίνεται ότι έχει πολλούς στην ελληνική κοινωνία. Προχτές στη Νίκαια, για παράδειγμα, άλλος ένας μετανάστης βρέθηκε άσχημα χτυπημένος μέρα μεσημέρι. Στο Τζάνειο όπου μεταφέρθηκε οι γιατροί δεν γνώριζαν σε ποιον χτυπημένο μετανάστη να κατευθύνουν τους ενδιαφερόμενους γιατί, όπως είπαν: “τέτοια περιστατικά έχουμε 4 την ημέρα.” Κατά τα άλλα, όλα καλά στον Πειραιά.
Stepanyan TSP, 14/02/2014.
* για τα παραπάνω στοιχεία ευχαριστώ τον Abravanel