Το προηγούμενο κείμενο για την ουκρανία είχε τρεις βασικούς στόχους: α) να διαδώσει πως, παρά την ελλιπή ενημέρωση που πρόσφεραν τα δυτικά μέσα από την ουκρανία, κατά τη διάρκεια του φασιστικού πραξικοπήματος στη χώρα, μια ‘ανθελληνική’ στάση και ερμηνεία των γεγονότων θα είχε ηθικό και πολιτικό κίνητρο να ταυτιστεί με την επιβίωση των απειλούμενων μειονοτήτων (π.χ. των Εβραίων), σκέψη που θα ‘πρεπε να είναι ‘οδηγός’ σε κάθε παρόμοια διακρατική σύγκρουση στην οποία δεν μπορούμε να ταυτιστούμε ούτως ή άλλως με κανένα κρατικό σχεδιασμό και εθνικό συμφέρον, β) να δώσει έμφαση στο αυτονόητο: ότι όταν κάποιοι νεοναζί μπαίνουν στο τιμόνι της κυβέρνησης για πρώτη φορά μετά το ’45, το γεγονός αυτό αυτόματα κι αντανακλαστικά μας βάζει στη μεριά των οποιωνδήποτε αντιπάλων τους και πως, σε κάθε περίπτωση, γ) δική μας δουλειά από εδώ και συνεπές διεθνιστικά είναι να φωνάζουμε “ο εχθρός μας είναι η ίδια μας η χώρα”.
Ή αντίστροφα: οι εμφύλιοι και οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία, τα τελευταία χρόνια, έχουν δείξει πόσο ανεπαρκής και ανίκανη να προσφέρει μια δομή κατανόησης τους είναι η ανάλυση τόσο του αντι-ιμπεριαλισμού όσο και της φιλελεύθερης οπτικής. Ο αντι-ιμπεριαλισμός είναι ανεδαφικός γιατί η ταύτιση μας με κάποιο αντίπαλο μπλοκ, που υποτίθεται οργανώνει πολιτικά και κρατικά κάποιο επαναστατικό υποκείμενο είναι ούτως ή άλλως μια απάτη. Ήταν απάτη ήδη την εποχή της ΕΣΣΔ, πόσο μάλλον και τώρα επί Πούτιν. Εξάλλου, αν οι αντι-ιμπεριαλιστές έμαθαν να συλλαβίζουν τη λέξη ‘αντισημιτισμό’ στην περίπτωση της ουκρανίας, καθώς και να μιλάνε για τα δικαιώματα των ρωσόφωνων, στη Λιβύη φάνηκε πως οι, υποστηριζόμενοι από τους δυτικούς αντι-ιμπεριαλιστές, αντι-κανταφικοί επαναστάτες γρήγορα ξεκίνησαν το ανελέητο κυνήγι των μαύρων αφρικανών, πράγμα για το οποίο δεν βγήκε κιχ. Αλλά και στη συρία, τόσο ο από τον αντι-ιμπεριαλισμό στηριζόμενος Ασάντ όσο και οι ισλαμιστές αντάρτες, δεν ήταν παρά τύποι που όποιο τοπίο κι αν επικρατούσε μεταπολεμικά, οι για χρόνια καταπιεζόμενοι κούρδοι της χώρας φαινόταν να είναι οι ‘χαμένοι της υπόθεσης’.
Αντίστοιχα, για την φιλελεύθερη-δημοκρατική προσέγγιση αρκεί και μόνο να πούμε ότι τα … ανθρώπινα δικαιώματα και το … ελεύθερο πνεύμα των χωρών της Ε.Ε. καλούνται να εισαγάγουν στην ουκρανία κάποιοι από τους χειρότερους φασίστες του πλανήτη. Τα παραπάνω δεν δικαιολογούν, λοιπόν, κάποια σύγχυση στη στάση μας απέναντι στον ουκρανικό βόθρο που ενόψει της κυβέρνησης του από νεοναζί, θα ήταν προτιμότερο όχι να σπάσει σε 2 απλώς κομμάτια αλλά και σε 10-15. Το πρακτικό ζήτημα που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το πόσες επαρχίες θα διοικούν οι ναζί και πόσοι θα γλιτώσουν στις υπόλοιπες.
Πέρα, όμως, από το παραπάνω τρίπτυχο “αρχών”, ας πούμε, στο προηγούμενο κείμενο λεγόταν πως κάθε ανάλυση που θέλει να έχει ευκρινέστερη εικόνα για κάπου “αλλού”, κάπου “μακριά”, πρέπει τουλάχιστον να έχει μια βασική γνώση της ιστορίας του κάθε τόπου σύγκρουσης. Οπότε, για αυτόν ακριβώς τον λόγο είχαν γίνει οι απαραίτητες ιστορικές συνδέσεις με το παρελθόν, συγκεκριμένα τις συμμαχίες και τις αντιπαλότητες του β’ παγκόσμιου πολέμου. Η ιστορία είναι βαριά, έχει βάθος και έχει προοπτική και ειδικά όταν μιλάμε για ιστορία μιας κρατικής στρατηγικής, αυτή η ρημάδα πολύ εύκολα δεν αλλάζει. Το στρατηγικό πλεονέκτημα της ιστορίας δεν είναι ότι μπορεί να σου προσφέρει μια σύγχρονη ανάλυση για το επίδικο στην παρούσα, περί των διαδρόμων φυσικού αερίου που κομίζει η αντι-ιμπ ανάλυση για να αιτιολογήσει το κεντρικό ‘γιατί’ της σύγκρουσης στην ουκρανία (οικονομία) και ούτε να βυθίζεται σε φαντασιώσεις για την αυτόνομη αξία των δυτικών ιδεών της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας στις οποίες άλλοι δίνουν όρκους πίστης (φιλοσοφία), αλλά αντίθετα ότι μπορεί να μας προκαταβάλει μόνον σε σχέση με την ήδη υπαρκτή ιστορία των ανθρώπων ως μια πολυσχιδή σύγκρουση. Για τα υπόλοιπα θα χρειαστούμε τα πιο πάνω δικά μας εργαλεία.
***
Γιατί ότι και να πεις για το φυσικό αέριο ή την δημοκρατία στην Ε.Ε., είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς με τέτοια εργαλεία γιατί οι 24 Ουκρανοί διαδηλωτές (σ.σ. φασίστες), που τραυματίστηκαν στις βίαιες διαδηλώσεις τις ημέρες του πραξικοπήματος μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία της Γερμανίας με τη βοήθεια του γερμανικού στρατού (δώδεκα από αυτούς σε νοσοκομείο του Βερολίνου και άλλοι έξι σε νοσοκομεία του Ουλμ και στο Κεντρικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο του Κόμπλεντς.
Ή γιατί όταν τρεις μέρες αργότερα στο Κίεβο, ένας επιφανής Ουκρανός Εβραίος, ο ραβίνος Hillel Cohen θα ακούσει από πίσω του να τον φωνάζουν zyhd (‘Εβραίε’) και θα δεχτεί επίθεση με μαχαιριές στο πόδι από δύο αγνώστους, μάλλον ο γερμανικός στρατός δεν προσφέρθηκε ποτέ να τον μεταφέρει στο Κόμπλεντς.
Κι αντίστοιχα είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί όταν σε μια υποκλαπείσα τηλεφωνική συνομιλία η πρώην πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Γιούλια Τιμοσένκο ακούγεται να αντιτείνει ότι θέλει τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν νεκρό (“είμαι έτοιμη να αρπάξω ένα Καλάσνικοφ και να τον πυροβολήσω στο κεφάλι”), μόνο μία ευρωπαϊκή κυβέρνηση νιώθει υπεύθυνη για να τη συνετίσει. “Υπάρχουν όρια στη γλώσσα και στις σκέψεις, τα οποία δεν θα πρέπει να ξεπερνιούνται” δήλωσε ο Στέφεν Ζάιμπερτ, εκπρόσωπος της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. “Εικόνες βίας και φαντασιώσεις βίας προφανώς ξεπερνούν κατά πολύ αυτό το όριο” πρόσθεσε (αν το προσέξατε, η διαφωνία της γερμανίας κατατέθηκε σχετικά με τη γλώσσα, τις σκέψεις, τις φαντασιώσεις και τις εικόνες, κανείς δεν είπε κάτι για … τις ανομολόγητες πράξεις).
Η παραπάνω νουθεσία εξηγείται μόνον από τους διαδρόμους του τρίτου ράϊχ και των φίλων του, όχι από αυτούς του φυσικού αερίου. Μήπως παλιότερα δεν ήταν οι πρακτικοί και τυπικοί γερμανοί που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τους ουκρανούς φύλακες του άουσβιτς, τον φόβο και τον τρόμο των μελλοθανάτων, λόγω της ιδιαίτερης κτηνωδίας τους? («Οι Γερμανοί ήταν απαίσιοι, οι Πολωνοί ακόμη χειρότεροι, αλλά χειρότεροι απ’ όλους ήταν οι Ουκρανοί»).
“Αρπάξτε τα όπλα, πολεμήστε τις ρώσικες γουρούνες, τους γερμανούς, τα εβραϊκά γουρούνια και τα άλλα κατώτερα είδη” εμφανίζεται να δηλώνει λίγους μήνες πριν και ο νεοναζί ηγέτης που προοριζόταν για πρωθυπουργός (τον δείχνει το βέλος). Δίπλα του, στη μέση, ο σοσιαλδημοκράτης γερμανός ΥΠΕΞ Στάϊνμαιερ και στην άκρη αριστερά ο νέος πρωθυπουργός Κλίτσκο (ένας μόνον από τους νεροκουβαλητές της γερμανίας).
“Η αφρική στους νέγρους και η ουκρανία στους ουκρανούς”
(πανό των επαναστατημένων ουκρανών).
Πέρα από τους Σουηδούς νεοναζί που σπεύδουν στο Κίεβο, οι Ισπανοί συναγωνιστές τους διαδηλώνουν την θέση της Ισπανίας “υπέρ του ουκρανικού λαού.
Στο Χάρκοβο, αναμεταδίδονται εικόνες από το Κίεβο και οι μαθητές της πόλης διοργανώνουν αυθόρμητα αντι-φασιστικές διαδηλώσεις με την υποψία της διαδήλωσης νεοναζί στην περιοχή. Τελικά, το Σβόμποντα προσπάθησε να παλέψει για την ηγεμονία στους δρόμους της ανατολικής Ουκρανίας με τον γνωστό τρόπο, όπλα και εκτελέσεις, με αποτέλεσμα ένας φιλορώσος να χάσει τη ζωή του, ενώ τουλάχιστον πέντε τραυματίστηκαν. Οι φιλορώσοι που είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης, δέχτηκαν πυρά από ένα αυτοκίνητο. Ορισμένοι από αυτούς ακολούθησαν το όχημα και ανέφεραν ότι οι επιβάτες του μπήκαν στα γραφεία μιας εθνικιστικής οργάνωσης που αποκαλείται «Πατριώτες της Ουκρανίας». Τελικά, οι νεοναζί παραδόθηκαν στις ορέξεις ενός αντιφασιστικού πλήθους χιλιάδων που βρέθηκαν έξω από το κτίριο πολιορκώντας το. Το Χάρκοβο έχει δυνατή μνήμη των σφαγών 70 χρόνια πριν.
Αλλά είναι και δύσκολο δίχως την ιστορική παρακαταθήκη αυτή να καταλάβεις ότι τα θύματα τα σημερινά τα έχει επιλέξει η ιστορία. Ο Rostislav Vasilko που για περίπου 12 ωρες (11 π.μ. – 11 μ.μ.) βασανίστηκε επειδή είναι ο γραμματέας του ΚΚΟ Λβιβ, ζήτησε πολιτικό άσυλο σε χώρες που δεν είναι σύμμαχες προς τη νέα ουκρανική κυβέρνηση. Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι τα πρώτα «θύματα» της ακροδεξιάς πτέρυγας του κινήματος Euromaidan ήταν μνημεία του Λένιν ή σοβιετικών στρατιωτών του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Η αντίδραση στις νοτιοανατολικές πόλεις άρχισε, όταν προσπάθησαν να υπερασπιστούν αυτά τα μνημεία.
***
Το μόνο που πραγματικά κάνει εντύπωση στο ουκρανικό τοπίο, ίσως για το πόσο κοντά είναι παρά τις χιλιομετρικές αποστάσεις η ελλάδα και η ουκρανία, είναι η στάση των αναρχικών και η διερώτηση μήπως πια οι αναρχικοί σε κάθε χώρα (της ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης φυσικά) έχουν καταντήσει απλώς έρμαιο εθνικών πολιτικών. Με την απόσταση του χρόνου από τα γεγονότα, έχει βγει αρκετό υλικό από το τι έκαναν οι αναρχικοί στο euromaidan κι αυτό σε γενικές γραμμές μπορεί να συνοψιστεί είτε στην αφελή διερώτηση γιατί η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν ενοχλείται από τον εθνικισμό είτε κυρίως στη συζήτηση γύρω από τις προοπτικές επιρροής του Μάϊνταν προς την δική της κατεύθυνση, ενώ βέβαια αυτή η … πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διακοπτόταν που και που από ριπές νεοναζί ελεύθερων σκοπευτών, απειλές σε εβραίους και ξύλο σε gay.
Αν διαβάσει κανείς αυτό το υλικό θα δει ότι η σαπίλα είναι παρόμοια με την ελληνική, στην περίπτωση του συντάγματος. Προβληματίζονταν, λοιπόν, οι ουκρανοί αναρχικοί για το αν πρέπει να φαίνονται τα σύμβολα τους στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Αυτό που τους προβλημάτιζε είναι η πρακτική της αντι-ιεραρχίας, η επαναστατική τους συνέπεια ή ασυνέπεια, οι πιθανότητες της αριστερής στροφής των μαζών. Όλα, στις παρούσες συνθήκες, πρέπει να μεταφραστούν ως οχλαγωγικά εργαλεία για την βελτίωση των διαδικασιών της εξόντωσης: δηλαδή, η αντι-ιεραρχία που τους απασχολεί είναι μεταξύ Ουκρανών, όχι μειονοτήτων και Εβραίων, η επαναστατική συνέπεια έχει να κάνει με το αν θα καταφερθεί τελικά να επιβληθεί η απαγόρευση της ρώσικης γλώσσας στη δυτική Ουκρανία κι αν θα επαναληφθεί το πογκρόμ του Λβιβ του 1941, η δε αύξηση των πιθανοτήτων της αριστερής στροφής των μαζών πρέπει να μεταφραστεί ως το παλιό καλό γλύψιμο του εθνο-μικροσαστικού όχλου για το γεγονός ότι συναινούν με τις αγνές του προθέσεις να κάνει όλα τα προηγούμενα.
Οικτίρουν την ΕΣΣΔ επειδή οι ίδιοι υποτίθεται φιμώνονται σε σχέση με τις σημερινές τους άθλιες αριστερές ταμπέλες, ενώ 1 στους 3 Ουκρανούς ψηφίσαν τον Δεκέμβρη σε δημοσκόπηση για νεοναζί πρωθυπουργό, τα σκηνάκια τους στη Μάϊνταν τα πλημμυρίσανε δολοφόνοι με σβάστικες και τους μπάτσους – τον κοινό εχθρό! – τους ρίχνανε νεκρούς τα εθνικιστικά κομάντο της δυτικής Ουκρανίας.
Στις κουβέντες τους ΟΥΤΕ ΜΙΑ αναφορά για τις μειονότητες και τους Εβραίους, για το ίδιο δηλαδή θέμα που κατηγορούν μπόλικοι τον Πούτιν πως το εργαλειοποιεί. Και αναρωτιόμαστε: μα, δεν είναι χίλιες φορές καλύτερα τουλάχιστον κάποιος να ανασύρει το θέμα στο προσκήνιο – εργαλειοποιημένο ναι! – από το να μην το ‘χουν άλλοι στο νου τους καν, αυτοί μάλιστα που ευαγγελίζονται επαναστάσεις, φαιές και κόκκινες; Λένε κάποιοι πως αν καμουφλάρουν τις ιδέες τους πίσω από ένα απολιτίκ προσωπείο θα έχουν καλύτερες πιθανότητες καθοδήγησης του προβατίσιου όχλου, πράγμα που λέει πολλά για το τι αντιλήψεις έχουν για την υπό καθοδήγηση μάζα αλλά επίσης λέει πολλά για το τι φασιστικά σκατά είναι οι απόψεις τους και οι ουτοπίες τους γενικά. Το περιβόητο καμουφλάρισμα δεν είναι παρά ένας αντεστραμμένος δείκτης της δικής τους σαπίλας, όπως συνέβαινε και στην ελλάδα 2-3 χρόνια πριν στο Σύνταγμα, μιας και ο αντι-εθνικισμός τους και ο αντι-φασισμός τους είναι ούτως ή άλλως στα λόγια, για τις προγραμματικές τους διακηρύξεις παρά κάτι ουσιαστικότερο.
Δεν γουστάρουν, λένε, τον Μπαντέρα, τον εθνικό ύμνο και τις ουκρανικές σημαίες, δηλαδή τα σύμβολα. Αλλά μπορούν να ανεχτούνε, φαίνεται, τους μαχαιρωμένους ραβίνους, τις καμένες συναγωγές και την απαγόρευση της ρωσικής γλώσσας. Κρατήσανε, λένε, ένα οδόφραγμα σε μια στάση μετρό και αυτό είναι αρκετό για πολλαπλές ονειρώξεις τη στιγμή που παραδίπλα οργανώνεται ο όχλος με βάση το βασικό πιστεύω του μέσου Ουκρανού: πως κάποια ρωσο-εβραϊκή μαφία αποτελεί το σύστημα… Να μαντέψουμε; Ούτε το νύχι του Πούτιν, όπως φάνηκε ήδη από την Κριμαία, δεν μπορούν να πειράξουν οι απόγονοι των δωσίλογων της Ουκρανίας. Οπότε την επανάσταση, αναμενόμενα, θα πληρώσει το δεύτερο συνθετικό της λέξης ‘ρωσο-εβραίοι’.
Στη ζωντανή ακρόαση από την συζήτηση για την Ουκρανία, στη ρωσική Δούμα, βλέπουμε τους ραβίνους να κάθονται δίπλα στους ιμάμηδες, την ώρα που κέλτικοι σταυροί και πορτρέτα του Μπαντέρα (δυστυχώς όχι του Αντόνιο!) κοσμούν το κέντρο αγώνα του Κίεβο, το κατειλημμένο δημαρχείο της πόλης. Δεν μπορεί να βρει κανείς στα ελληνικά το πρώτο ψήφισμα της μετ-επαναστατικής βουλής της Ουκρανίας το οποίο απαγορεύει μειονοτικές γλώσσες να μιλιούνται εντός χώρας και θα πρέπει αντί να μας ενημερώνουν οι ουκρανοί αναρχικοί για το θέμα, να κάτσουμε να ακούσουμε τον Πούτιν να μας ενημερώσει πως το εν λόγω ψήφισμα ‘πάγωσε’ απλώς, για να ψηφιστεί αργότερα.
Πότε αργότερα;
Όταν τα φώτα της δημοσιότητας φύγουν πάνω από τους νεοναζί, για να τους αφήσουν ανενόχλητους να τελειώσουν το έργο τους. Τα στην παρούσα μαζεμένα λουριά θα χαλαρώσουν. Τότε, βέβαια, οι άνθρωποι θα ανήκουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Ε.Ε. θα τους στείλει κονδύλια για εκμάθηση διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων Πολωνών, Γερμανών και Αμερικάνων θα κοπιάσουν να τους μάθουν να μην καίνε Εβραίους ή τουλάχιστον όταν το κάνουν να είναι μεθυσμένοι, για να αθωώνονται στα δικαστήρια.
Ποιος θα αναπολεί τότε τους λόγους του Λένιν ενάντια στον αντισημιτισμό και ποιος θα κατακρίνει την χώρα με τις περισσότερες γλώσσες από τις εθνότητες που ενσωμάτωνε; Δύσκολα ερωτήματα για όσους έμαθαν να βλέπουν με τα μάτια του σκύλου, όλα ασπρόμαυρα!
Σε αυτή τη δυστυχία οφείλεται και η πρόσφατη κάποιων ντεμέκ (αντι-)αντισημιτών (αντι-)γερμανών που στηρίξανε το Μαϊνταν. Η προπαγανδιστική λύσσα ορισμένων στο παρελθόν να βομβαρδιστούν τεμένη και να ανατινάζονται τζαμιά δεν μας είχε πείσει ποτέ περί του ειλικρινούς τους αντι-αντισημιτισμού. Μα, όταν στηρίζουν έμπρακτα και νεοναζί, το κάνει πιο ξεκάθαρο. Με το καλό να βγάλουν και προκήρυξη αλληλεγγύης στη NSU για τους θανάτους των τούρκων.
Στο προηγούμενο κείμενο λέχθηκε ότι αρκετός κόσμος γυρεύει τη συνταύτιση με μια πλευρά από τις δύο της σύγκρουσης, λες και πρόκειται για κάποιο είδος γουέστερν ή ποδοσφαιρικού αγώνα. Να βρούμε τους καλούς και τους κακούς. Με τους καλούς θα ταυτιστούμε σε επίπεδο προθέσεων, σκοπών και πρακτικών και τους κακούς θα τους απορρίψουμε στα όλα τους, ακολουθώντας το ασπρόμαυρο ειδέναι, γιατί παρά την συνολική κατάρρευση του αντι-ιμπεριαλιστικού σκεπτικού, μάλλον συνεχίζουν να αγνοούν τον τρίτο συμμετέχοντα του γνωστού σπαγκέτι γουέστερν, τον άσχημο (εδώ, στο ρόλο του ‘άσχημου’, η Ρωσία). Αυτές οι λογικές είναι που άλλοτε τους οδηγούν στο να μπερδεύουν τον Ουκρανο-Εβραίο βετεράνο του IDF που συμμετείχε στο μακελειό της Μαϊνταν στο πλευρό του Σβόμποντα με αντι-αντισημίτη υπερήρωα, μολονότι εκείνος ποτέ δεν αρνήθηκε ότι είναι Ουκρανός με δική του πολιτική άποψη, και τον Πούτιν, από την άλλη, με έναν στυγνό ανεξέλεγκτο φασίστα, μολονότι κι εκείνος ποτέ δεν αρνήθηκε ότι τα αδέρφια του πέθαναν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ από τους γερμανούς. Γι’ αυτό λοιπόν, μπορεί η ιστορία να μπορεί να μας προμηθεύσει με τις απαραίτητες προκαταλήψεις, θετικές κι αρνητικές, αλλά από ‘κει και πέρα – και πάλι – θα χρειαστούμε τα δικά μας εργαλεία.
***
Αν άλλαξε κάτι στην ουκρανία εδώ και ενάμιση μήνα που πλέον μας χωρίζει χρονικά από το φασιστικό πραξικόπημα, αυτά είναι δύο νέα στοιχεία που μάλλον εξομάλυναν την σύγκρουση. Η Ρωσία πήρε πίσω την Κριμαία, αφού οι κάτοικοι της Κριμαίας πλειοψηφικά με δημοψήφισμα αποφάσισαν την ένταξη τους σε αυτή τη χώρα. Οι δυτικοί, από την άλλη, προωθούν εκλογές στο υπόλοιπο κομμάτι της χώρας, όντας σε θέση υπό- και μη δίνοντας αφορμές για άλλες ρωσικές προσαρτήσεις. Ένα θετικό προέκυψε απ’ αυτό: οι ναζί φαγώνονται μεταξύ τους, μεταξύ αυτών που μπήκαν στο κόλπο να κρατήσουν ‘μη-εξτρεμιστικό’ προφίλ (Σβόμποντα) και αυτών που παραμένουν συνεπείς “ιδεολόγοι” (Δεξιός Τομέας). Ε, τα υπόλοιπα δεν έχουν ενδιαφέρον, τα ξέρετε κι από τις δημόσιες αποκηρύξεις του χίτλερ από μέρους της χ.α. στην ελλάδα: αυτοί δεν είναι στο πλευρό των γερμανών αλλά των ελλήνων πατριωτών του ’40 – μπλα-μπλα-μπλα.
Ο Οleksandr Musychko (ένας εκ των ηγετων του Δεξιου Τομεα) και μέχρι πρότινος στελεχος της νεας ουκρανικης τάξης πραγματων, κατά τη διάρκεια της νύχτας του πραξικοπήματος (22/02/2014) πανηγύριζε με τους συναγωνιστές του: “Θα πολεμώ Ρώσους κι Εβραίους μέχρι να πεθάνω”.
Ωστόσο, δεν έπαιρνε τους ουκρανούς νεοναζί σε κυβερνητικό επίπεδο να αρχίσουν στρατηγική έντασης με τα μεγάλα κανόνια της Ρωσίας. Ήταν γιατί δεν ήθελαν, για λόγους επιβίωσης, είτε γιατί δεν μπορούσαν … (π.χ. η Ρωσία ανακοίνωσε την προηγούμενη εβδομάδα πως συνέλαβε 20 Ουκρανούς σε ρωσικό έδαφος που έτοιμαζαν τρομοκρατικές επιθέσεις. Who knows?). Ένα μήνα μετά πάντως (25/03/2014), το αυτοκίνητο του πρώην συναγωνιστή των ουκρανών νεοναζί Musychko μπλοκάρεται μπρος και πίσω από δύο άλλα αυτοκίνητα στην δυτική ουκρανική πόλη του Rovno. Ένοπλοι ξεπροβάλλουν μπροστά του, τον σέρνουν πάνω στο καπό του ενός αυτοκινήτου, του περνούν χειροπέδες πισθάγκωνα και τον πετάνε στο έδαφος. Δυο σφαίρες στην καρδιά τελειώνουν στα γρήγορα τον με πάθος δηλωμένο του αγώνα. Προχτές έπεσε θύμα απαγωγής ένας δημοσιογράφος, μαχητικός υπερασπιστής του Σβόμποντα. Βρέθηκε σήμερα δολοφονημένος σε ένα δάσος, όπου είχε υποστεί βασανιστήρια. Ε, το ‘παμε δεν είναι μακριά οι δύο χώρες! Στο -2 η θερμοκρασία τόσο στο Ν. Ηράκλειο, όσο και στο Κίεβο.
Stepanyan TSP, 06-04-2014.