Γιατί, μολονότι δεν υποστηρίζω κανέναν πόλεμο και καμιά αιματοχυσία σε όλο τον πλανήτη, βλέπω πως οι αριστερές οργανώσεις που παίρνουν θέση υπέρ των Αράβων της Παλαιστίνης, δεν κάνουν καμία αναφορά στο εναρκτήριο γεγονός του πολέμου, ότι απήχθησαν και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ τρεις Εβραίοι πιτσιρικάδες από τη Χαμάς γιατί το έγκλημα τους ήταν να γεννηθούν Εβραίοι… Είναι, λοιπόν, αυτά προϊόν κάποιου ειρηνόφιλου σκεπτικού;
Γιατί, όταν αργότερα δολοφονήθηκε ο νεαρός Άραβας ήταν αυτό, το «σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ» που κινητοποίησε ό,τι είχε και δεν είχε από κατασταλτικούς μηχανισμούς, συμπεριλαμβανόμενης και της μισητής Μοσάντ, για να βρει και να συλλάβει τους δολοφόνους του, ενώ το ίδιο διάστημα οι αντίπαλοι του προσφέραν και συνεχίζουν να προσφέρουν στοργή και βοήθεια στους δολοφόνους των τριών νεαρών Εβραίων και η αριστερά στην ελλάδα αυτό το ονομάζει «παλαιστινιακή αντίσταση»…
Γιατί αυτές οι «αντι-πολεμικές διαδηλώσεις» έξω από την ισραηλινή πρεσβεία δεν εναντιώνονται στα στρατιωτικά τούνελ της Χαμάς ούτε και στον οπλισμό που της παρέχει το Ιράν και η Χεζμπολάχ, ίσα-ίσα ελληνικές αριστερές οργανώσεις από την Κόντρα και το μετωπικό της σχήμα της Δικτύωσης για την Αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Ιντιφάντα Αντίσταση μέχρι το ‘Δίκτυο Σπάρτακος’ και τη ‘Διαδρομή Ελευθερίας’ υιοθετούν το σύνθημα «νίκη στα όπλα της αντίστασης», στα καταστατικά τους κείμενα, δε, υποστηρίζουν την «αντίσταση» των Αράβων εναντίον του Ισραήλ «με κάθε μέσο», πράγμα που εννοεί και τις ανατινάξεις μέσα σε καφετέριες και λεωφορεία στο Ισραήλ. Ένας από τους ηγέτες των αριστερών αυτών οργανώσεων, τέλος, έχει τιμηθεί από τον ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε. Στην δε απλή επισήμανση του διαδικτυακού τόπου Athens Indymedia πως οι χρήστες του δεν πρέπει να ζητωκραυγάζουν τις δολοφονίες πολιτών και κληρωτών στρατιωτών στο Ισραήλ, οι θαμώνες του εξεγέρθηκαν με τις πιο αισχρές αντισημιτικές προκαταλήψεις και θεωρίες συνωμοσίας. Είναι, λοιπόν, αυτά τα πιστεύω προϊόν κάποιας αντιπολεμικής διάθεσης;
Γιατί είμαι αρκετά καχύποπτος με την ένταση και τη μαζικότητα αυτών των διαδηλώσεων (μέχρι και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε, φορώντας μια κεφίγια), με αφορμή όπως λένε μια αιματοχυσία, όταν καμία διαδήλωση δεν έκαναν οι ίδιοι άνθρωποι και καθόλου δεν κόπτονται για την τριετή πλέον αιματοχυσία στη Συρία με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, για τους αποκεφαλισμούς και τους απαγχονισμούς 1.500 ανθρώπων στο Ιράκ μέσα στον τελευταίο μήνα, για τη δολοφονία τουλάχιστον 50 αριστερών και συνδικαλιστών από νεοναζί στις αρχές του περασμένου Μάη. Δεν είναι περίεργο να εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν στο στόχαστρο είναι το ‘εβραϊκό κράτος’ απέναντι σε όλα τα περιστατικά αιματοχυσιών στον πλανήτη, για τα οποία όμως συνήθως καμία διαδήλωση δεν θα διεξαχθεί και, συχνά, κανείς δεν θα ενημερωθεί καν;
Γιατί έχω δει παραπάνω από μια φορά να κατασκευάζονται ειδήσεις από τους Άραβες της Παλαιστίνης αλλά και από τα δυτικά πρακτορεία (REUTERS, BBC, κτλ) παίρνοντας μια καθόλου αντικειμενική στάση απέναντι στην ισραηλινο-αραβική διένεξη κι αυτό τουλάχιστον με προβληματίζει για τους σκοπούς των δημοσιευμάτων αυτών. Δεν προβληματίζει κανέναν άλλον;
Γιατί βλέπω επιλεκτικές ευαισθησίες εκ μέρους των αριστερών αυτής της χώρας απέναντι σε «κακόμοιρους Παλαιστίνιους» όταν αυτοί πολεμούν κάπου μακριά από την ελλάδα το λεγόμενο «σιωνιστικό κράτος», ενώ όταν αυτοί οι ίδιοι Παλαιστίνιοι στιβάζονται ως μετανάστες στα ελληνικά στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, η «ευαισθησία» πάει περίπατο… και ξαφνικά, ακόμα κι αυτός που φοράει την κεφίγια έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, ναι ο αρχηγός του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, σφυράει αδιάφορα, μιλώντας για «το πρόβλημα» της μετανάστευσης. Οι άραβες, άρα, έχει αξία να ζουν μόνον όσο ζουν και πεθαίνουν στη μέση ανατολή;
Γιατί βλέπω κι άλλες επιλεκτικές ευαισθησίες εκ μέρους των αριστερών αυτής της χώρας να παρομοιάζουν μια χώρα σαν το Ισραήλ με το «άπαρτχαϊντ» και τους «ναζί», όταν η ίδια τους η χώρα έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά εξόντωσης εβραίων στην Ευρώπη κατά τον Β’ Π.Π. – που σημαίνει ότι ελάχιστοι από τους έλληνες χριστιανούς προσφέρθηκαν για να βοηθήσουν στη διάσωση τους, διαθέτει έναν εθνικό ύμνο που τραγουδά, μεταξύ άλλων, τη σφαγή χιλιάδων μουσουλμάνων και εβραίων κατά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, δεν αναγνωρίζει καμία μειονότητα στο εσωτερικό της χώρας, έχει εκλεγμένο νεοναζιστικό κόμμα που παίρνει 7% στις εκλογές και πρώην νεοναζί υπουργούς, είναι πρώτη στον αντισημιτισμό στην Ευρώπη, πρώτη στις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Ρομά μέσα στην Ε.Ε., αθωώνει λιμενικούς που έχουν κατηγορηθεί από μετανάστες για τον πνιγμό των παιδιών τους στο Αιγαίο, αθωώνει επίσης μεγαλο-αγρότες που πυροβολούν μετανάστες-εργάτες γης στα χωράφια τους επειδή οι τελευταιοι ζητήσαν τα δεδουλευμένα τους και διατηρεί στρατόπεδα κράτησης μεταναστών με 10.000 κρατούμενους εντός τους. Γιατί να μην κοιτάει, λοιπόν, κανείς/καμιά τα χάλια της χώρας όπου μένει, αντί να προσφέρει άλλοθι στις αθλιότητες του κράτους του/της, κι έτσι να αφήσει τους ισραηλινούς και τους άραβες της Παλαιστίνης να βρει ο καθένας ποιον πρέπει να βρίσει στο εσωτερικό της χώρας του;
Γιατί βλέπω κάθε φορά που ένας πόλεμος διεξάγεται στη Μέση Ανατολή να βγαίνουν αντίστοιχοι λόγοι από μεγάλα κομμάτια της ευρωπαϊκής αριστεράς, μιας αριστεράς που π.χ. στην Αγγλία φαίνεται να έχει ξεχάσει το παρελθόν της ίδιας της Αγγλίας, της δολοφονικής βρετανικής αυτοκρατορίας που ακόμη και σήμερα οφείλει την ανάπτυξη της στα πόσα έχει κλέψει από όλες της τις αποικίες, μιας αριστεράς που π.χ. στη Γερμανία έχει ξεχάσει μάλλον το Ολοκαύτωμα και με ορμή ξαναμπαίνει στο κυνήγι των Εβραίων που γλίτωσαν από το κυνήγι της 70 χρόνια πριν, εξαπολύοντας εν έτει 2014 συνθήματα στις διαδηλώσεις της όπως «οι Εβραίοι στους θαλάμους αερίων!», μιας αριστεράς που π.χ. στη Γαλλία έχει μάλλον ξεχάσει τα πτώματα της Αλγερίας, έχει κλείσει τα μάτια της απέναντι στις μόλις φετινές επεμβάσεις του γαλλικού στρατού στην Αφρική, αλλάζει το θέμα όταν η κουβέντα πάει στο μεγάλο αποκλεισμό των μεταναστών στα προάστια του Παρισιού και διεξάγει ένα άθλιο κυνήγι και μαζικές απελάσεις εναντίον των ρομά… Γιατί να συμμετέχει, λοιπόν, καμιά και κανείς από εμάς σε αυτή την υποκρισία;
Γιατί όντας ενάντια σε κάθε φασισμό, έχω διαβάσει κι έχω ασχοληθεί με το έγκλημα των εγκλημάτων, το Ολοκαύτωμα, καταλαβαίνοντας την εξοντωτική φύση του αντισημιτισμού, καθώς και ότι αυτός ο αντισημιτισμός δεν έπαψε να υπάρχει μετά το 1945. Ιδιαίτερα, δε, με τις εικόνες, τα πλακάτ, τα συνθήματα και τους στόχους του σημερινού αντι-σιωνιστικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη και εκτός αυτής, δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να ξεχωρίσω αντισημιτισμό και αντι-σιωνισμό και, σίγουρα, μια αντι-πολεμική διαδήλωση με αντισημιτικές εκφράσεις δεν μπορώ να ανεχτώ.
(σχόλιο υποψήφιας βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ)
Γίνεται, εξάλλου, να συγχωρήσουμε τον αντισημιτισμό μετά το Ολοκαύτωμα με οποιονδήποτε μανδύα κι αν φοράει; Δεν γίνεται!
StepanyanTSP, 04 Αυγούστου 2014.
(συντομα και η εκδοχη του παραπανω κειμενου στα αγγλικά)