Ι.
Όποιος έχει πρόβλημα με τον αντισημιτισμό και τους φορείς του, έχει να κάνει τη δουλειά του Σίσυφου. Ο αντισημιτισμός είναι μια παρανοϊκή εμμονή, μια δολοφονική ιδέα και όχι αντίληψη ή γνώμη. Ο αντισημιτισμός είναι πάθος. Τέτοια πάθη, ως γνωστόν, συγκροτούνται ανορθολογικά. Οι ποιότητες τους δεν αντιμετωπίζονται πάνω στο πεδίο του πόσο καλά τεκμηριωμένη είναι η αντι-εβραϊκή ή αντι-ισραηλινή κριτική, αλλά αντιθέτως σε βαθιά ένστικτα της χριστιανικής-δυτικής ψυχής, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί κοινωνικο-ιστορικά μέσα στο πέρασμα των αιώνων και κυρίως στη μετά-άουσβιτς κοινωνία. Γι’ αυτό, εν πολλοίς, τον αντισημιτισμό συχνά δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με επιχειρήματα.
Είναι εξίσου αλήθεια, όμως, ότι με επιχειρήματα και αποδείξεις μπορείς να αναγκάσεις τους αντισημίτες σε αναδίπλωση ή, στην τελική, στο να το βουλώσουν. Χρήσιμο και τούτο. Αλλά αυτό είναι ακριβώς και το σισύφειο έργο: κάθε λίγο που ανασκευάζει κανείς ειδήσεις μιας αντισημιτικής ειδησεογραφίας, θα πρέπει να είναι έτοιμος/-η για ένα μικρό break μόνον, μιας και η βιομηχανία αυτή δουλεύει ακούραστα, καταγράφει υψηλά κέρδη κι έχει και μπόλικους εκπροσώπους αλλά και καταναλωτές ανά τον κόσμο.
Δεν είναι, πάντως, καθόλου δύσκολο να ανασκευάσεις άρδην τις αντισημιτικές μπούρδες. Και δεν είναι δύσκολο για έναν απλό συνήθως λόγο: οι αντισημίτες μεταξύ αντισημιτών, δηλαδή μέσα σε ένα κλίμα σχεδόν πλήρους ομοφωνίας, ποντάρουν σε ενστικτώδεις και παθιασμένες – σ.σ. αντισημιτικές – αντιδράσεις εκ μέρους του αναγνωστικού/τηλεοπτικού κοινού τους και δεν υπολογίζουν σχεδόν ποτέ πως κάποιοι θα διαβάσουν με κριτική ματιά αυτά που γράφουν και λένε.
Τσουβάλιασμα, διαστρέβλωση, παραχάραξη, χοντρά ψέμματα, δυο μέτρα και δυο σταθμά όταν μιλάνε για το “εβραϊκό” κράτος, γιατί ακριβώς το βλέπουν σαν “τον εβραίο ανάμεσα” στα άλλα … τα δικαίως υποτίθεται σχηματισμένα κράτη. Μονόπλευρη ενημέρωση. Δαιμονοποίηση. Επιλεκτικές ευαισθησίες. Κατασκευή ειδήσεων από το μηδέν. Και, βέβαια, σκίτσα, πολλά σκίτσα με παμπάλαια στερεότυπα. Ακόμα και η κλασική και πατροπαράδοτη συκοφαντία αίματος επιστρατεύεται κάθε τρεις και λίγο όταν η επικαιρότητα ζητούσε επιτακτικά να παίξει το ζήτημα της … εμπορίας ανθρώπινων οργάνων από πλευράς ισραήλ. Αν υπολογίσουμε τη συστηματικής χρήση όλων αυτών από πλευράς media, αλλά και την εξίσου συστηματική στόχευση όλων αυτών εναντίον του “εβραικού κράτους”, δε νομίζουμε ότι όλα αυτά μπορούν να ενταχθούν κάπου αλλού, εκτός από το συγκεκριμένο ιδεολογικό νεφέλωμα που αναπτύσσει μέσα του τον εξοντωτικό αντισημιτισμό. Τον γνώριμο, δηλαδή, αυτόν αντισημιτισμό που ποθεί – όπως τότε πόθησε – τον θάνατο του εβραίου.
Έτσι, αν ασχοληθώ εδώ με τη χρησιμότητα της ανασκευής ψευδών ειδήσεων και του πως μπορούν να την κάνουν οι τυχόν μη αντισημίτες ή αντι-αντισημίτες στην ελλάδα, μπαίνοντας όμως και σε πολλά επίκαιρα παραδείγματα με αφορμή την πρόσφατη πολεμική σύρραξη μεταξύ χαμάς και ισραήλ, θα πρέπει να κάνω ξεκάθαρο εξαρχής ότι σε κάθε σχετική συζήτηση, η τεκμηρίωση είναι θησαυρός. Κι αυτό ισχύει σαν συμπέρασμα με τρόπο διπλό στην χώρα αυτή που ζούμε, την ελλάδα, ακριβώς λόγω της αριστερής αντιιμπεριαλιστικής παράδοσης που μας ταλανίζει εδώ και χρόνια, προωθώντας πρακτικές πασαλειμμάτων, βερμπαλισμών και έλλειψης μνήμης. Εν ολίγοις, αν είναι να ασχοληθεί κανείς, ας ασχοληθεί σοβαρά. Και, βέβαια, είναι απαραίτητο σε αυτές τις εποχές που τρέχουν με και από την λατρεία της εικόνας, να μπορεί να αποδομήσει κανείς/καμιά με μια ελάχιστη κριτική σκέψη τους κεντρικούς κόμβους της διαμεσολαβημένης θεαματικής ενημέρωσης. Στο θέμα μας ειδικά, η εικόνα ζει τις ιδιαίτερες στιγμές του βασιλείου της. Φαντάζομαι όλοι ξέρουν για τι πράγμα μιλάω μιας και όλοι/όλες μας έχουμε κάποιον “φιλεύσπλαχνο” αντισιωνιστή φίλο, που μας έχει στείλει στο μέιλ καμιά εικοσαριά φωτογραφίες με ένα παιδάκι με κομμένο κεφάλι … “από την παλαιστίνη”.
ΙΙ.
Ελπίζω να είναι προφανές, πάντως, ότι δεν θα προβώ στη διατύπωση καμιάς μεγάλης σοφίας εδώ. Η συμβουλή είναι απλή: διαβάστε κυρίως ισραηλινά media, διαβάστε ακόμη και την ιστοσελίδα του ισραηλινού στρατού, διαβάστε Haaretz1, Ynet news2 και, επιπλέον, Memri3, Little Green Footballs4 (φυσικά όλα στα αγγλικά), κάθε φορά είναι κάποια εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.
Κάποια από αυτά, βγαίνουν μέσα από το ισραήλ – πράγμα που τα καταδικάζει από πλευράς αντισημιτών ως … “σιωνιστικά” και ελεγχόμενα media. Αλλά αυτό δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα για τον εξής απλό λόγο: αυτά τα media είναι από τα ελάχιστα που ΔΕΝ είναι αντισημιτικά.
Όπως και με τον ρατσισμό στην ελλάδα, προσέχουμε πάντα εξάλλου πως τα διαβάζουμε. Μερικές φορές, θα μάθουμε για την είδηση κάποιων ρατσιστικών περιστατικών από τα ελεγχόμενα, διαστρεβλωτικά και διαμεσολαβημένα ελληνικά media. Επαφίεται στην πρωτοβουλία μας από κει και πέρα να διαβλέψουμε “τι παίζει”.
Π.χ. “έλληνας και πακιστανός μάλωσαν σε καφενείο με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του πρώτου”. Γιατί να μάλωσαν άραγε; Για το πόσα γκολ έβαλε η ομάδα του Ισλαμαμπάντ στον Παναθηναϊκο; Ή απλά γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί ο έλληνας δράστης μιας ρατσιστικής επίθεσης, ονομάζοντας την “καυγά”? Για να αποφύγουμε κακοτοπιές, θα έπρεπε να είμαστε καχύποπτοι προς κάθε ανακοίνωση των media που εμπλέκει ονόματα και πρόσωπα μεταναστών. Γιατί να μην είναι αυτό ήδη αυτονόητο? Πιστεύει κανείς ακόμα στην μη ελεγχόμενη και αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση?
Και νομίζω δεν υπάρχει πιο πρόσφατα κατατεθειμένος και καλύτερος τρόπος για να περιγράψω την καχυποψία που πρέπει να έχουμε απέναντι στα ελληνικά media και την διάθεση ανασκευής που πρέπει να έχουμε, από αυτόν που επέλεξε το περιοδικό Sarajevo για να ανασκευάσει την υπόθεση της δολοφονίας Λαζανά στην Πάτρα από – υποτίθεται – 3 αφγανούς, ενόψει μάλιστα του πογκρόμ που ακολούθησε εναντίον του – κυρίως αφγανικού – καταυλισμού μεταναστών στο παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής.5 Όχι ότι είπε και τίποτα περίεργο δηλαδή το Sarajevo – τα αυτονόητα είπε, απλά τα είπε παρακολουθώντας στενά ανακοινώσεις μπάτσων και τοπικών (πατρινών) ΜΜΕ. Και σε ένα βαθμό, η αλήθεια είναι, πολλές ομάδες και τάσεις των πολιτικών χώρων παραμένουν λιγότερο ή περισσότερο καχύποπτες απέναντι στις κυρίαρχες μιντιακές αφηγήσεις περί “των μεταναστών”. Ποιος δεν ξέρει πια ότι η φιγούρα “του αλβανού διαρρήκτη” κάνει εμφανίσεις στα δελτία των 8 όποτε θέλει να τεθεί ακόμη λίγη δαιμονοποίηση-πίεση-καταστολή στις πλάτες του ντόπιου πληθυσμού (αλβανών) μεταναστών? Ποιος δεν το υποψιάζεται? Ειδικά όσες/οι ζήσανε στα 90ς, όλο κάτι τέτοιες δημοσιογραφικές ιστοριούλες μας νανουρίζανε.
Αλλά στο θέμα του αντισημιτισμού, φαίνεται ότι τα κριτικά αντανακλαστικά ψοφάνε. Όπως και να το κάνεις, εξάλλου, ένας ισχυρός στρατός δεν ξυπνάει την υποψία πως έχει πάνω του ένα παραμορφωτικό φακό διαμεσολάβησης. Αλλά ακόμη κι εδώ. Ποιος (κάνει ότι) δεν ξέρει πως τα κράτη παίζούν παιχνίδια πολέμου και ειρήνης? Θα έπρεπε μήπως να πιστέψει κανείς/καμιά στην όψιμη φιλευσπλαχνία του ερντογάν όταν μίλησε προ ενός δεκαημέρου για χάρη των ανήλικων παλαιστίνιων θυμάτων στη γάζα? 100 χρόνια μετά και τρίζουν τα κόκκαλα των θυμάτων της αρμένικης γενοκτονίας (είχε κι εκεί ανήλικα παιδιά, αν ενδιαφέρει αυτή η πληροφορία). Αλλά ούτε αυτό είναι το σημαντικότερο. Το θέμα είναι ότι στο θέμα του αντισημιτισμού, όπου δίψα για αίμα αναβλύζει από τις πιο ευγενικές ψυχές αυτής της κοινωνίας, όλα τα έντυπα και οι εφημερίδες, πολιτικά ή μη, κατεβάζουν μια σκάλα στην κλίμακα της ευαισθησίας τους, ή, καλύτερα, ανεβάζουν μια σκάλα στην κλίμακα των ανομολόγητων δολοφονικών τους ενστίκτων.
The Jews did it!
Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της διαστρέβλωσης/κατασκευής ειδήσεων εις βάρος του “εβραϊκού κράτους”, αξίζει να αναφέρουμε 5-6 παραδείγματα.6 Σε αυτά τα παραδείγματα, πρέπει να σημειωθεί, αυτό που βλέπει κανείς δεν είναι απλά η μεροληπτική θέση ενός δημοσιογράφου αλλά και οι στιγμές όπου οι δημοσιογράφοι, επιτελώντας το επάγγελμά τους, δηλαδή εμπορευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο, συμβάλουν μέγιστα ώστε αυτός ο πόνος να μην βρει τέλος.
1. Ο Jon Donnison του BBC ανέβασε στο tweeter τουμια δραματική φωτό δυο παιδιών που τραυματίστηκαν στον πόλεμο [υποτίθεται στην γάζα] χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να επαληθεύσει την αυθεντικότητα της φωτόγραφίας. Αποδείχτηκε, τελικά, ότι τα παιδια τραυματίστηκαν στην Συρία και όχι στη γάζα και οτι η φωτογραφία είχε πρωτοεμφανιστεί στις 28 Οκτωβρίου. Αργότερα, ο Donnison απολογήθηκε για το retweeting… ωστόσο με το αρχικό του retweet να έχει ξεπεράσει τους 7.000 followers και λαμβάνοντας σχεδόν 100 retweets о ίδιος, η απολογία ήταν ανεπαρκής και πολύ αργοπορημένη για να αποκαταστήσει το κακό.
2. BBC & CNN NEWS: Σε ένα άλλο περιστατικό, στις 14/12, επιστρατεύτηκε από τη χαμάς ή δυτικούς δημοσιογράφους, άτομο από την πλευρά των παλαιστινίων ο οποίος έπαιξε τον ρόλο του “τραυματία αμάχου” που … μεταφέρεται με φορείο στο ασθενοφόρο. Το βίντεο έπαιξε στο δελτίο ειδήσεων του BBC και του CNN. Μόνο που ξεχάστηκαν και δεν έκοψαν εκείνο το τμήμα του βίντεο όπου ο δήθεν τραυματίας, 30 δευτερόλεπτα αφότου τον είδαμε να μεταφέρεται ουρλιάζοντας στο ασθενοφόρο, εμφανίζεται όρθιος και υγιέστατος ανάμεσα σε άλλους Παλαιστίνιους κοντά στο ασθενοφόρο!!!7Το CNN έκανε απόπειρες μετά το συμβάν για να επιβεβαιώσει το οπτικό υλικόμε το πρακτορείο Reuters, το οποίο το είχε αρχικά διανείμει. Και αφού απέτυχε να πάρει μια ικανοποιητική απάντηση, το αφαίρεσε και απολογήθηκε.
3. Ο Clayton Swisher του Al-Jazeeraισχυρίστηκε στο δικό του tweeter ότι οι παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες σε ισραηλινούς αμάχους είναι νόμιμες σύμφωνα με το … δίκαιο πολέμου. Στην πραγματικότητα αν υπάρχει ένας στόχος στον περιορισμό του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει κατά την διάρκεια του πολέμου, είναι η προστασία των ζωών των αμάχων. Ο Swisher όχι μόνο λειτουργεί ως απολογητής της Χαμάς αλλά επίσης διαστρεβλώνει την έννοια των εγκλημάτων πολέμου. Μπορεί να είναι υπερβολικό να περιμένεις από δημοσιογράφους να κατηγορήσουν οποιαδήποτε πλευρά για εγκλήματα πολέμου. Αλλά το να τα αρνείσαι ξεπερνάει ακόμα και αυτό.
4. Μια από τις ταχύτερα εξαπλωνόμενες εικόνες της σύγκρουσης έδειχνε ένα νεκρό κορίτσι στα χέρια του παλαιστίνιου πρωθυπουργού της γάζας Ισμαήλ Χανιγιέ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το κορίτσι δεν σκοτώθηκε από το Ισραήλ,8 αλλά από μια άστοχη ρουκέτα που έριξε η δικιά του οργάνωση, δηλαδή η χαμάς. Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Αφού δεν ικανοποιήθηκαν να διαδίδουν φωτογραφίες παλαιστινίων παιδιών, οι προπαγανδιστές γέμισαν το tweetter και το facebook με εικόνες ενός ισραηλινού παιδιού που πληγώθηκε από παλαιστινιακές ρουκέτες-ισχυριζόμενοι ότι είναι μια μικρή παλαιστίνια που πληγώθηκε από ισραηλινές επιθέσεις.
Και υπάρχει και η αφθονία εικόνων σύριων παιδιών που και πάλι τα εκμεταλλεύονται ως παλαιστίνιους. Τουλάχιστον, βέβαια, η σύγκρουση στην Συρία επιτέλους τυγχάνει κάποιας προσοχής.
5. Guardian: Αυτό το σκίτσο του Βενιαμίν Νετανιάχου που δημοσιεύτηκε τις πρώτες μέρες του πολέμου προσφέρει τόσες πολλές διαφορετικές πτυχές της μηντιακής προκατάληψης, που είναι δύσκολο να ξεδιαλέξεις τις χειρότερες. Ας ξεκινήσουμε με την κλασσική αντισημιτική αλληγορία όπου το Ισραήλ χειραγωγεί και ελέγχει τις δυτικές κυβερνήσεις. Επίσης, υπάρχει ο ισχυρός υπαινιγμός ότι το πραγματικό κίνητρο πίσω από την επιχείρηση του Ισραήλ είναι η χειραγώγηση των εκλογών. […]
Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι οι περισσότερες παραχαράξεις και τα χειρότερα στερεότυπα αναπαράγονται εκ μέρους του δυτικού κόσμου και βασικά, εκ μέρους κάποιων από τα γνωστότερα media (οι New York Times έπονται και άλλα πολλά γνωστά media) σε χώρες που θα ‘λεγε κανείς ότι είναι φιλο-ισραηλινές. Αλλά εδώ έχει σημασία να θυμόμαστε το πόσο βαθιά περνάει ο αντισημιτισμός σαν πάθος κάθε φράξια και στρατόπεδο, πέραν συμφερόντων και ιδεολογιών, καθώς και το ότι τα αμερικάνικα/βρετανικά media είναι κυρίως και πρώτα απ’ όλα φιλο-αμερικανικά/φιλο-βρετανικά media αντίστοιχα. Δεν φαντάζεται, εξάλλου, κανείς πόσο γουστάρουν οι άγγλοι να βρίζουν το ισραήλ ως τη δολοφονικότερη μηχανή του κόσμου ενώ ουσιαστικά οι ίδιοι οι άγγλοι ήταν αυτοί που έστησαν για αιώνες και ακόμα απομυζούν τα πιο απίθανα μέρη τα οποία κατέκτησαν στο μεγάλο περιπετειώδες παιχνίδι που ονομάστηκε “βρετανική αυτοκρατορία”…
Ο πατριωτικός συμμαχικός άξονας αθήνας-τελ αβίβ (λέμε τώρα…)
Οι συμμαχίες, όμως, αυτές, οι συμμαχικοί άξονες κτλ δεν πουλιούνται σε τιμές ευκαιρίας μόνο εκτός ελλάδας. Αλίμονο. Είναι 17 νοέμβρη όταν γράφεται αυτό το κομμάτι – μεγάλη η χάρη της – και διαβάζουμε τις πιο mainstream εφημερίδες της ελλάδας, του ελληνικού κράτους και όχλου, και ψάχνοντας να δούμε πως καταγράφουν – τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις δηλαδή – το “θερμό επεισόδιο” μεταξύ χαμάς και ισραήλ. Θα νόμιζε κανείς πως διαβάζει το Sarajevo ή, τουλάχιστον, τον Ριζοσπάστη.
Η Καθημερινή είναι η μόνη εφημερίδα που δίνει ουδέτερη ενημέρωση για τα της μέσης ανατολής. Ουσιαστικά ο δημοσιογράφος ή μεταφραστής της Καθημερινής αναπαράγει το δελτίο που έβγαλε το Reuters. Ο τίτλος είναι ουδέτερος, περιγραφικός “Χτυπήθηκε το αρχηγείο της κυβέρνησης της Χαμάς.”9 Το άρθρο δεν έχει άποψη. Άρα κανείς από την Καθημερινή δεν μπορεί να βάλει συμπάθεια ή αντιπάθεια στο δημοσίευμα προς καμία πλευρά.
Στο “Έθνος” ο τίτλος γράφει: “830 αεροπορικές επιδρομές: Το Ισραήλ σφυροκοπά τη λωρίδα της γάζας.”10 Από τον τίτλο και μόνον η εφημερίδα παίρνει θέση. Αναφέρει μόνο τις ισραηλινές πολεμικές δραστηριότητες σαν να πρόκειται για ένα έργο με έναν μόνο ρόλο, του ισραήλ. Μόνο αν μπει κανείς μέσα στο άρθρο θα δει ότι οι τρεις νεκροί παλαιστίνιοι από τον βομβαρδισμό της γάζας “ήταν μέλη της οργάνωσης Ταξιαρχίες Εζεντίν αλ-Κάσαμ, του ένοπλου σκέλους της Χαμάς”, ενώ η χαμάς εκτόξευσε “τουλάχιστον 350 ρουκέτες.” Παραλείπουν, βέβαια, να πουν ότι εκτοξεύτηκαν σχεδόν όλες σε κατοικημένες περιοχές.
Στο ΒΗΜΑ : “Ιεριχώ: Πάνοπλοι Ισραηλινοί εναντίον άοπλων Παλαιστινίων. Ανταπόκριση του «Βήματος» από τη Δυτική Οχθη.” Το «Βήμα» έστειλε ανταποκρίτρια στην περιοχή για να πει ότι η ίδια “βρέθηκε σε μια διαμαρτυρία Παλαιστινίων κοντά στην Ιεριχώ. Οι διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα κατά της ισραηλινής κατοχής που δεν τους επιτρέπει ούτε να μετακινούνται ελεύθερα από την μια παλαιστινιακή πόλη στην άλλη. Αοπλοι, συγκεντρώνονται κοντά σε ισραηλινό σημείο ελέγχου αλλά διστάζουν να κινηθούν μέσα στο έδαφος του Ισραήλ. Πάνοπλοι άντρες της ισραηλινής στρατιωτικής αστυνομίας παρατάσσονται απέναντί τους. Η κατάσταση κρέμεται από ένα σκοινί. Μια πέτρα να ρίξει ένας Παλαιστίνιος θα λάβει σφαίρες ως απάντηση. Οι Ισραηλινοί τους ανέχονται για λίγη ώρα, ώσπου λαμβάνουν την εντολή να τους διαλύσουν με κάθε μέσο. Ο αέρας βαραίνει από τα δακρυγόνα. Εντρομοι οι Παλαιστίνιοι υποχωρούν προς την Ιεριχώ. Οι ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν μέσα στην πόλη για να τελειώσουν τη δουλειά.11” Για να τελειώσουν τη … δουλειά. Η σύγκρουση αναπαρίσταται ως η μάχη μεταξύ του πανίσχυρου γολιάθ-ισραήλ και του άοπλου δαυίδ που ούτε την σφεντόνα του δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Σε δεύτερο άρθρο του “Βήματος”: “Βόμβες στο αρχηγείο της Χαμάς. Συνεχίζονται οι επιδρομές του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας – 34 Παλαιστίνιοι νεκροί και τρεις Ισραηλινοί από την Τετάρτη.”12 Τα νούμερα των νεκρών τίθενται στο άρθρο απροβλημάτιστα. Ό,τι δηλώνει η κάθε πλευρά. Τότε τι νόημα έχει να έχει στείλει κανείς ανταποκριτή στην περιοχή; Έλα μου ντε.
Το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, επίσης σαν την Καθημερινή, αναπαράγει-μεταφράζει απλώς ειδήσεις από πρακτορείο ειδήσεων: “Παλαιστινιακά Εδάφη. Το Ισραήλ βομβάρδισε το στρατηγείο της Χαμάς.13” Πάλι, έργο για ένα ρόλο στον τίτλο. Η σύγκρουση γίνεται μόνο “στα παλαιστινιακά εδάφη”. Οι τρεις ισραηλινοί πολίτες άραγε που σκοτώθηκαν, στη γάζα;
Αυτή είναι, λοιπόν, η ειδησεογραφία μιας ημέρας των τεσσάρων πιο mainstream ελληνικών εφημερίδων. Λέγεται, άραγε, αυτό συμπάθεια προς το ισραήλ βάσει του πατριωτικού άξονα ελλάδας-ισραήλ; Χμ. Όντως θα ήταν ένα εθνικό-κρατικό συμφέρον να αρχίσει κανείς να επαινεί – φυσικά και μέσα από τα μμε – τους συμμάχους του, έστω και όψιμους, και να υπονομεύει τους αντιπάλους του ή έστω τους αντιπάλους των συμμάχων του. Αυτό είναι σχεδόν φυσικό. Για όλα τα κράτη του κόσμου. Το κάνουν. Ανερυθρίαστα. Ναι, ναι, ναι. Γίνονται τέτοια κακά πράγματα εις βάρος της ανεξάρτητης πληροφόρησης σε τούτο τον άδικο κόσμο. Στην ελλάδα γιατί, όμως, δεν γίνεται; Εκτός αν το “ΒΗΜΑ” κι ο δημοσιογραφικός οργανισμός ΔΟΛ δεν είναι “κράτος”, δεν αποτελούν δηλαδή μηχανισμό με ερείσματα μέσα στο κράτος ή δεν μιλάνε τη γλώσσα του κράτους… Γιατι πρέπει κανείς να αναρωτηθεί για αυτο.
α) γιατί το να … “ξεχνάς” να πεις ότι η Χαμάς έριξε πάνω από 120 ρουκέτες στο Ισραήλ πριν από τις 13 Νοέμβρη και την εκτέλεση του δολοφόνου Τζαμπαρί (στρατιωτικός διοικητής της χαμάς που, μεταξύ άλλων, το 1998 χτυπώντας ισραηλινό σχολικό λεωφορείο στη γάζα, σκότωσε δύο παιδιά), δεν πιστεύουμε ότι είναι τυχαία παράλειψη από τα media ενός κράτους (του ελληνικού) που θα θέλανε υποθετικά να ενισχύσουν το σύμμαχο-κράτος (ισραήλ).
β) γιατί το να λες ψέμματα, διαστρεβλώνοντας τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των δύο εμπόλεμων μερών, λέγοντας μάλιστα ότι οι άραβες της παλαιστίνης συγκρούονται με αυτοσχέδιες ρουκέτες και … σφεντόνες, ενώ και ο πιο βλάκας θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτή τη φορά η χαμάς είχε αναβαθμισμένο οπλοστάσιο με τους ιρανικής προέλευσης πυραύλους Fajr (βεληνεκούς 78χλμ) που για πρώτη φορά έπεσαν μέσα στο τελ αβίβ, είναι κι αυτό ένα στοιχείο που δείχνει ότι καμιά συμμαχία ελλάδας-ισραήλ δεν συμβάλει έτσι από μόνη της σε κάποια αντικειμενική ενημέρωση…
γ) γιατί το να “ξεχνάς” να πεις ότι οι άραβες παλαιστίνιοι της γάζας χρησιμοποιούν άμαχους παλαιστίνιους ως “ανθρώπινες ασπίδες” μέσα στα κτίρια και τις ταράτσες από όπου εκτοξεύουν ρουκέτες και πυραύλους προς το ισραήλ, κι αυτό δεν δείχνει κάποια ελληνικά φιλο-ισραηλινά συναισθήματα. Και να το “ξεχνάς” ακριβώς αυτό, ενώ ακόμα και οι ίδιοι οι της χαμάς δεν παύουν να το αναφέρουν: «Για τους πολίτες της Παλαιστίνης ο θάνατος έχει γίνει μία ενασχόληση στην οποία διαπρέπουν οι γυναίκες αλλά και όλοι οι άνθρωποι σε αυτή τη γη. Οι ηλικιωμένοι διαπρέπουν, οι τζιχαντιστές [δηλ. οι τρομοκράτες] διαπρέπουν, και τα παιδιά διαπρέπουν. Συνεπώς δημιουργούν μια ανθρώπινη ασπίδα [η έμφαση δική μου] από γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους εναντίον της σιωνιστικής βομβαρδιστικής μηχανής».14
δ) γιατί όταν φτιάχνεις το προφίλ των θυμάτων των αράβων δίνοντας στοιχεία για την προσωπική τους ζωή, προσπαθώντας να προκαλέσεις συγκίνηση και συμπάθεια, ενώ για τα θύματα από πλευράς ισραήλ, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ο αριθμός τους, επίσης δεν φαίνεται να το επιτάσσει αυτό κάποιος υποτιθέμενος στρατηγικός άξονας ελλάδας-ισραήλ… Π.χ. στις 15/11/2012, αναφέρεται στο “ΒΗΜΑ” πως γυναίκα από την γάζα που σκοτώθηκε ήταν έγγυος. Ωστόσο, ενώ υπήρχε και ισραηλινή νεκρή από το νότιο ισραήλ, εκεί δεν αναφέρθηκε ότι κι αυτή η γυναίκα ήταν έγγυος. Τέτοιες αηδίες δηλαδή.
Αυτό που φαίνεται εδώ είναι μια οφθαλμαπάτη. Σα να κατελήφθη το διευθυντικό συμβούλιο του ΒΗΜΑτος από τον Ριζοσπάστη και τις χειρότερες σέχτες στα αριστερά του. Δεν είναι, όμως, έτσι. Στην ουσία, όταν πρόκειται για το ισραήλ, κι ο Ριζοσπάστης … ριζοσπαστικοποιείται. Η διαφορά του με τη χρυσή αυγή όλο και απαλείφεται. Οι υπόλοιπες φράξιες, οι λιγότερο ριζοσπαστικές από τα αυγά και τους κνίτες, γίνονται ΒΗΜΑ τουλάχιστον. Μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό κρίσης εν ελλάδι όπου τα πάντα μετατοπίζονται δεξιότερα, από το κοινοβούλιο μέχρι εκτός, η νεο-ανάδυση του θέματος του … ισραήλ, προσκαλεί τους πάντες για ένα αριστερό διάλειμμα. Τι συμμαχικοί άξονες αθήνας-τελ αβίβ και μαλακίες, εδώ είναι ώρα για ικανοποίηση βαθύτερων ελληνικών συνηθειών. Και δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα γινόταν αν το ΒΗΜΑ και οι άλλες … ριζοσπαστικές εφημερίδες ικανοποιούσαν στο απόλυτο τις ορέξεις του ελληνικού κοινού. Θα είχαμε τη μεταφορά του “φαινομένου” των αγανακτισμένων, έξω από την ισραηλινή πρεσβεία στην αθήνα. Αλλά κρατάνε τα λουριά, ευτυχώς, για λίγο ακόμα. Μέχρι κι οι μπάτσοι – σε ένδειξη καλής διάθεσης – ανήμερα της διαδήλωσης της 17/11/2012, άφησαν τους κνίτες να φτάσουν έξω από την πρεσβεία, παρόλο που είχαν κλείσει αρχικά το δρόμο για ένα τέτοιο δρομολόγιο. Τελικά συμφώνησαν κι αυτοί. Τέτοια ομοψυχία ούτε στο Σύνταγμα. Είπαμε, βολεύει τους έλληνες να κατηγορούν και κάποιον άλλον για το κακό τους το ριζικό. Και οι εβραίοι είναι μόνιμα στη λίστα με τους στόχους.
Ο πραγματικός συμμαχικός άξονας αθήνας-βελιγραδίου (uncensored)
Οι τυφλωμένοι αντισημίτες αυτής της χώρας φτάνουν στο θρασύ επίπεδο του να ψέγουν κιόλας τα ελληνικά media για στάση υποταγής … προς το ισραήλ!!! Πιστεύοντας πως έχω ήδη απαντήσει σε αυτό, θα τους θυμήσω απλά πως ήταν στην ελλάδα τις παλιές καλές εποχές που υπήρχε μια πραγματική εθνοπατριωτική συμμαχία, αυτή του πραγματικού άξονα αθήνας – βελιγραδίου: παρακάτω παραθέτω δύο-τρία βιντεάκια που αξίζει να δει κανείς (τα δύο προέρχονται από ενημερωτικές εκπομπές) για να καταλάβει πως είναι να είσαι κομμάτι ενός συμμαχικού άξονα…
1. Βίντεο Σκάϊ – εκπομπή 15
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=dGFciBREmDY[/youtube]
2. Βίντεο Μέγκα – εκπομπή 16
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=uPSW7n-zxkQ&playnext=1&list=PLk5exy_AeDwO4HoQeu5rG_-hbQOpffriN[/youtube]
3. Βίντεο Αντέννα – Καλλιστεία (η δεύτερη δήλωση κατά σειρά) 17
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=A-EVKuis7_k[/youtube]
Και κάτι ακόμα. Αυτό το κακό με το να κάνει κανείς αντιεθνικιστική κριτική στη χώρα του (ελλάδα) με το επιχείρημα: “κοιτάξτε τους! συνεργάζονται με τον διάβολο (το ισραήλ)!”, έχει παραγίνει. Και βασικά κάποιος πρέπει να τους πει ότι “αυτό δεν είναι αντιεθνικιστική κριτική!”. Κι αυτό γιατί αν ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με το πόσο ιμπεριαλιστικό ήταν/είναι το ελληνικό κράτος σε σχέση με το ισραηλινό, πόσο έχουν επεκταθεί τα σύνορα του από τότε που ιδρύθηκε το καθένα από τα δύο αυτά κράτη, από πόσους διαφορετικούς πληθυσμούς έχει περάσει με σπαθί και με σταυρό το καθένα από αυτά τα δύο κράτη, τότε απλά θα πρέπει να είναι τυφλός ή αντισημίτης για να χρησιμοποιεί την ελληνοισραηλινή συμμαχία ως μέσο κριτικής του ελληνικού κράτους! Για να μην πούμε πάλι για τη θάλασσα με τα σκατά όπου ψαρεύουν.
Για τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους που δεν μας αρέσει ούτε αυτό το ξέπλυμα της ελληνικής κοινωνίας αλλά ούτε και το βρώμικο μπάνιο στα νερά της ελληνίλας, πρέπει να έχουμε υπόψη μας δύο στιγμές της κουβέντας γύρω από το εβραϊκό κράτος.
Η μία στιγμή είναι αυτή που διεξάγεται μια συζήτηση με αυτούς που επιθυμούν το θάνατο του εβραίου – κάθε ολιγωρία και συναίνεση εκεί, σε μια τέτοια κουβέντα, είναι απλώς μια κατάφαση στη λείανση του Ολοκαυτώματος, μια μίνι προετοιμασία στο μυαλό μιας νέας καταστροφής. Οι εβραίοι είναι λίγο λιγότεροι από 6 εκατομμύρια στο ισραήλ. Δεν μας παίρνει και δεν τους παίρνει για μια νέα καταστροφή.
Επιπλέον, ας πούμε για τη δεύτερη στιγμή, που ‘ναι και η σημαντικότερη: το τι γνώμη θα κρατήσουμε εμείς σε μια κουβέντα στην ελλάδα δεν θα σώσει κανέναν εβραίο από τις χαμασικές ρουκέτες. Μόνον ο ισραηλινός στρατός θα το κάνει αυτό.
Απαραίτητη, όμως, αξιοπρεπής στάση είναι ότι στην τελική, συνεπείς αναρχικοί/ αυτόνομοι ή μη, ζούμε εδώ, στην ελλάδα, κι εκεί πρέπει να γυρίζουμε την κουβέντα. Αυτός ο λαός, ο ελληνικός, έχει κάμποσα πτώματα στο στόμα, πολλά από αυτά είναι εβραϊκά.
Ας μη σηκώσει κανείς και καμιά αυθάδειες από τα εθνίκια, όταν οι παππούδες τους έκαναν τα εγκλήματα που έκαναν στη Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα, τα Γιάννινα με την εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Ας μην αφήσει καμιά και κανείς τους αντισημίτες να μας πούνε για εποικισμούς στη γάζα όταν οι ίδιοι είναι έποικοι στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Κανείς και καμιά να μην ανεχτεί κιχ από τους έλληνες για ντεμέκ “φιλο-αραβικές” (βασικά “αντι-ισραηλινές”) φιλανθρωπίες όταν αφήνουν ανενόχλητους τους νεοναζί και τους μπάτσους να σκοτώνουν σωρηδόν, άραβες και μη, μετανάστες στην ελλάδα.
Εν ολίγοις, (θα) καταλήγουμε και πάλι στα ίδια:
ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ!
Stepanyan TSP, 29/11/2012
[Το κείμενο άρχισε να γράφεται κατά την περασμένη πολεμική σύγκρουση μεταξύ χαμάς και ισραήλ. Παρόλο που ήδη κηρύχτηκε εκεχειρία μεταξύ των δύο μερών, το κείμενο δημοσίευεται γιατί ούτως ή άλλως φαίνεται ότι θα συνεχίσει να ισχύει και να κυκλοφορήσει και στην … αμέσως επόμενη σύρραξη. Θα το υπενθυμίσω και τότε. Στη διαμόρφωση του κειμένου και για τη μετάφραση κάποιων από τα στοιχεία που παρατέθηκαν, συνέβαλε ο σύντροφος Stoyan.]
1 http://www.haaretz.com/ Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ επί μακρόν με το επίπεδο των ισραηλινών media – δεν έχει και νόημα – θα πω απλά, παρεμπιπτόντως, ότι αν τα ελληνικά media είχαν έστω μια τζούρα εσωτερικής κριτικής από αυτήν που αναπτύσσει η Haaretz στα άρθρα της εναντίον του ισραηλινού κράτους, τώρα θα έβλεπαν πως μπαίνει λουκέτο στα γραφεία τους.
6 Τα παραδείγματα αυτού του μέρους του κειμένου προέρχονται από έρευνα του Honest Reporting και η μετάφραση του άρθρου της έρευνας που ενσωματώνεται εδώ, έγινε από τον σύντροφο Stoyan. Όλες οι φωτογραφίες και το πλήρες στόρι μπορεί να βρεθεί εδώ Top media fails: the media war hall of shame, http://honestreporting.com/top-5-media-fails-the-media-war-hall-of-shame/