[:en]Υπάρχουν δύο τριλογίες κειμένων, η μία νωρίς στα 2010-2011 που σχολιάζει πολιτικές εξελίξεις και κάνει ιδεολογική κριτική και η άλλη στα 2011-2012 που κάνει πολιτική χρήση της ιστορίας, Και οι δύο περιγράφουνε επαρκώς τα πρώτα σημάδια των ιδεολογικών σχημάτων που σήμερα ηγεμονεύουνε κατά κράτος στις συνειδήσεις των υπηκόων αυτού του κράτους, σε συντριπτικό βαθμό μάλιστα στην αριστερά, και βοηθήσανε σημαντικά στο να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση.
Η πρώτη:
Patriotism Crisis: a love story, Terminal 119, Ιούλιος 2010,
https://terminal119archive.wordpress.com/2010/07/08/patriotism-crisis-a-love-story/
Στη σκιά των σημαιοφόρων της πλατείας (στήνονται οι ‘λευκοί φρουροί’ του ελληνικού μέλλοντος), Antifa Casa del Campo, Ιανουάριος 2011,
http://antifa-ngt.espivblogs.net/?page_id=173
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της εθνομαλακίας… Antifa Casa del Campo, Αύγουστος 2011, http://antifa-ngt.espivblogs.net/?page_id=327
και η δεύτερη:
Ο Αντι-ιμπεριαλισμός ως αυτό που είναι: ένας μοντέρνος Εθνικισμός, Terminal 119, τ. 4, Δεκέμβριος 2011, σελ. 173-204.
Το εκκρεμές της Κρίσης ανάμεσα στο Έθνος και την Τάξη [μέρος β’: Η μεγάλη μάχη της Σαλονίκης], Terminal 119, Ιανουάριος 2012,
https://terminal119archive.wordpress.com/2012/01/17/nosotrostext/
Δεν είναι η βαϊμάρη, δεν είν’ δημοκρατία, είναι μόνο μια βοθροκοινωνία, StepanyanTSP, Δεκέμβριος 2012,
https://stepanyantsp.espivblogs.net/2012/12/05/einai-mono-mia/
bonus track: ο ελληνικός Φασισμός στο Μεσοπόλεμο. Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, τ. Α’, Antifa Scripta, 2013. (βλέπε ειδικά την εισαγωγή)
Ποιά είναι αυτά τα ιδεολογικά σχήματα; Πρώτον, oι ‘εθνικές ερμηνείες της κρίσης’ [π.χ. οι εθνικού τύπου «ταξικές αναλύσεις», οι οποίες επιτάσσουν την αποθέωση ‘του λαού’ και κάποιων γενικά και αόριστα ‘καταπιεσμένων’ (όσο ρατσιστές, μικροαστοί και κρατικοδίαιτοι είναι αυτοί) και η υιοθέτηση της αναλογίας του (μετα)πολεμικού σχήματος εθνικής συσπείρωσης: ‘κάτω η κατοχή-ζήτω το ΕΑΜ’] που καταλήγουν συνήθως στην αναζήτηση ‘προδοτών’ της πατρίδας για λιντσάρισμα. Δεύτερον, η πολύπλευρη υποβάθμιση του ρατσισμού και (της ζωής και της δουλειάς) των μεταναστών στην ελληνική πραγματικότητα.
Συνδυάζοντας τα παραπάνω ιδεολογικά σχήματα με τις πατροπαράδοτες αλλά και τις σύγχρονες ελληνικές αξίες
i) της ανάθεσης συγκρότησης μιας συνεκτικής άποψης για το τι συμβαίνει σήμερα σε τρίτους,
ii) του πανικού, του «αυθόρμητου συναισθηματισμού» και της αλεργίας για νηφάλιες κρίσεις που να μπορούν να σταθούν στο χρόνο,
iii) της γενικευμένης βαριεστιμάρας να κατατίθεται μια άποψη στην πόλη που ζούμε,
iv) του φεισμπουκισμού και της αντικατάστασης της ικανότητας πολιτικών ζυμώσεων από likes, share και τα ρέστα, παράλληλα με την κατανάλωση ενέργειας και ελεύθερου χρόνου,
v) της αποθέωσης της αδυναμίας διατήρησης πολιτικά οργανωμένων συλλογικοτήτων με συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, ταμεία και εβδομαδιαίες συναντήσεις,
vi) της έλλειψης ικανότητας σύναψης πολιτικών συνεργασιών με ανθρώπους που δεν συμφωνούμε 100%, παρά την επιτακτικότητα του προβλήματος του ελληνικού ρατσισμού και εθνικισμού,
vii) των προηγούμενων δύο σε συνδυασμό με την έκρηξη του ατομισμού, των εγωπαθειών, των θεοποιημένων ατομικών επιθυμιών και της εσωστρέφειας, και πολλών άλλων τέτοιων ποιοτήτων,
viii) της αδυναμίας κατανόησης του ότι οι σκόρπιες ‘καλές ιδέες’, στη σφαίρα της πολιτικής θεωρίας, δεν είναι ποτέ αρκετές και δεν κινούνε μόνες τους τα πράγματα, αλλά τα υποκείμενα το κάνουν αυτό, αναδεικνύοντας τες στη σφαίρα των πάντα συγκεκριμένων πολιτικών συγκυριών, όπου έχει σημασία από ποια θέση μιλάει κανείς/καμιά,
ix) της απαξίωσης του πολιτικού εργαλείου της ιστορίας,
x) της ροπής προς δράσεις-πυροτεχνήματα αντί για συγκρότηση αντιλήψεων και δομών που επιδεικνύουν συνέχεια, συνέπεια, φερεγγυότητα και δημιουργίας σχέσεων,
xi) της απέχθειας προς την ανάπτυξη όποιας αυτοκριτικής και αναγνώρισης των λαθών μας… και άλλα τέτοια, μπορεί καμιά/κανείς να πάρει μια τζούρα γιατί τα παραπάνω ιδεολογικά σχήματα ηγεμονεύσανε στην αριστερά και με δικιά μας ευθύνη. Ειδικά δε, η πρακτική της αυτοκριτικής φαίνεται να είναι μια σπάνια ασθένεια που κυκλοφορεί στις μέρες μας. Πουθενά δεν φαίνεται να έχει γίνει κανένα λάθος, τουλάχιστον από το 2003 όπου οι φεμινισμοί αντιμετωπίζονταν ως οι μπουρζουάδικες παρεκκλίσεις της επαναστατικής ατζέντας, τουλάχιστον από την εποχή του 2004, όπου σχεδόν κανείς δεν έβλεπε ζήτημα ρατσισμού σε αυτή την κοινωνία, από το 2008 που σχεδόν κανείς δεν έβλεπε πρόβλημα φασιστών, από το 2011 που κανείς δεν έβλεπε κυρίαρχο εθνο-λαϊκισμό στους ‘αγανακτισμένους’ (αλλά μόνο ελπίδες για αυτό ‘το κάτι που μπορεί να γίνει!’), από το 2012 και το 2015 όπου η στήριξη στην αριστερά του κράτους προσφερόταν απλόχερα σχεδόν από όλους!
Αυτά τώρα γράφονται γιατί είναι επόμενο πως τις εξελίξεις που τρέχουνε τις τελευταίες μέρες, τις υποδέχεται κανείς/καμιά αναλόγως των πολιτικών του/της εφοδίων που έχει μαζέψει έως τα τώρα. Είναι προφανές πως δημοψηφίσματα σαν αυτό που θέτει το ελληνικό κράτος για τις 5 Ιουλίου, ικανοποιούνε απόλυτα αυτούς μόνον που κινούνται και σκέφτονται ως υπήκοοι κρατών και δεν ταιριάζουνε ούτε σε αντιφασίστες ούτε σε ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς/ες αυτόνομους/ες. Κι αυτό για έναν απλό λόγο. Είτε ψηφιστεί το ‘όχι’ στο δημοψήφισμα, παρέα με νεοναζί, σύριζα, ακροδεξιούς κλπ – και έρθει πάνω στο κεφάλι μας μια γερή κατραπακιά που θα οδηγήσει εμάς και τα πολιτικά μας εγχειρήματα αμέσως στα όρια της επιβίωσης – είτε ψηφιστεί το ‘ναι’, παρέα με σαμαρά-βορίδη-γεωργιάδη κλπ, με ίδιες πιθανόν συνέπειες στο απώτερο μέλλον – το βασικό ζήτημα είναι σε ποια θέση βρίσκεται αυτός/αυτή που (δεν) ψηφίζει. Αν, λοιπόν, είμαστε από αυτούς τους αντιφασίστες με αμφίβολο προσωπικό μέλλον, με αυτό το no future που ψιθυριζόταν πριν και μετά το Δεκέμβριο του 2008, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι αφενός να αποφεύγουμε να απαντάμε σε ηλίθιες ερωτήσεις που μας τίθενται∙ αφετέρου, να μάθουμε να θέτουμε ερωτήματα οι ίδιοι/ ίδιες, συνεχίζοντας την πολιτική δουλειά που κάνουμε, θέτοντας την μάλιστα υπό το φως της σημερινής πολιτικής συγκυρίας, μήπως και πράγματι εμφανιστεί στο άμεσο μέλλον καμιά καλύτερη πιθανότητα να πεθανει μεν η ελλαδα, αλλά να ζήσουμε και εμείς, όπως ακριβώς θέλει και το σύνθημα.
Ένας νέος κύκλος ξεκινά. Ψάχνουνε και πάλι, όπως το 2010, τον προδότη (και τους ήρωες του έθνους). Το ελληνικό κράτος είναι ενιαίο, όπως και τα συμφέροντά του. Οι φασίστες παραμένουνε φασίστες, σε όποιο στρατόπεδο κι αν διαχωρίζονται, με το τάδε ή το δείνα κομμάτι της αστικής τάξης, των μικροαστών, των εργατών. Τόνοι μαλακίας κατατίθενται με ρυθμό πολυβόλου στην τηλεόραση, τον Τύπο και τα ‘κοινωνικά μέσα δικτύωσης’. Οι μπάτσοι δοκιμάζουν κόλπα στην πόλη. Οι αριστεροακροδεξιοι κρατούντες φαίνεται να ετοιμάζουν κι αυτοί κόλπα, στρατιωτικά και δικαστικά. Με λίγα λόγια ένα παλιό, 5 χρόνων πριν, μοτίβο επαναλαμβάνεται με έναν τρόπο, αλλά με νέες, πιο ανησυχητικές πινελιές. Καθώς, όμως, οι συνθήκες θα αρχίσουνε σύντομα να ακουμπάνε τον καθένα από εμάς πλέον προσωπικά, με τη σταδιακή αποφυλάκιση και επαναφορά των φασιστών, την αύξηση των σχεδίων και των πειραμάτων της αστυνομίας, την ακόμα μεγαλύτερη κορύφωση του αριστερής και δεξιάς κοπής εθνικισμού, την κατάρρευση κάθε διαμεσολαβητικού μηχανισμού και την εμφάνιση όλο και χειρότερων όρων επιβίωσης, ίσως είναι μια ώρα να κάνουμε συνειδητή τη θέση που βρισκόμαστε και, άρα, να καταλάβουμε αυτό που έχουμε απέναντί μας.
Stepanyan TSP, 3.7.2015[:]