“O ΟΑΕΔ. Αυτός ο γνωστός προνοιακός οργανισµός που κάποτε έδινε επιδόµατα, σήµερα έχει επιφορτιστεί µε το να καταγράψει και να κατευθύνει την µεγάλη θάλασσα διαθέσιµης και φτηνής εργατικής δύναµης. Τα σύγχρονα “στρατόπεδα εργασίας” δεν εχουν συρµατοπλέγµατα, ούτε γράφουν στην πύλη τους “η εργασία απελευθερώνει”. Κουβαλάνε, όµως, την ίδια ωµή και απροκάλυπτη βία του Κεφαλαίου και των αφεντικών. Δεν θα το ανεχτούµε!”
Μια φορά κι έναν καιρό ο Νασρεντίν Χότζας είχε ένα άλογο που έσερνε ένα κάρο και είπε να το εκμεταλλευτεί για να βγάζει κανα φράγκο πηγαίνοντας κόσμο στην διπλανή πόλη με το κάρο του. Οι επιβάτες θα έπρεπε να προ-πληρώνουν. Στην πρώτη τέτοια διαδρομή πράγματι οι επιβάτες προπλήρωσαν μα ο Νασρεντίν είπε στους επιβάτες πως επειδή στην αρχή της διαδρομής είχε ανηφορίτσα απότομη, το άλογο δεν θα άντεχε, οπότε τους προέτρεψε να περπατήσουν όλοι μαζί μέχρι το τέλος της ανηφορίτσας και μετά να ανεβούνε στο κάρο. Οι επιβάτες, τι να κάνουν, συμφώνησαν. Έπειτα, όμως, μόλις ανέβηκαν την ανηφόρα, ο Νασρεντίν Χότζας επικαλέστηκε στους επιβάτες πως η διαδρομή για το επόμενο χιλιόμετρο είναι κακοτράχαλη και το άλογο θα βασανιζόταν, οπότε θα έπρεπε για ακόμη μια φορά να περπατήσουν. Οι επιβάτες αυτή τη φορά διαμαρτυρήθηκαν, μα δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς, μιας και το μικρό ταξίδι είχε ήδη ξεκινήσει. Με τα πολλά, όπως καταλάβατε, οι επιβάτες έφτασαν πεζή στην διπλανή πόλη, κουρασμένοι αλλά και αγανακτισμένοι. Ρωτά τότε ένας επιβάτης τον Χότζα: “εντάξει ρε Νασρεντίν, άσε όλα τα υπόλοιπα, το άλογο τι ρόλο παίζει ακριβώς?”
Έτσι πάει και με την παραπάνω αφίσα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για το κλέψιμο των ιδεών της Παπαρήγα και του Τσίπρα . Εξάλλου, οι τελευταίοι είπαν πως οι εργασιακές σχέσεις στην ελλάδα θυμίζουν “Νταχάου” ενώ ετούτοι εδώ λένε “Άουσβιτς” (είναι πιο ριζοσπάστες δηλαδή). Ούτε θα τους κατηγορήσω που χρησιμοποιούν τα χιλιοειπωμένα και τα παμ-βάρετα τρικ της ελληνικής αριστεράς: καταστροφολογία, απειλές και επίκληση καταστροφών, σφαγών και αποκαλυπτικών εικόνων, γιατί καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν να αρθρώσουν ένα επιχείρημα που να ξεκινάει και να τελειώνει στο επίδικο (τις εργασιακές σχέσεις, ας πούμε). Και ούτε φυσικά μπορεί να τους απαγορεύσει κανείς να γράφουν κάθε είδους ηλιθιότητες (π.χ. ότι το Άουσβιτς ήταν μια μονάδα διαχείρισης της εργασίας), μιας και οι ηλίθιοι αυτής της κοινωνίας δεν είναι η μειοψηφία αλλά η – διαταξική μάλιστα – συντριπτική πλειοψηφία. Και ούτε ακόμη-ακόμη δεν μπορούμε να τους πάμε με το ζόρι σε κανένα επιμορφωτικό σεμινάριο που να μάθουν τι πράγματι ήταν το Άουσβιτς – πέρα από εργαλείο του ακαδημαϊκού ιστορικισμού, του χόλιγουντ, της αμερικανικης και ισραηλινης εξωτερικης πολιτικής και άλλες τέτοιες μαλακίες που συνήθως διαδίδουν. Και ούτε και πιστεύω ότι έχει νόημα να μαλώνεις με κάποιους/ες που δεν έχουν καταλάβει 70 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα – δηλαδή του γεγονότος που αναδεικνύει ΟΛΟ το νόημα του γιατί είναι κάποιος αντιφασίστας ή κάποια αντιφασίστρια – το ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να καίνε οι ναζί ανθρώπους στα κρεματόρια επειδή γεννήθηκαν Εβραίοι, Τσιγγάνοι κτλ και του να χειροτερεύουν οι συνθήκες δουλειάς σου στην ελλάδα.
Οπότε το μόνο που μου έρχεται να τους ρωτήσω, βλέποντας την υπογραφή “εργατική αντιφασιστική δράση” είναι: εντάξει ρε παιδιά όλα τα άλλα, ο αντιφασισμός τι ρόλο παίζει ακριβώς?
Stepanyan TSP, 12-04-2014.