Βγήκε μια έρευνα πρόσφατα από την ADL (Anti-Defamation League) που δείχνει πως το 69% των ελλήνων ή αλλιώς 6.300.000 άτομα στην ελλάδα υιοθετούν αντισημιτικές αντιλήψεις. Βέβαια μια τέτοια έρευνα είναι απολύτως καλοδεχούμενη, μιας και ένα τέτοιο νούμερο που να απεικονίζει ελαφρώς την πραγματικότητα έλλειπε μέχρι σήμερα (αυτό το λέω γιατί, τουλάχιστον, βάση της έρευνας η ελλάδα έρχεται πρώτη σε αντισημιτισμό σε ολόκληρη την ευρώπη!), από όσους/ες τουλάχιστον γύρευαν νούμερα και έρευνες πάνω στον ελληνικό αντισημιτισμό.
Δεδομένου, βέβαια, του ‘προνομίου’ που έχουμε να βρισκόμαστε εντός ελλάδας, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχουμε μέσα σε αυτή την κοινωνία και 3,5 εκατομμύρια περίπου πιθανούς συμμάχους, μιας και όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο στην ελλάδα καθαρό κείμενο από αντιφασιστική σκοπιά για τον ελληνικό (αριστερό) αντισημιτισμό, το μακρινό Νοέμβριο του 2005, αυτούς τους συμμάχους δεν μπορούσε να τους δει κανείς ούτε με το μικροσκόπιο.
Εγκλήματα, εγκλήματα και σιωπή γύρω από αυτά: αυτή είναι η κυρίαρχη στάση που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων/ίδων γύρω από αυτό το ζήτημα. Δεν πρέπει να ακυρώνουμε, βέβαια, τη δουλειά που έχει γίνει τα τελευταία αυτά 9 χρόνια περίπου από διάφορες μπάντες, αλλά να έχουμε παράλληλα υπόψη πως αυτή η δουλειά είχε αντίκρυσμα μόνον σε αισχρές μειοψηφίες του πληθυσμού στην ελλάδα και ακόμη λιγότεροι/ες (ίσως μετρημένες/οι στα δάχτυλα δύο χεριών;) έκαναν δικό τους στη συνέχεια τον αγώνα ενάντια στον ελληνικό αντισημιτισμό, τουλάχιστον σε δια-προσωπικό επίπεδο.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για αυτή τη δουλειά και τον αντίκτυπο που είχε στον αριστερό, αναρχικό αλλά και στον φασιστικό χώρο στην ελλαδα, αντανακλώντας στο ακέραιο τις δίκαιες προκαταλήψεις μας για τους έλληνες, πάσης κατεύθυνσης, προσανατολισμού και ιδεολογίας. Σαν ευχάριστο μόνο επεισόδιο θα αναφέρω ότι δυο-τρία χρόνια πριν, μια κατάληψη της επαρχίας είχε στείλει ένα μέιλ στο terminal119 στο οποίο ευχαριστούσε για την αποστολή του 4ου τεύχους του, ότι θα κρατούσαν τα τεύχη μας (τι ευτυχία!), αλλά παρακαλούσαν από την άλλη να βγει το όνομα της κατάληψη τους ως τόπου διανομής του τεύχους από την ιστοσελίδα του terminal (!). Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς πως άλλη μια συνέλευση αναρχικών στην ελλάδα βίωνε μια εσωτερική σύγκρουση. Όπως αποκάλυψαν σιωνιστές πράκτορες που δρούσαν στο περιβάλλον της κατάληψης αυτής, πράγματι είχε προηγηθεί μια εσωτερική σύγκρουση στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, λόγω ενός ριζοσπάστη συντρόφου που εισηγήθηκε να απομακρυνθεί το 4ο τεύχος από την κατάληψη, καθώς οι συγγραφείς του είναι … πληρωμένα ενεργούμενα της πρεσβείας του Ισραήλ. Και μπορεί να μην του πέρασε του συντρόφου, αλλά επειδή λέγε-λέγε, κάτι μένει, όλη η συνέλευση τελικά συναίνεσε στο να μη σχετίζονται δια-δικτυακά τα ονόματα της κατάληψης τους και του εν λόγω εντύπου. Τώρα αττενίζοντας όλα αυτά από το – όχι και τόσο μακρινό – μέλλον των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών του Μάη του 2014, δε μένει πια καμία πικρία σε κανέναν, μιας και ούτε κι εγώ θα ήθελα να του στερήσω αυτό το “καλή επιτυχία!” που λέγεται σε όλους τους υποψήφιους των εκλογών, ανεξαρτήτως κομμάτων, και πόσο μάλλον όταν κάποιος μάχεται για μια ‘νέα ελλάδα’.
Αλλά τώρα, επιστρέφοντας στα σοβαρά, σε περίπτωση που κανείς / καμιά αναρωτιέται ακόμα πως έφτασε η ελληνική κοινωνία να καταλαμβάνει αυτή την πρώτια στην έκθεση της ADL, εδω απλά θέλω να υπενθυμίσω 4 έντυπα που μιλάνε για την ιστορία, το βάθος και τη σύγχρονη λειτουργία του ελληνικού αντισημιτισμού από αντι-εθνικιστική και αντι-φασιστική σκοπιά (το καθένα εκτυπωμένο σε 500 αντίτυπα), τα οποία εκδόθηκαν την τελευταία δεκαετία και (τρία από) τα οποία μπορείτε να βρείτε ακόμα on line. Αναμφίβολα αποτελούν μια παρακαταθήκη. Ελπίζω να μην είναι και τα τελευταία.
Stepanyan TSP, 14-05-2014.