Πριν 2 Παρασκευές, στις 05 του Ιούλη, η συλλογικότητα Antifa Kallithea διοργάνωσε ένα antifa hip hop live στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα. Με τούτα και με ‘κεινα σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, οι antifa πυρήνες της πόλης απλώνονται και διεκδικούν χώρο δικό τους από γειτονιές που φασίστες, μπάτσοι και ελληναριό θέλουν να ρημάξουν προς όφελος τους. Η Καλλιθέα είναι από αυτές τις άγνωστες γειτονιές που μάθαινε κανείς από το Ιντιμίντια, ‘πως παίζει πρόβλημα’, ‘δεν είναι ασφαλής’ και άλλα τέτοια. Η Καλλιθέα έχει, λέγανε, φασιστικό πρόβλημα. Οι φασίστες, λέγανε οι συριζαίοι, κερδίζουν έδαφος στα σχολεία.
Η πλατεία Δαβάκη, βέβαια, όπου έγινε η συναυλία στις 5 Ιούλη, είναι ένας χώρος που σφύζει από ζωή καθημερινά, χώρος που αράζουν μετανάστες από παντού, μετανάστριες από παντού (και με μαντήλες!) και πιτσιρίκια μεταναστών που ζυμώνονται ωραία, αλήτικα και πλατειακά: με λίγα λόγια η πλατεία Δαβάκη και ένα κομμάτι της Καλλιθέας είναι χάρμα οφθαλμών. Δίπλα στην πλατεία εκτείνονται οι κεντρικές λεωφόροι της μεγάλης αυτής αθηναϊκής συνοικίας, πάνω στους τοίχους των οποίων θα δει κανείς αποτυπώματα μιας μάχης. Έξω από σχολεία, αντιφασιστικά συνθήματα δίνουν και παίρνουν και τα φασιστικά, χρυσαυγιτικά κτλ, σβησμένα ή αφημένα ημιτελή, δείχνουν πως η Καλλιθέα και αντιφασίστες/στριες έχει και επιμονή και όρεξη για δουλειά δρόμου έχουν όλες/οι αυτοί. Η ελπίδα όλων μας!
Η συναυλία ετούτη δεν ήταν το πρώτο άνοιγμα στη γειτονιά που έκανε το Antifa Kallithea. Πρόκειται για μια συλλογικότητα αντιφά που βγάζει έντυπα, αυτοκόλλητα κι αφίσες συχνά, συλλογικότητα που παρεμβαίνει, μοιράζει και χώνεται εκεί που δεν την σπέρνουν, συλλογικότητα που έχει ξανα-απλώσει και στο πρόσφατο παρελθόν το πόδι της πάνω σε πλατείες, στον ηλεκτρικό, σε κεντρικούς και μη δρόμους. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα περίπου χρόνο που παρακολουθώ τη δράση τους. Με λίγα λόγια είναι διάολοι και διαόλισσες και δεν αστειεύονται αυτοί/ες του Antifa Kallithea…
Όλα αυτά… στην Καλλιθέα τα ξέρουν κι οι φασίστες. Ξέρουν τι παίζει στην Δαβάκη κάθε απόγευμα, ξέρουν για τις μαντήλες, ξέρουν για τα πιτσιρίκια που κοινωνικοποιούνται – και μάλιστα μερικά μπορούν να σου μάθουν και πως είναι το “γαμώ τους έλληνες!” στα ρομά αλβανικά, ξέρουν επίσης ότι στους τοίχους κυριαρχεί το αντιφά, ότι στα σχολεία παίζουν αντιδράσεις και οργάνωση και πόλωση, ότι στις γειτονιές τα βράδια μπορεί να πέσει καμιά φάπα από τον ουρανό. Τα ξέρουν όλα αυτά. Και, μάλλον, τους φασίστες ‘τους χαλάνε το όνομα’ όλα αυτά. Το όνομα που φτιάξανε με επιθέσεις με μαχαίρια στα μουλωχτά π.χ. στον ηλεκτρικό της Καλλιθέας. Γιατί τέτοιο όνομα φτιάξανε, όχι κάτι περισσότερο.
Ε, αυτό γυρεύανε, λοιπόν, οι φασίστες στην Καλλιθέα στις 5 Ιούλη. Γυρεύανε να πάρουνε το αίμα τους πίσω, να δείξουν παρουσία σε μια συνοικία “δικιά τους”… να δείξουν ότι ακόμα υπάρχουν και, βέβαια, ίσως επειδή είχαν αυξηθεί οι φάπες που αρπάζανε, να δείξουν ξανά ότι είναι σκληροί, αμείλικτοι και τα ρέστα απέναντι στα δύο ειδών υποκείμενα που τους ενοχλούν τόσο πολύ: τους μετανάστες και τους οργανωμένους αντιφασίστες.
Η μαλακία τους, ίσως η μόνη μαλακία τους ήταν ότι δεν πήραν στα σοβαρά τους και τις διοργανώτριες του hip hop live. Και το γεγονός πως, μερικές φορές, για άγνωστες μέχρι τώρα αιτίες, στην παγκόσμια ιστορία, έχουν εμφανιστεί υποκείμενα εδώ κι εκεί, που τα καταφέρνουν καλά, ίσως και καλύτερα απ’ άλλους, ακόμη κι αν δεν αβαντάρονται από μια σιχαμένη κοινωνική πλειοψηφία, ακόμη κι αν δεν έχουν μισθό και μηχανισμό διαταγών.
Τα λάιβ, ως γνωστόν, δεν θέλουν μόνο ηχεία και μπάντες, θέλουν κι άλλα πράγματα, θέλουν έντυπα και λάιβ κουβεντούλα, αλλά θέλουν επίσης γυναίκες και άντρες σε ομάδες περιφρούρησης. Και πάνω απ’ όλα συλλογική αποφασιστικότητα και δέσμευση, πολιτικό σκεπτικό και τόλμη. Εντάξει, δε λέω, δύσκολα ποντάρεις σε όλα αυτά τέτοιους καιρούς. Αλλά να που κάπου-κάπου υπάρχουν όλα αυτά.
Κι οι περιφρουρήσεις λειτουργούν κι οι φασίστες τρέχουν προς τα πίσω μαζεύοντας τα κομμάτια τους… Γιατί αυτό πήραν οι φασίστες στις 5 Ιούλη του 2013 στην Καλλιθέα: τα πόδια στη μασχάλη.
Μας λείπουν τελευταίως τέτοιες ωραίες ιστορίες, αλλά όπως και να ‘χει, δεν είναι μόνον η ιστοριούλα που ακούμε και μεταδίδουμε…
Πρέπει να δούμε, σκέφτομαι, τι παίρνουμε οι υπόλοιπες και οι υπόλοιποι από μια τέτοια ιστορία. Διαβάζοντας την αφίσα που βγάλανε κάποιοι από τους antifa πυρήνες της πόλης, σκέφτομαι, ότι αυτοί οι άνθρωποι – πέρα από μια απόκρουση φασιστών – που πλέον καταχωρήθηκε στην κινηματική τους αντιφασιστική εμπειρία (χρήσιμο και τούτο: τα νικηφόρα τετ-α-τέτ με τον εχθρό που έχει σάρκα και οστά δεν είναι δεδομένα), διέδωσαν διά της πράξης, έμπρακτα δηλαδή, και κάποια ακόμα σωστά πράγματα που, μακροπρόθεσμα, είναι πιο σημαντικά από την ίδια την ιστορία ίσως.
Έσπασαν, ας πούμε, τον μύθο ότι ο αντιφασισμός είναι για τους μάτσο γυμναστηριακούς άντρες. Έσπασαν τον μύθο ότι ο αντιφασισμός είναι για μεγάλα και κακά όπλα, που τα κουσουμάρουν μεγάλοι και κακοί τύποι που εκπαιδεύονται σε μεγάλες και κακές πολεμικές τέχνες. Έσπασαν τον μύθο του παραλυτικού φόβου αλλά και της δήθεν ‘αυθόρμητης’ αλλαζονείας αλλά και του ότιναναι, όπως να ‘ναι με όποιους να ‘ναι αντιφασισμού… Έσπασαν τον μύθο ότι στην εποχή των εγώ (με τα ποτάκια και τα λεφτάκια και τις καβατζούλες και τις σύριζα ελπίδες) και καλά δεν δουλεύουν οι ομάδες και οι συλλογικοποιήσεις. Έσπασαν τον μύθο ότι για να σκέφτεσαι και να πράττεις ισότιμα στις έμφυλες σχέσεις, πρέπει να ‘σαι είτε καλεσμένος σε κλειστές θεωρητικές σάλες, είτε να ‘χεις κάνει την ηττοπάθεια της ιδιωτικής σφαίρας δεύτερη σου φύση. Έπασαν με λίγα λόγια διάφορα κόλπα της αριστεράς, στα οποία είναι η αλήθεια μπόλικοι και μπόλικες βολευτήκαμε τα τελευταία χρόνια. Και έσπασαν στην πράξη.
Οι μύθοι σπάνε όταν δεν υπάρχει πια δομή συμβολική να τους κρατήσει, όταν καταρρέουν τα κλασικά πόστα και καταρρέουν μαζί κι οι ασταθείς ή/και θεαματικές δομές που στηρίχτηκαν σε μια πολυτέλεια πως “δεν είμαι εγώ που μαχαιρώνομαι/χτυπιέμαι/τυραννιέμαι” στη χώρα των μπάτσων, των ελλήνων και των ναζί. Χάνουν το νόημα τους όλα αυτά. Όπως χάνει το νόημα της και η κάθε ‘πίεση’ στον κάθε κάθε φώτη κουβέλη, η οποία θα πάει στα σκουπίδια μαζί με τον κάθε φώτη κουβέλη που αναζητά δουλειά σε ένα νέο σκηνικό φασισμού στο οποίο τελείωσαν όμως οι ρόλοι αριστερού ψάλτη. Έτσι ξηγιέται η εποχή μας κι αναμφισβήτητα είναι δύσκολη, πρωτόγνωρη, γεμάτη φόβους κι αναχώματα. Αλλά ταυτόχρονα είναι κι ωραία, τουλάχιστον όταν την αντιμετωπίζεις στηριζόμενος/η στις δικές σου δυνάμεις, των συντρόφων και των συντροφισσών σου.
Stepanyan TSP, 15 – 07 – 2013